“Ο αδάμ ήταν άνθρωπος”, έλεγε ο αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουαίην “ δεν θέλησε το μήλο, για το μήλο, αλλά επειδή ήταν απαγορευμένο.” Και έτσι γίνεται συνήθως με τα ανθρώπινα τα απρόσιτα μας ασκούν πάντα μια γοητεία.
Της Μαρίας Ε. Δημητρίου
Γι αυτό κάθε που μπαίνει το καλοκαίρι και ο υδράργυρος χρησιμοποιεί πια το ασανσέρ και όχι τις σκάλες και τα μποφόρ ανεβαίνουν επικινδύνως, ένα είναι κυρίως το πρόβλημα (πέρα από τα γνωστά της βιωτής) των απανταχού νησοφίλ (κατά το σινεφίλ ) ελλήνων της διασποράς και της ενδοχώρας. Η Μύκονος και τα παρελκόμενα της . Κανένα άλλο νησί δεν έχει συζητηθεί, όσο η κουκίδα στο Αιγαίο δίπλα από τη Δήλο, που έφτασε να την ξεπεράσει σε φήμη και μύθο .
Και κάθε τόσο κυκλοφορούν στο διαδίκτυο αποδείξεις με υπέρογκα ποσά που αποδεικνύουν το προφανές, ότι το νησί αυτό είναι για υψηλά εισοδήματα . Βάζω εδώ έναν αστερίσκο στον οποίον και θα επανακάμψω αργότερα, για να καταθέσω μια μικρή ένσταση.
Και έτσι , ξεκινάει ένας ατέρμονος διάλογος κάτω από τις δημοσιεύσεις αυτές, με αντεγκλήσεις επί αντεγκλήσεων, με τους μισούς να διαμαρτύρονται για τις υψηλές τιμές που κάνουν το νησί απλησίαστο σχεδόν για τη μέση οικογένεια και τους άλλους μισούς να υποστηρίζουν ότι καλώς υπάρχει η Μύκονος σε αντιστοιχία με άλλους προορισμούς του εξωτερικού, όπως είναι η Γαλλική Ριβιέρα , το Πόρτο Φίνον, η Ίμπιζα και άλλα μέρη τα οποία κατά κόρον είναι τόποι κατάπλευσης της ελίτ και των ανθρώπων με υψηλό βαλάντιο .
Οι μισοί να υποστηρίζουν ότι οι Μυκονιάτες έχουν πάρει ψηλά τον αμανέ και ότι χρειάζεται να τους γίνει ένα ξερογυρισμένο εμπάρκο για να καταλάβουν την αξία του Έλληνα. “ Να δείτε τότε ” λένε, οι της άποψης αυτής , “ πως θα φοβηθούν και μετά θα πέφτουν στα πόδια μας και θα μας παρακαλούν να επιστρέψουμε” (αυτό το τελευταίο, ακριβώς έτσι το διάβασα, δε σας κάνω πλάκα).
Και οι άλλοι μισοί να απαντούν ότι αν δεν μπορείς να πληρώσεις τις τιμές της Μυκόνου υπάρχουν δόξα τω Θεώ ένα σωρό άλλα νησιά εξίσου ωραία ή και ωραιότερα που μπορεί να πάει όποιος θέλει και να περάσει όμορφα το καλοκαίρι του . Και εκεί ξεσπά ένα ταξικό πρελούδιο των μεν εναντίον των δε και του νησιού που έχει καταντήσει γκέτο των πλουσίων . Πάγια αξίωση τους είναι ότι θα έπρεπε οι τιμές να πάνε στον πάτο για να μπορεί ο καθείς να φωτογραφίζεται με τον Πέτρο τον πελεκάνο και τους ανεμόμυλους, όχι του Δον Κιχώτη, αλλά τους Μυκονιάτικους . Υπάρχει και μια άλλη μερίδα η οποία απαξιώνει πλήρως το νησί ούτε να το καταδεχτεί δηλαδή που να τους πληρώνανε και να τους παρακαλούσανε να πάνε, που λέει ο λόγος δηλαδή .
