Από τον William Lee Adams* Το περασμένο φθινόπωρο, το ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για την Γερμανία κέρδισε έδρες στο Bundestag με εκστρατεία που βασίστηκε σε ξενοφοβική ρητορική. Η Ουγγαρία πρόσφατα επανεξέλεξε έναν αντι-μεταναστευτικό εθνικιστή και η Βρετανία συνεχίζει προς την αποσχιστική έξοδο της από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα δύο τρίτα των Ευρωπαίων πιστεύουν τώρα ότι οι χώρες τους είναι “πιο διαιρεμένες” από ό, τι πριν από μια δεκαετία.
Οι ρωγμές φαίνεται να τρέχουν βαθιά. Αλλά στη Eurovision – και σε πολλές εκδηλώσεις προεπισκόπησης, όπως αυτή στη Μόσχα, στην οποία πήγα τον Απρίλιο – βλέπω τακτικά ένα όραμα για την Ευρώπη, όπου οι οπαδοί της ηπειρωτικής Ευρώπης, οι καλλιτέχνες και οι περιπλανήσεις τους είναι πιο συνδεδεμένοι από ποτέ. Ο φετινός διαγωνισμός, ο οποίος περιλαμβάνει δύο ημιτελικά και κορυφώνεται σε ένα μεγάλο τελικό το προσεχές Σάββατο, θα γιορτάσει και πάλι την ποικιλομορφία του ευρωπαϊκού ποπ. Θα παρέχει επίσης χώρο για τους ξένους, συμπεριλαμβανομένης μιας τεράστιας βάσης fanfare LGBT και πολλών καλλιτεχνών, που θα ξεκινήσουν να αισθάνονται mainstream.
Ως ομοφυλόφιλος Βιετναμέζος-Αμερικανός, το ένοιωσα και εγώ. Το 2009, ενώ εργαζόμουν ως ανταποκριτής στο γραφείο Time του Λονδίνου, άρχισα να γράφω για τον διαγωνισμό για τον ιστοχώρο μου wiwibloggs στον ελεύθερο χρόνο μου, ως επί το πλείστον ως μέσο για να βρω όμοια φιλάθλους για να συζητήσουν το δράμα και τα divas, από τις 40 περίπου ανταγωνιστικές χώρες κατά τη διάρκεια πολλών μηνών.
Ξεκίνησα τη συνέντευξη των διαγωνιζομένων – στη Λετονία και τη Μολδαβία ένα μήνα, στη Λευκορωσία και στη Σουηδία σε μια άλλη. Δεκάδες εκατομμύρια προβολές σελίδας αργότερα, οι κάμερες έχουν αλλάξει κατευθύνσεις, όπως οι τηλεοπτικοί σταθμοί στη Φινλανδία, τη Νορβηγία, τη Σουηδία και την Ουκρανία. Όταν επισκέφτηκα το Ερεβάν, την Αρμενία, πρόσφατα μια τοπική βασίλισσα εμφανίστηκε στην εθνική τηλεόραση και πλήθος αρμενικών εφήβων μιλώντας σε γκέι αμερικανική γλώσσα ήθελε να πάρει εαυτούς. “Βασίλισσα, σκοτώνεις!”, είπε ένας από αυτούς.
Είχα πετάξει στη Μόσχα εκείνο το βράδυ του Απρίλη για να παρουσιάσω την κυρία Samoylova με μια τούρτα γενεθλίων – ήταν τα 29α γενέθλιά της – και να συνεντεύξεις διασημότητες στο κόκκινο χαλί. Όπως πάντα, η λαϊκή μουσική παρέσχε μια κοινή γλώσσα, ανεξάρτητα από τις μητρικές γλώσσες ή τις πολιτικές πεποιθήσεις μας. Οι Αρμένιοι, το Αζερμπαϊτζάν και οι Μολδαβοί έτρεξαν στο παρελθόν.
“Είσαι η Beyoncé της Ρωσίας”, είπα στον γεμάτο και πολυτάραχο Philipp Kirkorov, στυπτηρωτή της Eurovision και τον πιο ψηλό τραγουδιστή της χώρας.
“Όχι, η Beyoncé είναι αυτή”, είπαν, οι σωματοφύλακες του που ακούγονται ακριβώς έξω από τη φωτογραφική μηχανή. “Είμαι ο βασιλιάς της ρωσικής ποπ.”
Ο διαγωνισμός, ο οποίος παρακολουθήθηκε πέρυσι από περισσότερα από 200 εκατομμύρια άτομα, περικόπτει τη γλώσσα και τα σύνορα. Μαζί με μαζικές αθλητικές διοργανώσεις όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το Παγκόσμιο Κύπελλο, η Eurovision είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου άνθρωποι σε δεκάδες χώρες καταναλώνουν τον ίδιο πολιτισμό ακριβώς την ίδια στιγμή.
Θεωρείται από πολλούς ως εργοστάσιο για fast-food, μουσική μίας χρήσης, η παράσταση σπρώχνει σε κάτι πρωταρχικό, το οποίο εξηγεί εν μέρει τη διαρκή δημοτικότητά του. Όλες οι κουλτούρες – αρχαίες και σύγχρονες – έχουν μουσική. Η μουσική είναι κάπως θεμελιώδης, ενεργοποιεί τα κέντρα ευχαρίστησης, και όπως λένε οι ψυχολόγοι πολυθρόνας ή hipster, μας επιτρέπει να ζήσουμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, έστω και για τρία λεπτά – τη μέγιστη διάρκεια μιας εγγραφής της Eurovision.
Για λίγες ώρες, η Eurovision κάνει τα σύνορα εξαφανισμένα, ακόμα και όταν οι οπαδοί ανεμίζουν σημαίες στην οθόνη. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας στη Μόσχα, κοίταξα τη φίλη μου Jamilya, φοιτητή από την Καμπαρντίνο-Βαλκαρία, μια σε μεγάλο βαθμό μουσουλμανική δημοκρατία που συνορεύει με τη Γεωργία. Ήταν χαμένη σε έναν άλλο κόσμο, τραγουδώντας μαζί με τον Christabelle, τραγουδιστή της Μάλτας της Ευρωζίας: “Αφήστε τους φρουρούς μας κάτω. Ήρθε η ώρα να σπάσουμε το ταμπού πριν γίναμε όλοι ζώα ».
Η Eurovision ιδρύθηκε το 1956 ως ένας τρόπος ενοποίησης της Ευρώπης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ήταν πάντα στο επίκεντρο της διαπολιτισμικής συνεργασίας. Οι μικρότερες χώρες μπορούν να αγωνιστούν για να βρουν ταλέντο στο σπίτι, γι ‘αυτό συχνά έχουν συντάξει καλλιτέχνες και τραγουδοποιούς από αλλού που έχουν επιτύχει τοπική επιτυχία ή μοιράζονται μια πολιτιστική συγγένεια. Το Λουξεμβούργο κέρδισε το διαγωνισμό πέντε φορές, αν και ποτέ με Λουξεμβούργο (τέσσερις από τους τραγουδιστές ήταν Γάλλοι και ένας Έλληνας).
Και ένα συγκεκριμένο Québécoise με τίτλο Céline Dion κέρδισε την παράσταση το 1988, εκπροσωπώντας την Ελβετία με το γαλλικό τραγούδι “Ne Partez Pas Sans Moi.” Φέτος, ο Άγιος Μαρίνος – μια χώρα μόλις 30.000 ανθρώπων που έστειλε κάποτε τον ίδιο τραγουδιστή τρία χρόνια σειρά – διοργάνωσε διαγωνισμό για να βρει “υποψήφιο διαδικτύου” από οπουδήποτε στον κόσμο. Ο νικητής, ένας τραγουδιστής από τη Μάλτα, συνοδευόμενος από ένα γερμανόπουλο, με ένα τραγούδι που γράφτηκε εν μέρει από Αυστριακούς.
