Της Μαρίας Ε. Δημητρίου
Είναι κάποιοιες ειδήσεις που αδυνατείς να τις πιστέψεις. Που δε θέλεις καν να τις διαβάσεις όταν δημοσιεύονται . Είναι οι ειδήσεις που αφορούν την κακοποίηση της πιο ευαίσθητης και ευάλωτης ομάδας της κοινωνίας μας, των παιδιών. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι κακοποιήσεις γίνονται κατά κόρον από άτομα που βρίσκονται στο άμεσα κοντινό τους περιβάλλον και είναι φιγούρες, οικείες τις οποίες τα παιδιά εμπιστεύονται, ή τα έχουνε μάθει να εμπιστεύονται.
Εκεί όμως που πραγματικά νιώθεις ότι πέφτεις στο κενό είναι όταν σκάνε στην επικαιρότητα περιπτώσεις που θύτες είναι οι ίδιοι οι γονείς. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί ακόμα ως είδος δεν έχουμε πεταχτεί στον κάδο της ανακύκλωσης…
Γονείς που αιχαμαλωτίζουν τα παιδιά τους, τα δένουν με αλυσίδες, τα κτυπάνε μέχρι λιποθυμίας, τα αφήνουν χωρίς φαγητό και τα κακοποιούν σεξουαλικά σαν αυτή να είναι η κανονική αλληλουχία της ζωής …
Και αυτές οι περιπτώσεις γίνονται όλο και πιο συχνές σε κάθε σημείο της χώρας σε κάθε μέρος του πλανήτη. Γιατί αυτή η διαστροφή δεν καλλιεργείται μόνο στην Ελλάδα αλλά είναι ένας καταστραφικός ιός που εξαπλώνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου… Ο άνθρωπος μπορεί να φορά με χαρακτηριστική ευκολία τα φτερά ενός αγγέλου, ενώ την άλλη στιγμή μπορεί να σέρνεται στη γη σαν φίδι χωρίς η γλώσσα, η θρησκεία ή το χρώμα να αποτελούν ασφαλιστική δικλείδα.
Ο Όργανισμος Ηνωμένων Εθνών υπολογίζει ότι κάθε χρόνο, παγκοσμίως 150 εκατομμύρια κορίτσια και 73 εκατομμύρια αγόρια κακοποιούνται σεξουαλικά. Σύμφωνα όμως με υπολογισμούς οι αριθμοί αυτοί ανεβαίνουν κατά πολύ επειδή σε πολλές περιπτώσεις τα θύματα δεν τολμούν να καταγγείλουν την κακοποίηση τους.
Πολλοί αναρωτιούνται αν αυτά τα εγκλήματα είναι μια αρρώστεια της δικής μας εποχής ή αν η τεχνολογία σήμερα βοηθά στο να γίνονται ευρέως γνωστά. Η απάντηση είναι πιο κοντά στη δεύτερη εκδοχή. Κακοποιήσεις συνέβαιναν πάντα, ιδιαίτερα σε απομονωμένες περιοχές ή σε μέρη που η έννοια του πατέρα αφέντη ήταν πολύ ισχυρή. Οι άνθρωποι αυτοί στο άρρωστο μυαλό τους θεωρούσαν τα παιδιά τους σαν ένα ακόμα περιουσιακό στοιχείο που πάνω τους είχαν δικαίωμα ζωής και θανάτου. Η ομερτά της σιωπής στις κλειστές κοινωνίες τους προστάτευε και συνέχιζαν ανενόχλητοι να λεηλατούν τις ζωές των παιδιών τους .
Σήμερα τα πράγματα παραμένουν σχεδόν τα ίδια. Προσωπικότητες προβληματικές που η εξέλιξη και η εκπαίδευση δεν έχει καταφέρει να καλλιεργήσει τις ψυχές τους, προβαίνουν σε πράξεις που ξεπερνούν κάθε μέτρο και λογική. Οι κοινωνίες ακόμα και σήμερα ενώ μπορεί να γνωρίζουν, συγκαλύπτουν, αδιαφορούν ή και εκφοβίζονται. Παραμένουν παθητικοί παρατηρητές σε μια τραγωδία που τη βιώνουν κάποιοι άλλοι… Όταν το γεγονός γίνεται γνωστό πέφτουν από τα σύννεφα, ( παίζει να είμαστε η χώρα με τους περισσότερες αλεξιπτωτιστές παντός καιρού).
Οι υπηρεσίες σε αρκετές περιπτώσεις όπως φαίνεται από τα τελευταία γεγονότα , ενώ γνωρίζουν αδρανούν και στη χειρότερη ξαναστέλνουν τα παιδιά πίσω στους γονείς θύτες τους, δίνοντας τους τη χαριστική βολή και το μήνυμα ότι κανείς δε μπορεί να τους βοηθήσει …Το απόστημα σπάει μόνο αν βρεθεί κάποιος θαρραλέος λειτουργός του κράτους που θα φτάσει το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο όπως συνέβη με την περίπτωση της Λέρου ή όταν ο ίδιος ο θύτης πάρει το νόμο στα χέρια του όπως έγινε στη Ζάκυνθο …Και στις δύο αυτές υποθέσεις οι αρμόδιες αρχές είχαν ειδοποιηθεί με καταγγελίες αλλά ολιγώρησαν, στη μία περίπτωση παρατείνοντας τον εφιάλτη των παιδιών για ακόμα ένα χρόνο, ενώ στην περίπτωση του εικοσιεξάχρονου απο τη Ζάκυνθο, τον μετέτρεψαν σε δολοφόνο αφού ανέλαβε να αποδώσει ο ίδιος τη δικαίωση που δεν έβρισκε …
Όσο μια κοινωνία θα ντύνεται το μανδύα της αδιαφορίας , θα αφήνει χώρο σε αρρωστημένες καταστάσεις να πολλαπλασιάζονται και όσο οι υπεύθυνοι αδρανούν, θα γίνονται συνένοχοι σε ένα καινούργιο έγκλημα ….
Αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτό το άρθρο, κάποιο παιδί κακοποιείται σεξουλικά στο ίδιο του το σπίτι, αν γνωρίζεις μίλησε …
