Η υπουργοποίηση της Κατερίνας Νοτοπούλου και η τοποθέτησή της στο ΥΜΑΘ, κλείνει έναν κύκλο κυβερνητικών και πρωθυπουργικών θεατρινισμών και υποκρισίας, σχετικά με τη σύσταση του περιβόητου Γραφείου του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη.
*Του Βαγγέλη Μωυσή
Επιβεβαιώνει με λίγα λόγια -ακόμα και με το πρόσχημα της συμβολικής επιμονής στις Συριζαίες επιλογές στο θέμα των Σκοπίων- όσα όλοι ήξεραν, καταλάβαιναν και υπογράμμιζαν, σε όλη τη διάρκεια του βίου, αυτού του γραφείου.
1ον) Πολύ απλά δεν χρειαζόταν. Η δραστηριότητά του θα μπορούσε πολύ απλά να καλυφθεί από το ΥΜΑΘ, όπως θα γίνεται τώρα, με την ένταξη της Κατερίνας Νοτοπούλου στο κυβερνητικό σχήμα.
2ον) Η σύστασή του, εξυπηρετούσε αποκλειστικά τρεις σκοπιμότητες: α) Την ανάγκη επικοινωνιακού εντυπωσιασμού των Θεσσαλονικέων με τη δήθεν αύξηση του ενδιαφέροντος του πρωθυπουργού για τη Θεσσαλονίκη, που δήθεν σήμαινε η συγκρότηση του γραφείου. β) Την τακτοποίηση ημετέρων και την «εκπαίδευση» στελεχών της νέας γενιάς του ΣΥΡΙΖΑ για μελλοντικούς ενισχυμένους ρόλους γ) Τον πολιτικό έλεγχο της σχέσης με τους τοπικούς φορείς και την Αυτοδιοίκησης από το ΣΥΡΙΖΑ, με παράκαμψη και ουσιαστικό «καπέλωμα» του θεσμικού κυβερνητικού ρόλου του ΥΜΑΘ, που εκχωρήθηκε στους ΑΝΕΛ.
3ον) Ο ρόλος της Κατερίνας Κόλλια-Τσαρουχά στο ΥΜΑΘ ήταν απολύτως διακοσμητικός και αντιπροσωπευτικός μας παλαιοκομματικής νοοτροπίας νομής οφιτσίων άνευ ουσίας για την τήρηση ενδοκομματικών πολιτικών ισορροπιών, εν προκειμένω στους ΑΝΕΛ.
Από την άλλη, ενώ η δομή του Γραφείου Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, ήταν ένα θέατρο, η ίδια η Κατερίνα Νοτοπούλου, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, «κέρδισε» έστω και εκ των υστέρων, με τη δραστηριότητά της, την επιλογή της.
Κατάφερε, ενδεχομένως σε βάρος της νεανικής της «δροσιάς», να τηρήσει μια συνετή διαμεσολαβητική στάση, με αρκετή ευγένεια και συνεννόηση κεκλεισμένων των θυρών και χωρίς υπερβολές στο προσκήνιο. Προστάτεψε τον εαυτό της, από δημόσιες εκτροπές, στις οποίες περιέπεσαν πολύ εύκολα, άλλοι πολύ εμπειρότεροι πολιτικοί από την ίδια.
Και αντιπαρήλθε με προσωπική –επιτηδευμένη ή μη, μικρή σημασία έχει-σεμνότητα, την αλαζονεία της επιλογής της, για μια ξέφρενη πορεία από δημοτική υπάλληλος, σε Θεσσαλονικάρχισσα του ΣΥΡΙΖΑ.
Κοντά σε όλα αυτά, μπορεί να επικαλεστεί και το γεγονός ότι έχει αποσπάσει αρκετά θετικά σχόλια από δημάρχους και στελέχη φορέων, ακόμα και εκτός βεληνεκούς του ΣΥΡΙΖΑ.
Όχι βέβαια για την ανύπαρκτη αποτελεσματικότητα των πρωθυπουργικών εξαγγελιών για τη Θεσσαλονίκη. Αλλά για την προσωπική της διαμεσολάβηση σε επίλυση μικροπροβλημάτων στην επικοινωνία της Αυτοδιοίκησης με την κεντρική εξουσία, σε θέματα κυρίως μικρά, διεκπεραιωτικού και γραφειοκρατικού χαρακτήρα, που όμως συχνά μπορούν να προξενήσουν μεγάλους πονοκεφάλους.
Τώρα φυσικά, περνά το σύνορο μεταξύ κομματικά ανερχόμενης τοποτηρητού και αμιγώς πολιτικού προσώπου. Και θα δούμε, πόσο εύκολο θα είναι να διατηρήσει τη σχετική συμπάθεια που φαίνεται να απολαμβάνει…
Ετέρα ομολογία της υποκρισίας που χαρακτηρίζει τον πρωθυπουργό, είναι υπουργοποίηση της άλλης Κατερίνας, της Παπακώστα… Μια πολιτικό που εκπροσωπεί όσα κοινοβουλευτικώς καταδίκαζαν όλον τον τελευταίο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ ως πολιτικώς ανήθικα (ανεξαρτητοποίηση άνευ παράδοσης έδρας και συμφωνία με άλλο κόμμα). Μια πολιτικό, που όχι πολύ καιρό πριν, αποτελούσε ένα από τα βασικά «κουμπιά» της ΣΥΡΙΖαίας προπαγάνδας, στο αφήγημα περί «ακροδεξιών θυλάκων» στη Νέα Δημοκρατία. Μέχρι και Ζαρούλια της ΝΔ την είχαν αποκαλέσει, εκείνοι που σήμερα την εναγκαλίζονται…
Για την υποκρισία της ίδιας της Παπακώστα, τά` παν κι άλλοι αναλυτικά.
Αυτό που σίγουρα έχει αξία να κρατάμε από το «έργο» με τις δύο Κατερίνες, Βορρά και Νότου, είναι η ευκολία με την οποία ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ομολογούν εμπράκτως, ηχηρά και ανερυθρίαστα τον μέγεθος της υποκρισίας τους, την ευκολία του «είπα-ξείπα» και την ευκολία με την οποία χρησιμοποιούν τον πιο παλαιοκομματικό λαϊκισμό, για «φτιασιδώσουν» το… ρυτιδιασμένο «νέο» που ευαγγελίζονται.
569 λέξεις
