Το καλοκαίρι οδεύει προς το τέλος του και ο καθένας μας επιστρέφει με τις δικές του βαλίτσες, άλλες γεμάτες άλλες μισοάδειες και άλλες με τόσα όσα χρειάστηκε. Είναι μια εποχή που την έχουμε συνδέσει με ανεμελιά, ξεκούραση, διακοπές, ξενύχτια όμως υπάρχει και ένα μέρος της κοινωνίας μας που το συνδέει με κούραση, δουλειά, εξάντληση.
Της Μίκας Πανάγου*
Ωστόσο για πολλούς η δυσκολία σύνδεσης και επικοινωνίας συνεχίστηκε και τώρα. Είναι λοιπόν ένα φαινόμενο της σημερινής εποχής η αίσθηση της μοναξιάς ανάμεσα σε κόσμο; Συνεχίζουν αρκετοί να παραπονιούνται για την δυσκολία που αντιμετωπίζουν τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική τους ζωή. Η συνεργασία μεταξύ ατόμων έχει γίνει κάτι σύνθετο και εξαντλητικό. Είναι σαν να υπάρχουν δυο κατηγορίες οι συνδεδεμένοι και οι ασύνδετοι. Ο θυμός κυριαρχεί και όση υπομονή υπήρχε να έχει εξανεμιστεί. Η έλλειψη χρόνου το κάνει ακόμα πιο δύσκολο, όποτε αν κάποιος έχει ένα κουρδιστό ρολόι μέσα του και κάποιος του το ξεκουρδίσει επέρχεται η έκρηξη.
Στους χώρους εργασίας νιώθεις συχνά να βράζουν οι άνθρωποι και να δυσκολεύονται με το «μαζί». Μερικοί νιώθουν αδικημένοι, άλλοι κουρασμένοι και κάποιοι μπορεί να μην θέλουν να βρίσκονται καν σε αυτή την δουλειά. Πώς λοιπόν θα συνεργαστούν τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι; Είναι βασικό να υπάρχουν κατάλληλοι συντονιστές, με ειδικά εργαλεία και δεξιότητες επικοινωνίας ώστε να μεταφέρουν στην ομάδα τον τρόπο. Είναι επίσης απαραίτητο να διαχωρίζονται οι αρμοδιότητες του καθενός, να υπάρχει σεβασμός και κοινός σκοπός. Δεν είμαστε εκεί για να ανταγωνιστούμε αλλά για να αλληλεπιδράσουμε και να έρθει το τελικό αποτέλεσμα. Έχει μεγάλη σημασία να ξέρω το αντικείμενο μου, τα όρια και τους κανόνες αλλά και το πόσο καλά είμαι με τον εαυτό μου ώστε να μπορέσω να συνυπάρξω με άλλους. Το να βρίσκουμε διέξοδο πάνω στους συνεργάτες μας ώστε να ξεσπάσουμε όσα απωθημένα κουβαλάμε, το να βλέπουμε στο πρόσωπο κάποιου, για παράδειγμα τον αδερφό μας που δεν τα πάμε καλά και να βγάζουμε όλα όσα κουβαλάμε δεν θα φέρει κάποια αρμονία.
Η δουλειά με τον εαυτό μας πλέον είναι από τις πιο βασικές προτεραιότητες μας. Η ατομική μας ευθύνη μια την βρίσκουμε μια την χάνουμε. Οι επιλογές μας είναι δικές μας όπως και οι συνέπειες. Είναι απαραίτητο να αναφερθεί και η μετατόπιση του χρόνου που αφιερώνουμε στις δουλειές σε σύγκριση με τον χρόνο που είμαστε με την οικογένεια μας. Συχνά εμφανίζεται μια σύγχυση στο μυαλό μας και δίνουμε ιδιαίτερα μεγάλη σημασία στα εργασιακά απ’ ότι στα δικά μας άτομα. Φτάνουμε στην παραμέληση του συντρόφου μας, των παιδιών μας, των φίλων μας γιατί όλη μας η ενέργεια και η αφοσίωση δίνεται στο να εργαστούμε και να αποκτήσουμε χρήματα. Χάνουμε σημαντικά πράγματα από τη ζωή μας, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το άγχος μας γιατί κουβαλάμε παντού μαζί μας την εργασία μας. Ίσως θα πρέπει να γίνει ανά καταμερισμός της «πίτας» μας στην καθημερινότητα μας, να βρίσκουμε χρόνο για δραστηριότητες ή για κοινωνικές περιστάσεις ή για περιποίηση του εαυτού μας.
Δεν χρειάζεται να βάλουμε πάλι αμέτρητους στόχους για το Φθινόπωρο, μπορεί να αρκεί η παρατήρηση και ο επαναπρογραμματισμός του χρόνου μας. Για να συνδεθούμε θα πρέπει να έχουμε καλό σήματος αλλιώς η σύνδεση θα κοπεί και δεν θα προλάβουμε αυτά που θέλουμε να επικοινωνήσουμε.
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