Και η αντιμαχία σιγά σιγά μεταφέρεται σε προσωπικό επίπεδο ώσπου φτάνουν σε σημείο όξυνσης και εκεί αρχίζουν τα γαλλικά, όχι κυριολεκτικά αλλά μεταφορικά . Όχι ότι χρειάζεται και αφορμή , ο έλληνας έχει μάθει στο διαδίκτυο να βρίζει, αν του πεις κάτι που δεν του αρέσει, σε δεύτερο στάδιο θα αρχίσει τους χαρακτηρισμούς, είναι κι αυτός ένας τρόπος να εκτονώνει τον ψυχισμό του, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο άρθρο.
Και πάμε τώρα να πιάσουμε τα πράγματα ένα ένα . Κυκλοφορούν λέει αποδείξεις από εστιατόρια με υπέρογκα ποσά. Καταρχάς και μόνο που κυκλοφορούν αποδείξεις ,αυτό είναι ένα θετικό από μόνο του , γιατί σημαίνει ότι το κράτος εισπράττει χρήματα και οι επιχειρήσεις δεν φοροδιαφεύγουν . Μόνο από αυτό το γεγονός , θα έπρεπε όλοι να είναι ευχαριστημένοι , όσο για εκείνους που πηγαίνουν σε τέτοια μέρη, πρώτα θα έπρεπε να διαβάζουν τον κατάλογο και να ξέρουν τι παραγγέλνουν και πόσο θα το πληρώσουν . Όπως όταν μπαίνεις σε ένα ακριβό κατάστημα ρούχων , πρώτα κοιτάς τις τιμές και αν δεις ότι σε παίρνει προχωράς και στο παρασύνθημα, δεν αγοράζεις κάτι χωρίς να ξέρεις την τιμή ή χωρίς να την υποψιάζεσαι έστω ..
Το να διαμαρτύρεσαι εκ των υστέρων και να δημοσιοποιείς το πάθημα σου δεν σε καθιστά θύμα αλλά και έτσι να είναι “ δεν υπάρχουν αθώα θύματα” έλεγε ο Πωλ Σατρ και παρόλο που διαφωνώ με αυτή τη ρήση για ορισμένες περιπτώσεις, εδώ κολλάει γάντι .
Δεύτερον και επανέρχομαι στον αστερίσκο που έβαλα πριν, ότι η Μύκονος είναι για υψηλά εισοδήματα. Εγώ θα έλεγα ότι είναι και για υψηλά, εώς πολύ υψηλά εισοδήματα και κροίσους αλλά μπορεί και κάποιος με ένα μέσο μισθό να κάνει τη βόλτα του . Τα τελευταία χρόνια λόγω ανειλλημένων υποχρέωσεων επισκέφτομαι πολύ συχνά το νησί και μπορώ να έχω άποψη . Αν θέλει μια μέση οικογένεια να πάει στη Μύκονο μπορεί να πάει και να περάσει καλά, εξαρτάται από τις επιλογές που θα κάνει. Δεν είναι ανάγκη να πάει Ιούλιο ή Αύγουστο που οι τιμές στα ξενοδοχεία και στα ενοικιαζόμενα δωμάτια κτυπάνε κορυφή, μπορεί να πάει τέλος Ιουνίου αφού θα έχουν κλείσει τα σχολεία. Δεν είναι ανάγκη να επισκεφτεί το Νάμμος ή το Σκορπιό και να παραγγείλει τη βουβαλίσσια μπριζόλα ή την αστακομακαρονάδα, αυτό θα το κάνουν αυτοί που έχουν και μπορούν . Γιατί αντίστοιχα και στην Αθήνα μια μέση οικογένεια δε θα πάει στα ακριβότερα εστιατόρα, θα πάει σε μια ταβέρνα που και ωραίο φαγητό έχει και οικονομικό . Στην Αθήνα όμως κανένας δε διανοείται να ζητήσει από ένα μαγαζί να χαμηλώσει τις τιμές του για να μπορέσει να το επισκεφτεί. Αυτή η αξίωση γίνεται ειδικά για το συγκεκριμένο νησί . Γιατί ζητάς να ζήσεις στη Μύκονο τη ζωή που δεν μπορείς να ζήσεις στην Αθήνα; Και στην τελική , αν είναι να πας στη Μύκονο, απλά για να το βάλεις στο βιογραφικό σου, στο ίνσταγκραμ , στο φέης και στο παμπρίζ του αυτοκινήτου σου και να ξοδέψεις τον προϋπολογισμό σου για τους επόμενους έξι μήνες δεν αξίζει τον κόπο, το θέμα είναι να πας κάπου για να περάσεις καλά και όχι να βαρυγκομάς αργότερα .
Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να χαιρόμαστε που υπάρχει ένα νησί που γίνεται πόλος έλξης για τον ακριβό τουρισμό. Γιατί ο τουρίστας που θα έρθει στη Μύκονο και έχει λεφτά, θα πεταχτεί και σε ένα άλλο νησί και θα ενισχύσει και κει την εντόπια κοινωνία .
Η Μύκονος λειτουργεί σαν κράχτης, σαν την όμορφη αδελφή που θα βοηθήσει και τα υπόλοιπα κορίτσια του σπιτιού να βρουν τον καλό γαμπρό, γιατί ο Αμερικανός ή ο Γάλλος, ή ο Αυστραλός που θα έρθουν για τη Μύκονο, θα κάνουν και μια στάση στην Αθήνα να δουν και την Ακρόπολη και μετά θα πάνε και σε δύο άλλα νησιά . Και έτσι στο πρόσωπο της Μυκόνου εκπληρώνεται η λαϊκή ρήση , μαζί με το βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα.
Γιατί ενοχλεί λοιπόν που στη Μύκονο πηγαίνουν άνθρωποι που μπορεί να πληρώσουν και να πληρώσουν καλά, αυτό που λέμε ποιοτικός τουρισμός ; Σε ελεύρερη αγορά ζούμε και ο καθένας διαμορφώνει τις τιμές του ανάλογα με την αγορά και τη ζήτηση . Αν υπάρχουν αυτές οι τιμές σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που δύνανται και θέλουν να τις πληρώνουν.
Δε ζούμε σε κουμουνιστικό καθεστώς που όλα ήταν για όλους, που και αυτό ήταν ένας μύθος γιατί οι νομεκλατούρα σε αυτές τις χώρες πάντα απολάμβανε αυτά που δεν επέτρεπαν στο λαό .
Θα ήμαστε ευχαριστημένοι αν γινόταν στη Μύκονο, αυτό που γίνεται στην Αγία Νάπα στην Κύπρο, στο Φαληράκι στη Ρόδο, στο Λαγανά στην Ζάκυνθο ή στα Μάλλια στην Κρήτη με τους τουρίστες του δεκάρικου, που γίνονται λιώμα, βγάζουν τα ρούχα τους στη μέση του δρόμου και επιδίδονται σε έκτροπη συμπεριφορά ; Γι αυτό δεν άκουσα καμιά διαμαρτυρία του ίδιου βεληνεκούς . Γιατί δε μας ενοχλούν τα μέρη αυτά που προσελκύουν τον μη ποιοτικό τουρισμό, και παρόλο που είναι φθηνά αναγκάζουν μια μέση οικογένεια με παιδιά να τα αποφεύγει; Γιατί μας ενοχλεί κάτι που ξεχωρίζει, κάτι που κινείται σε άλλη βαθμίδα, γιατί θέλουμε να το υποβιβάσουμε αντί να προσπαθήσουμε να αναβαθμίσουμε και άλλα μέρη;
Μήπως η απαξίωση της αριστείας έχει καταφέρει να περάσει και σε άλλα επίπεδα στην κοινωνία μας ; Σκεφτείτε το.
