*Του Πέτρου Μποτσαράκου
Τα κενά περιεχομένου συνθήματα που αγγίζουν το θυμικό του κόσμου αλλά δεν είναι ρεαλιστικά και δεν αντανακλούν σε καμία πραγματική ανάγκη, γίνονται στο τέλος αμορτισέρ απορρόφησης της κοινωνικής αντίδρασης και εργαλεία εκτόνωσης, σε βαθμό που εξαντλούν κάθε κοινωνική δυναμική για αλλαγή στα κακώς κείμενα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Φέρτε πίσω τα κλεμμένα”.
Το είπαν, το φώναξαν, το ξέχασαν.
Το συνέδεσαν με την υψηλή διαφθορά, το πολιτικό χρήμα, τις λίστες της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής.
Κι όταν αποδείχθηκε ότι τα δισεκατομμύρια που έχουν κλαπεί από το δημόσιο κορβανά, την εφορία, τις τράπεζες και το χρηματιστήριο δεν γίνεται να γυρίσουν πίσω, τότε λούφαξαν όλοι όσοι το εμπνεύστηκαν και όσοι το φώναζαν στις πλατείες, σταυρώνοντας τα χέρια και αποδεχόμενοι αγόγγυστα την αδυναμία να γίνει επιτέλους κάτι.
Όμως η εφορία συνεχίζει να κατακλέβει το μισθωτό και τον συνταξιούχο ζητώντας εξωπραγματικους φόρους και τα “λαμόγια” συνεχίζουν το παιχνίδι με τα “μαύρα” και τις οφ σόρ.
Στις τράπεζες τα μεγάλα κεφάλια διατηρούν στο εξωτερικό το ρευστό από τα δάνεια που πήραν και στο εσωτερικό πτωχεύουν τις επιχειρήσεις τους ενώ οι μικροδανειολήπτες χάνουν το σπίτι τους όταν δεν μπορούν να πληρώσουν.
Τα δημόσια έργα της κυβέρνησης και της αυτοδιοίκησης συνεχίζουν να σαλαμοποιούνται και να τα παίρνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι εργολάβοι που κάνουν προσφορές με δανεικά κι αγύριστα από τις τράπεζες ενώ οι μικροεπαγγελματίες καλούνται να πληρώνουν φόρο πάνω κι από το 100% των εσόδων τους και φυσικά οι πόρτες των τραπεζών γι’ αυτούς είναι κλειστές.
Αλλά δεν είναι μόνο στα μεγάλα η κλεψιά.
Είναι παντού, γύρω μας, καθημερινά.
Πας στα μέσα μεταφοράς και πληρώνεις ακριβό εισιτήριο είτε γιατί ο διπλανος σου δεν πληρώνει με την ανοχή του κράτους είτε γιατί τα πιράνχας των κρατικών προμηθειών υπερχρεώνουν τον οργανισμό για να περισσεύει κάτι και για τη δική τους τσέπη.
Στους αυτοκινητόδρομους πληρώνεις υπέρογκα διόδια ακόμη και σε δρόμους που έχουν ξεπληρωθεί πάνω από μια δεκαετία.
Στη παραλία πληρώνεις το ιδιο εισιτήριο είτε υπάρχει διαθέσιμη ομπρέλα και ξαπλώστρα είτε έχουν εξαντληθεί.
Εν ολίγοις, όπου κι αν πας ότι κι αν κάνεις σε κλέβουν κανονικά και με το νόμο και μπροστά στα μάτια σου.
Παντού ο πολίτης πέφτει θύμα κλοπής.
Χωρίς να αντιδρά.
Γιατί κουράστηκε να φωνάζει μάταια “Φέρτε πίσω τα κλεμμένα”.
Κι αφήνει το κράτος, τον ιδιωτικό τομέα και την αυτοδιοίκηση να συνεχίζουν να τον κατακλέβουν καθημερινά σαν να είναι φυσιολογικό και προβλεπόμενο.
Ας παύσουν λοιπόν τα ανούσια συνθήματα και οι εμπνευστές τους ας σταματήσουν να τα χρησιμοποιούν λαϊκίστικα και ψηφοθηρικά κι ας αρχίσουμε όλοι να ζητάμε το δίκιο μας με βάση το νόμο.
Και στα μεγάλα και στα μικρά και καθημερινά.
Δεν υπάρχει το “Φέρτε πίσω τα κλεμμένα “, είναι απλώς μια ακόμη αυταπάτη.
Το μόνο που υπάρχει είναι η δυνατότητα να σταματήσουμε αυτόν τον παραλογισμό.
Να φωνάξουμε “σταματήστε να μας κλέβετε” και σε κάθε μας συναλλαγή να μην αποδεχόμαστε την κλεψιά, την εξαπάτηση, τα δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Από κανέναν.
