*Του Γιώργου Κυρίτση
Κουρνιαχτός ξεσηκώθηκε από την είδηση ότι ο Πάμπλο Ιγκλέσιας των Podemos και η σύντροφός του, Ιρένε Μοντέρο, αγόρασαν σπίτι αξίας 500.000 ευρώ (κόστους δηλαδή όσο ένα καλό τριάρι στο κέντρο της Μαδρίτης, για να έχουμε το μέτρο της σύγκρισης). Κι ο κουρνιαχτός αυτός δίνει το ερέθισμα για κάποιες σκέψεις πάνω σε αυτά τα ζητήματα που περιγράφονται ως θέματα «πολιτικής και ιδεολογικής ηθικής». Πολλώ μάλλον που οι Podemos είναι στη συνείδηση της κοινής γνώμης ταυτισμένοι με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το Λαϊκό Κόμμα είναι η αντίστοιχη Νέα Δημοκρατία της Ισπανίας.
Σε ό, τι αφορά το ζήτημα της «πολιτικής ηθικής», η αγορά του συγκεκριμένου ακινήτου από τον Ιγκλέσιας δεν συνιστά σκάνδαλο, καθώς δεν κατηγορείται ότι έκανε κάτι παράνομο ή ότι εκμεταλλεύτηκε τη θέση του προκειμένου να έχει κάποιου είδους ωφέλημα. Είναι κατανοητή η αγωνία του Λαϊκού Κόμματος, για το οποίο υπάρχουν ανοιχτές στη Δικαιοσύνη 127 υποθέσεις διαφθοράς (με τον ίδιο το Ραχόι, εν ενεργεία Πρωθυπουργό, να καταθέτει στον ανακριτή), να ψάξει κάποιου είδους παρανομία των Podemos για να το χρησιμοποιήσει συμψηφιστικά. Η αποδόμηση του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς, άλλωστε, είναι προτεραιότητα για τη Δεξιά και τα κυρίαρχα ΜΜΕ και στην Ισπανία.
Κι επειδή τα πολιτικά και δημοσιογραφικά λαγωνικά δεν έχουν κατορθώσει να εμπλέξουν τους Podemos και την ηγεσία τους σε κάποια λαμογιά, καταφεύγουν στο ηθικό σκέλος του ζητήματος, στη βάση του πρωτόγονου αφορισμού «αριστεροί με δεξιές τσέπες». Αυτό λέει ότι ο αριστερός πρέπει να είναι φτωχός, αλλιώς είναι υποκριτής. Το επιχείρημα αυτό πατάει στον άλλο θεμελιώδη μύθο της λαϊκίστικης δεξιάς ρητορικής, ότι οι αριστεροί είναι κατά του πλούτου και υπέρ της φτώχειας. Ωστόσο, ισχύει το ακριβώς αντίθετο: η Αριστερά είναι κατά της φτώχειας και της κοινωνικής αδικίας που την αναπαράγει, άρα υπέρ των φτωχών. Η Δεξιά πάλι, όπως είχε πρόσφατα την ευκαιρία να μας διευκρινίσει ο εν Ελλάδι ηγέτης της, θεωρεί φυσική την κοινωνική ανισότητα, άρα είναι καταστατικά υπέρ των κοινωνικών ανισοτήτων. Κι επειδή δεν υπάρχουν πλούσιοι χωρίς να υπάρχουν φτωχοί, είναι τρόπον τινά ένα σύστημα μηδενικού αθροίσματος: όσο μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας κατευθύνεται στους φτωχούς τόσο μειώνεται η συμμετοχή των πλουσίων στην πίτα. Όχι για λόγους κοινωνικού φθόνου, αλλά για λόγους πρακτικούς.
Είναι αυτό ως λογική παρωχημένο ή ακραία ισοπεδωτικό; Την απάντηση δίνουν άνθρωποι που δύσκολα κανείς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει αριστερούς, όπως ο Πικετί ή ο Στίγκλιτς, που θεωρούν τη δραστική φορολόγηση του πλούτου ως όρο επιβίωσης του ίδιου του καπιταλισμού.
Συνεπώς, η διχοτομική γραμμή τίθεται όχι με βάση το εισόδημα αλλά με βάση τη στάση απέναντι στη φορολογία. Είναι προφανές ότι ειδικά οι πλούσιοι αριστεροί έχουν σαφώς το ηθικό πλεονέκτημα όταν επιβάλλουν υψηλότερη φορολογία στα δικά τους μεγάλα εισοδήματα. Πάντως, αν θέλει κάποιος να έχει έναν μετρήσιμο δείκτη πολιτικής διαφθοράς, ένας τυπικός τρόπος είναι η σύγκριση του πόθεν έσχες ενός πολιτικού όταν μπαίνει στην πολιτική και όταν βγαίνει από αυτήν.
*Ο Γιώργος Κυρίτσης είναι Βουλευτής Β΄Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ
