Ναι, σήμερα στην πατρίδα μας ξημερώνει μια καινούρια μέρα, κύριε πρωθυπουργέ.
Όπως ξημέρωσε και χθες και προχθές και θα ξημερώσει (ελπίζω) κι αύριο.
Μια μέρα συνηθισμένη και απλή. ΚΑΘΟΛΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΗ, αφού η ιστορία δεν γράφεται μ’ ένα διάγγελμα στη λιακάδα. Αφού –κυρίως- η ιστορία δε γράφεται ούτε με λόγια ούτε από μέρα σε μέρα χωρίς να υπάρξει ένα σπουδαίο γεγονός, χωρίς να γίνει μια μέτρια έστω αλλαγή ή αποκάλυψη.
Της Βίκυς Ψυχογιού
Δεν θα πω πολλά, κύριε πρωθυπουργέ. Δική σας είναι η Ιστορία όπως το θέτετε, δική σας και η ιδεοληπτική παράκρουση για δήθεν ιστορικές στιγμές.
Θα σταθώ μόνο στις Σειρήνες.
Στις Σειρήνες της ματαιότητας που ακούσαμε πολλές φορές, όπως είπατε, και οφείλω να σας συγχαρώ γιατί είχατε απόλυτο δίκιο:
Μόνο τις Σειρήνες αυτές ακούσαμε και νιώσαμε, αφού ματαιώθηκαν τα πάντα. Τα όνειρα ενός λαού, η περηφάνια του, η αυτοεκτίμησή του, η ζωή του ολόκληρη.
Θα “φωτίσω”όμως, όσο μπορώ, με το αχαμνό σθένος που μου απέμεινε και τις άλλες… τις απλές σειρήνες των συναγερμών που χτυπούν όταν τα σπίτια μας λεηλατούνται από την ελλιπή αστυνόμευση των Δήμων.
Τις σειρήνες των ασθενοφόρων που ηχούν (αν βρει κανείς ασθενοφόρο) στους δρόμους της πόλης, για να μεταφέρουν τραυματίες, νεκρούς, εγκαυματίες, πνιγμένους… απλούς πολίτες που παραφρόνησαν…
Τις σειρήνες των πυροσβεστικών οχημάτων που ουρλιάζουν γιατί δεν έχουν νερό, επειδή δεν είναι στη θέση τους, ή επειδή δεν ειδοποιήθηκαν εγκαίρως.
Θα σταθώ και στις σειρήνες χωρίς ασύρματους περιπολικών, που καμαρώνουν σαν καρούμπαλα στα κεφάλια ασυντήρητων χρεπιών, στις μπλε παράφωνες σειρήνες που ολοφύρονται για τη γύμνια και την κατάντια τους.
Θα σταθώ στις σειρήνες στο Μάτι, στου Φιλοπάππου, στη Μάντρα, στη Μαρφίν, στα λεηλατημένα καταστήματα του κέντρου… σ’ όλες αυτές τις σειρήνες που ήχησαν, αλλά δεν τις “ακούσαμε”.
Σ’ όλες αυτές τις σειρήνες που τις “ψιλοακούσαμε” αχνά αχνά, αλλά θέλουμε να τις “σκεπάσουμε”… κι ακόμα καλύτερα να τις ξεχάσουμε.
Κι αναρωτιέμαι: Μήπως είναι καλύτερα να ξεβουλώνει κανείς τ’ αυτιά του και να ακούει το τραγούδι ή το θρήνο κάθε τέτοιας σειρήνας, κ. Πρωθυπουργέ;
Mήπως τελικά ο Οδυσσέας δεν ήταν πολυμήχανος, αλλά απλώς πιο έξυπνος και πιο μάγκας απ’ τους συντρόφους του;
Mήπως συνέχισε να τις ακούει μόνο αυτός, αλλά επέβαλε στους συντρόφους του την πλήρη κώφωση… είτε για να τους σώσει, όπως έλεγε, είτε για να συνεχίσουν να υπακούουν εφόσον είχαν πλήρη άγνοια;
Mήπως οι Σειρήνες της Ματαίωσης, όπως τις χαρακτηρίζετε, είναι η ρομαντική επικάλυψη τις ωτοασπίδας που τρύπωσε στ’ αυτιά ενός ολόκληρου λαού;
‘Η μήπως είναι η παρωπίδα για έναν Πολύφημο-λαό που τον τύφλωσε (και εξανάγκασε σε κώφευση) ο… Κανένας!
*Η Βίκυ Ψυχογιού «Σπούδασε οικονομικά αλλά την κέρδισε η παιδική, και όχι μόνο, λογοτεχνία» https://twitter.com/psicho_
