Το δημοσιογραφικό κλισέ θα μπορούσε να αναφερθεί σε «αποστολή αυτοκτονίας». Ας είμαστε όμως πιο μετρημένοι. Όταν η σημερινή κυβέρνηση ανέλαβε τη διακυβέρνηση το 2019, η Ελλάδα έμοιαζε εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο. Η ανεργία βρισκόταν στα ύψη, η υπερφορολόγηση (ως κεντρική στρατηγική επιλογή της απελθούσας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) έπνιγε τη μεσαία τάξη και το δημόσιο χρέος είχε εκτιναχθεί πάνω από το 180% του ΑΕΠ. Οι αγορές μάς αντιμετώπιζαν με καχυποψία αν και αναγνώριζαν πως βγήκαμε όρθιοι από μια τεράστια δυσκολία, οι επενδύσεις είχαν παγώσει και η χώρα έμοιαζε και ήταν αδύναμη κι ευάλωτη. Για να μη σχολιάσουμε τη διεθνή παρουσία της χώρας και το στίγμα που άφησε η πρώτη φορά Αριστερά στα παγκόσμια κέντρα αποφάσεων.
Του Δημήτρη Μαρκόπουλου*
Όσο οι δυνάμεις της μιζέριας και της υστέρησης κι αν θέλουν να αλλάξουν την εικόνα των πραγμάτων, όσο κι αν έχουμε περάσει από τον λαϊκισμό της οργής, σε αυτόν της επίκλησης του συναισθήματος ως εργαλείο πολιτικών των άκρων, σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται σε έναν καλύτερο δρόμο.
Μάλιστα σε ένα ιστορικά πρωτόγνωρο φαινόμενο, όσοι μας έκριναν αρνητικά, φαίνεται πως τώρα αποτελούν οι ίδιοι αντικείμενο πολιτικής και οικονομικής κριτικής αν δούμε τα όσα συμβαίνουν στη Γαλλία, τη Βρετανία ακόμα καλά – καλά και τη Γερμανία.
Έξι χρόνια μετά, το σχέδιο προϋπολογισμού του 2026 έρχεται να αποδείξει ότι η Ελλάδα δεν είναι πια η ίδια. Δεν είναι πια το «πρόβλημα» της Ευρώπης, αλλά ένα κράτος που παράγει σταθερότητα.
Από την επιβίωση στην πρόοδο
Η μεγάλη διαφορά δεν είναι μόνο στη γενική εικόνα και τον πολιτικό σχολιασμό. Βρίσκεται και στους αριθμούς. Το δημόσιο χρέος περιορίζεται στη σφαίρα του 150 % του ΑΕΠ με κοντινή στόχευση να πάει στο 130% στα επόμενα χρόνια, το χαμηλότερο ποσοστό των τελευταίων δεκαπέντε ετών. Το πρωτογενές πλεόνασμα διαμορφώνεται στο 2,8%, ενώ η ανάπτυξη εκτιμάται στο 2,4%, όταν ο μέσος όρος της Ευρωζώνης κινείται χαμηλότερα στο όριο του 1%.
Αυτή η πορεία δεν είναι τυχαία. Είναι το αποτέλεσμα μιας συνεπούς δημοσιονομικής πολιτικής που συνδυάζει μείωση 83 φόρων, στήριξη της απασχόλησης και στοχευμένες κοινωνικές ενισχύσεις. Ο κατώτατος μισθός αυξάνεται ξανά, οι συντάξεις αναπροσαρμόζονται θετικά μετά από πολλά χρόνια, ενώ ειδικά μέτρα φορολογικής ελάφρυνσης ωφελούν εκατομμύρια νοικοκυριά, νέους επαγγελματίες και αγρότες έχοντας διαγενεακό χαρακτήρα με έμφαση στη δημογραφική επέκταση. Η κυβέρνηση επιλέγει να δώσει πίσω στους πολίτες ένα μέρος του δημοσιονομικού χώρου που δημιουργήθηκε — και αυτό είναι πολιτικά και ηθικά σωστό.
Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, η λέξη επένδυση περικλείει μια στρατηγική προσέγγιση. Είναι λοιπόν σαφές πως ο προϋπολογισμός του 2026 τον οποίο εκτενώς έχω την τιμή να παρουσιάσω φέτος ως Γενικός Εισηγητής εκ μέρους της πλειοψηφίας, δεν είναι τεχνοκρατική άσκηση, αλλά πολιτική δήλωση κατεύθυνσης.
Είναι η απόδειξη ότι μπορεί να υπάρξει οικονομική πρόοδος χωρίς υπερφορολόγηση, κοινωνική πολιτική χωρίς σπατάλες και ανάπτυξη χωρίς δημοσιονομική περιπέτεια. Το μήνυμα είναι σαφές: μετά από χρόνια κρίσεων, η Ελλάδα ξαναβρίσκει την αυτοπεποίθησή της. Μια χώρα που κάποτε ζητούσε «κατανόηση» από τους εταίρους της, σήμερα παρουσιάζει ένα ισχυρό, αξιόπιστο και κοινωνικά δίκαιο προϋπολογισμό. Δεν παραγνωρίζουμε τα προβλήματα όπως είναι η ακρίβεια, οι υπαρκτές αποστάσεις που υπάρχουν σε ό,τι αφορά την πατρίδα μας συγκριτικά με άλλες οικονομίες της ΕΕ και μια σειρά εγγενών ελλειμμάτων λόγω μακράς υστέρησης και των μνημονίων. Από την άλλη, το γεγονός πως η πατρίδα μας δεν αποτελεί πλέον πρόβλημα αλλά λύση, ένα ευρωπαϊκό case study σταθερότητας, είναι σημαντικό.
* Ο Δημήτρης Μαρκόπουλος είναι Βουλευτής Β Πειραιώς με τη ΝΔ
