Μαζευτήκαμε στην ταβέρνα… κάτω απ το πεύκο που ούτε αυτός ο δήμαρχος κλάδεψε σωστά… Η ίδια παρέα. Ο καθηγητής, ο δικηγόρος, ο γιατρός, ο δημοσιογράφος, ο προπονητής, ο φανοποιός. Από παιδιά μαζί. Είχαμε όλοι διαβάσει για τον θάνατο του παιδιού στην Αργυρούπολη.
Ρε σεις… Συγγνώμη τους είπα. Σας έκανα κι εγώ μπουλινγκ. Κι εμείς μου είπαν… Κάναμε κι εμείς μπουλινγκ.
Μ ένα πράσινο λάστιχο ο ταβερνιάρης κατάβρεχε το χώμα..
Το μυαλό μου πήγε πίσω όταν η ίδια παρέα δροσιζόταν στο λάστιχο της γιαγιάς πριν το καλοκαιρινό παιχνίδι στους χωματόδρομους.
Τότε που… Λέγαμε τον Δημήτρη χοντρό. Τον Γιάννη που χε στραβά δόντια άσχημο, τον Αργύρη που έμεινε 1.60… τάπα… Τον Σπύρο που είχε μυωπία από μικρός, κουκουβάγια… τον Παναγιώτη που΄ ταν άσπρος σαν πανί… φλόκο…
Δικαιολογήθηκε ο καθηγητής… Ήταν η συνέχεια από τα παρατσούκλια που είχαν οι οικογένειες μας. Οι καμουτσήδες, επειδή ο παππούς ήταν αμαξάς και είχε στα χέρια του ένα καμτσίκι. Τσαούχιας επειδή ο παππούς φορούσε τσαρουχάκια αλλά όταν ήταν μικρός δεν μπορούσε να πει καλά την λέξη… Ζγκρέδης που στα αρβανίτικα ήταν το πειραχτήρι… Έτσι μας ήξεραν. Με τα παρατσούκλια απαντούσαμε όταν μας ρωτούσαν… Ποιανού είσαι…
Πείτε αλήθειες ρε είπε ο δικηγόρος… Όταν παίζαμε μπάσκετ, όλοι… θέλαμε στην ομάδα, τον τάπα γιατί ήταν ο καλύτερος σουτέρ. Τον χοντρό γιατί δεν του έπαιρνες ριμπάουντ, τον φλόκο γιατί όταν άνοιγε τα τεράστια άσπρα χέρια του έκοβε κάθε αντίπαλο και τον άσχημο γιατί ήταν ο πιο ευφυής και με τα αστεία του, το χαμόγελό του και τα στραβά δόντια έφερνε πάντα τους νικητές και τους χαμένους κοντά.
Σύμφωνοι… αλλά το μπουλινγκ ήταν καθημερινότητα. Οι χαρακτηρισμοί έπεφταν βροχή λέει ο φανοποιός.
Οι γονείς φώναζαν απ τα μπαλκόνια….
Αν ξαναπείς έτσι τον φίλο σου θα ανέβεις σπίτι…
Ένα βράδυ το άστοχο τρίποντο από τον τάπα μας έκανε έξαλλους. Η κουκουβάγια έχασε το λέι απ και η νίκη πέρασε στους αντιπάλους. Τα κοσμητικά βροχή. Απειλές. Σπρωξίματα. Αλληλοκατηγορίες… Σκληρό μπουλινγκ όλοι σε όλους. Μέχρι να φτάσουμε στο πράσινο λάστιχο.
Το νερό ξέπλενε τα πάντα. Δεν υπήρχαν νικητές, ηττημένοι, χοντροί, άσχημοι, μύωπες, κοντοί. Ήμασταν η παρέα. Οι φίλοι. Τα παιδιά που θα καθόμασταν ολόκληρο το καλοκαίρι στο πεζούλι μετά την μπάλα. Και αν έλειπε κάποιος θα πηγαίναμε στο σπίτι του με τα πόδια να δούμε αν έχει κάτι. Όμως… κάναμε κι εμείς μπουλινγκ. Μόνο που τότε…
η παρέα επέβαλε τους κανόνες. Τα όρια. Τα στεγανά. Τα σκληρά παιδιά του χωματόδρομου δεν μοιράζονταν σε δυνατούς και αδύναμους. Γκέι και στρειτ. πλούσιους και φτωχούς. Άσχημους και όμορφους. Η παρέα ήταν μια. Κανείς δεν έμπαινε στο περιθώριο. Κανείς δεν ήταν καλύτερος από κανέναν. Όλοι είχαν την ίδια αξία.
Σίγουρα τα λόγια πλήγωναν εκείνη την στιγμή. Σίγουρα ήταν λάθος. Σίγουρα κάναμε μπουλινγκ.
Άνοιξα το πράσινο λάστιχο… ήπια λίγο νερό όπως τότε και ζήτησα συγγνώμη στον τάπα, τον φλόκο, τον χοντρό, τον άσχημο…. Αυτοί ήταν ο γιατρός, ο καθηγητής, ο δικηγόρος, ο φανοποιός, που έτρωγαν κάτω από το πεύκο… Συγγνώμη και από μας ρε κουκουβάγια, μου είπαν… Τα παιδιά που ξεπλύναμε το μπουλινγκ σ ένα πράσινο λάστιχο πριν ποτίσει τις καρδιές μας. Η παρέα που μας δίδαξε τι σημαίνει μοναδικός.
