Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που ο χρόνος σταματά. Που η καθημερινότητα χάνει τον ήχο της και ο κόσμος γύρω σου σιωπά – όχι από ησυχία, αλλά από φόβο. Μια τέτοια στιγμή ήταν για μένα η στιγμή που άκουσα τη διάγνωση: καρκίνος του θυρεοειδούς, με μετάσταση στους λεμφαδένες.
Της Αλίκης Τσίκα
Δεν είναι εύκολες οι λέξεις αυτές. Έχουν βάρος, σκοτεινιά και βάζουν τη ζωή σε νέα προοπτική. Όμως μέσα σ’ εκείνη τη βαριά σιωπή, κάτι φώτισε. Ένα όνομα: «Ευαγγελισμός». Ένα όνομα που, για πολλούς, σημαίνει ένα απλό νοσοκομείο· για μένα, όμως, έγινε καταφύγιο, ελπίδα και τελικά… αναγέννηση.
Όταν μπήκα στο νοσοκομείο για να προχωρήσω στη χειρουργική επέμβαση, δεν ήξερα τι να περιμένω. Είχα μέσα μου έναν κόμπο – φόβο, αβεβαιότητα, πόνο. Όμως αυτός ο κόμπος άρχισε να λύνεται αργά και σταθερά, από την πρώτη κιόλας επαφή με τους ανθρώπους εκεί: γιατρούς, νοσηλευτές, προσωπικό που δεν θα μάθω ποτέ όλα τους τα ονόματα, αλλά που όλοι –χωρίς εξαίρεση– στάθηκαν πλάι μου με έναν τρόπο που με συγκίνησε βαθιά.
Η Α’ Χειρουργική Κλινική του Νοσοκομείου Ευαγγελισμός είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας ιατρικός φορέας. Είναι μια κιβωτός επιστημονικής αρτιότητας και ανθρώπινης ευαισθησίας. Στο πλευρό μου στάθηκε μια ομάδα φωτισμένων επιστημόνων, με υψηλό αίσθημα ευθύνης, μεθοδικότητα και –πάνω απ’ όλα– ανθρωπιά. Ανάμεσά τους, ξεχωριστή μνεία αξίζει στον κ. Νικόλαο Ρουκουνάκη, του οποίου η παρουσία και η καθοδήγηση δεν μου πρόσφεραν μόνο ασφάλεια – μου χάρισαν ξανά την αίσθηση της εμπιστοσύνης απέναντι στη ζωή.
Με ενημέρωσαν με ακρίβεια, με καθοδήγησαν με ηρεμία, με φρόντισαν με σεβασμό. Η επέμβαση για την αφαίρεση του θυρεοειδούς και των λεμφαδένων ήταν πολύωρη και απαιτητική, μα όλα κύλησαν άψογα. Και όταν ξύπνησα, ένιωσα κάτι που δεν περίμενα: ανακούφιση, ναι – αλλά και μια βαθιά ευγνωμοσύνη.
Κι ύστερα ήρθαν οι μέρες της νοσηλείας. Εκεί, γνώρισα το μεγαλείο που μπορεί να κρύβεται σε μικρές, καθημερινές πράξεις. Ένα ποτήρι νερό που μου έδωσαν πριν προλάβω να το ζητήσω. Ένα χέρι στον ώμο, ένα χαμόγελο πίσω από τη μάσκα. Ένα «είμαστε εδώ» που δεν ειπώθηκε, αλλά το ένιωσα σε κάθε βήμα. Το νοσηλευτικό προσωπικό – αθόρυβοι ήρωες – στάθηκε δίπλα μου με φροντίδα που ξεπερνούσε το επαγγελματικό καθήκον. Με υπομονή και ανθρωπιά, μου πρόσφεραν κάτι πολύ πιο σπάνιο από φάρμακα: αξιοπρέπεια.
Ήθελα –και θέλω– να πω ένα ευχαριστώ. Όχι από τα τυπικά, τα γρήγορα. Ένα ευχαριστώ που να στέκει όρθιο και να κοιτάζει στα μάτια αυτούς τους ανθρώπους. Σε εκείνον τον γιατρό που δεν με αντιμετώπισε σαν “περιστατικό” αλλά σαν άνθρωπο. Σε εκείνη τη νοσηλεύτρια που με σκέπασε μέσα στη νύχτα χωρίς να της το ζητήσω. Σε όλους όσοι εργάζονται στον «Ευαγγελισμό», σε κάθε επίπεδο – από το ιατρικό επιτελείο μέχρι το προσωπικό καθαριότητας. Γιατί όλοι, μα όλοι, συνεισφέρουν σ’ αυτό που λέγεται ελπίδα.
Η δημόσια υγεία στην Ελλάδα δοκιμάζεται καθημερινά. Οι ελλείψεις είναι γνωστές, οι δυσκολίες πολλές. Όμως υπάρχει κάτι που δεν αποτυπώνεται στα νούμερα και στα δελτία τύπου: το ήθος, η αυταπάρνηση και η δύναμη αυτών των ανθρώπων. Κι αυτό αξίζει όχι μόνο να το αναγνωρίζουμε, αλλά να το φωνάζουμε.
Εγώ, σήμερα, δεν γράφω μόνο ως ασθενής που χειρουργήθηκε και ανάρρωσε. Γράφω ως άνθρωπος που ένιωσε βαθιά τι σημαίνει να σου προσφέρουν ζωή – όχι μόνο βιολογικά, αλλά ψυχικά και ανθρώπινα.
Κι αυτό δεν το ξεχνώ. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Σας ευχαριστώ. Από καρδιάς.
