Είναι απορίας άξιο τι θα πει στην ΔΕΘ ο πρωθυπουργός και πόσα από αυτά που θα πει θα τα πιστεύσει η ελληνική κοινωνία. Διότι το εξοργιστικό είναι ότι κρύβεται η πραγματικότητα από τον ελληνικό λαό ή ωραιοποιείται, όταν εκείνο που θα έπρεπε να τονιζόταν είναι ο τρόπος αποφυγής των λαθών που έγιναν και φτάσαμε στο σημερινό σημείο.
του Νίκου Σίμου
Διότι είπε μεν ο κ. Τσίπρας, στο υπουργικό του συμβούλιο ότι δεν θα επαναληφθούν τα λάθη που μας οδήγησαν στο σημερινό σημείο, αλλά ο ίδιος στην πράξη, ακολουθεί, όπου μπορεί, κυβερνητικές μεθόδους των δεκαετιών του 80 και του 90. Με συνεχείς προσλήψεις, και με διόγκωση του δημόσιου τομέα και, αν δεν τελούσε υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των δανειστών, το βεβαιο είναι ότι θα «ανδρεοπαπανδρέϊζε» στον απόλυτο βαθμό, με το μειονέκτημα μάλιστα ότι δεν έχει, ούτε κατά διάνοιαν τα προσόντα του ιδρυτου του ΠΑΣΟΚ.
Η αλήθεια λοιπόν έχει ως εξής: Όχι μόνο «φάγαμε», ως χώρα 1 τρισεκατομμύριο ευρώ που μας είχε δώσει η Ευρώπη, αλλά βρεθήκαμε και με χρέος άλλα τριακόσια δισεκατομμύρια! Ομως πρέπει να κάνουμε μία διευκρίνιση αλλά και μία παρατήρηση που επιβεβαιώνουν ότι αυτή η χώρα δεν έχει σωτηρία. Η διευκρίνιση: Το 1 τρισεκατομμύριο δεν ήταν δάνεια αλλά κοινοτικά κονδύλια που δίνονταν προς ενίσχυση. Η παρατήρηση: Για να αντιληφθείτε το μέγεθος του ποσού που ξεκοκκαλίσαμε, αρκεί να αναφερθεί ότι το παγκόσμιο χρεος ανέρχεται σε 247 τρισεκατομμύρια! Αλλά τώρα θα πληρώνουμε την ανεμελιά μας ως χώρα –με βαρύτατες μάλιστα και διαχρονικές πολιτικές ευθύνες- για έναν αιώνα.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι επί σαράντα σχεδόν χρόνια αυτά τα λεφτά δεν χρησιμοποιήθηκαν για ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης της χώρας, για να παράγουμε προϊόντα και να τα εξάγουμε ή να καλύπτουμε τις ανάγκες μας. Χρησιμοποιήθηκαν σε αντικατάσταση των ανύπαρκτων εσόδων από την έλλειψη εθνικής παραγωγής. Και όταν τέλειωσε και το πανηγύρι και το παραμύθι αναγκαστήκαμε να βρεθούμε στην σημερινή θέση. Από την οποία δεν έχουμε σωτηρία. Το λέει κομψά το ΔΝΤ – που έχει πέσει βεβαίως κι εξω σε προβλέψεις- στην τελευταία του Εκθεση. Η ανάπτυξη είναι αναιμική και μπορεί να επηρεαστεί και από την επιβράδυνση της ανάπτυξης και στην ευρωζώνη. Και τα πολύ υψηλα πλεονάσματα για χώρες, χωρίς παραγωγή, όπως η Ελλάδα.
Και ο κ. Τσίπρας αμέριμνος επενδύει στον λαϊκισμό. Ήταν παιδάκι όταν «σφύριζαν» τα κοινοτικά δισεκατομμύρια πάνω από τα κεφάλια μας, ώστε να είναι αθώος του αίματος. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να έχει ως πρότυπο τις καταστροφικες εκείνες πρακτικές των περιόδων που δεν βίωσε μεν αλλά του είναι λίαν ελκυστικές, επειδή βασιζονται σε μία ανεύθυνη αρχη: Μετά από μένα ο κατακλυσμός….