Η Ελένη Φουρέιρα παρουσιάζει “Fuego”
Οι αφηγήσεις του σήμερα είναι συχνά πιο οδυνηρές, αντανακλώντας τα πολλά θραύσματα στην ιστορία της Ευρώπης. Η φετινή διαγωνιζόμενη της Κύπρου, Ελένη Φουρέιρα, θα τραγουδήσει “Fuego”, έναν αριθμό χορού από έναν Έλληνα-Σουηδό τραγουδοποιό. Γεννημένος στην πόλη Fier της Αλβανίας, η κυρία Foureira, 31, έφυγε με την οικογένειά της στην Ελλάδα κατά τον εμφύλιο πόλεμο της χώρας. Η Ermal Meta – άλλος τραγουδιστής από την πόλη της Foureira – μετανάστευσε στην Ιταλία όταν ήταν 13 ετών. Είναι πλέον ένα τεράστιο αστέρι στη νέα χώρα του και αγωνίζεται φέτος με ένα τραγούδι για την τρομοκρατία.
Τα ιδανικά που καλλιέργησαν αυτό το όλο και μεγαλύτερο όραμα της Ευρώπης – ελευθερία κινήσεων και ανθρωπισμός – απειλούνται σαφώς σε πολλά μέτωπα. Τα αυστηρότερα σύνορα είναι ίσως τα μεγαλύτερα λόγια γύρω από την ήπειρο.
Η φετινή γαλλική είσοδος, μια ηλεκτρο-μπαλάντα από το duo Madame Monsieur που ονομάζεται «Mercy», παίρνει μια ανθρωπιστική κλίση στο θέμα και εμπνεύστηκε από την πραγματική ιστορία ενός Νιγηριανού πρόσφυγα που γέννησε ένα μωρό που ονομάζεται Mercy σε διάσωση βάρκα στη Μεσόγειο. Τραγουδώντας από την προοπτική του Mercy, ο τραγουδιστής Émilie Satt μιλάει για την κατάποση των παιδιών από τη θάλασσα. Αλλά στα μπαρ που κλείνουν, η Mercy γίνεται “merci” – μια ευχαριστία για το ευρωπαϊκό πλήρωμα που την έσωσε. “Κάνοντας ένα θλιβερό τραγούδι από ένα θλιβερό γεγονός δεν ήταν επιλογή”, μου είπε η κα Satt. “Είναι ένα τραγούδι για τη γέννηση και την ελπίδα, ακόμα κι αν οι συνθήκες είναι δραματικές.”
Αυτή η αίσθηση της αισιοδοξίας είναι αυτό που κρατάει τη φούσκα της Eurovision στρογγυλή και γεμάτη. Υπάρχει μια σιωπηρή αίσθηση ότι η πολιτική και πολιτιστική ιστορία που έφερε μαζί την κοινότητα της Eurovision θα συνεχιστεί. Μετά την εκδήλωση της Μόσχας Eurovision, ο φίλος μου Ντμίτρι με πήγε για δείπνο. Ο οικοδεσπότης, εξέφρασε τις ανησυχίες της για ορισμένες από τις παραστάσεις της νύχτας και πρόσφερε τις σκέψεις της στην ουγγρική μετα-μεταλλική ομάδα AWS, η οποία έπαιξε στο iPhone μου.
Στο τέλος της νύχτας μου έδωσε ένα cupcake που το έκανε για να γιορτάσει το Ρωσικό Ορθόδοξο Πάσχα, που ήταν η επομένη. Ήταν καλυμμένο με μπλε νέφη που πασπαλίζει. “Πάρτε την στην οικογένειά σας στην Αγγλία”, είπε. “Πες τους ότι δεν είναι δηλητηριασμένο.”
*Ο William Lee Adams ( @willyleadams ) είναι ο ιδρυτικός εκδότης της ιστοσελίδας της Eurovision wiwibloggs και δημοσιογράφος της BBC World Service.
πηγή:nytimes.com
