Μιλάμε όλοι σχεδόν καθημερινά για την κοινωνική απομόνωση των ανθρώπων και την ανάπτυξη της εσωστρέφειας. Παραπονιούνται όλοι ότι δεν προλαβαίνουν και όταν ρωτάς κάποιον τι κάνει, η δημοφιλέστερη απάντηση είναι τρέχω. Που είναι η πραγματικότητα και πού η τάση της εποχής; Τι επιπτώσεις έχει φέρει η έλλειψη χρόνου στο ίδιο το άτομο, την οικογένεια,την επικοινωνία και τις κοινωνικές σχέσεις.
Της Μίκας Πανάγου*
Θα αναγνωρίσει κανείς ότι λόγω του υψηλού κόστους ζωής στις μέρες μας καλούμαστε να εργαζόμαστε όσο περισσότερο μπορούμε, ταυτόχρονα λόγω των χαμηλών επιπέδων αμοιβών κάποιοι αναγκάζονται να κάνουν και δυο δουλειές. Σε περιοχές που έχουν τουρισμό τους καλοκαιρινούς μήνες οι υπερωρίες και οι απαιτήσεις χτυπάνε κόκκινο. Τα ζευγάρια συχνά αναγκάζονται να εργαστούν και οι δύο ώστε να ανταποκριθούν στις οικονομικές υποχρεώσεις τους. Πόσο σωστή κατανομή του χρόνου όμως γίνεται; Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρων να καταγράφει καθημερινά ο καθένας μας πως διανέμει τον χρόνο του και με ποσά ασχολείται.
Υπάρχει προσωπικός χρόνος για όλους ή το θεωρούμε χάσιμο χρόνου; Είναι εκείνη η ώρα της ημέρας που επιλέγεις να κάνεις κάτι που σ ευχαριστεί, που αποφορτίζεσαι, που μένεις σ επαφή με το μέσα σου και κάνεις έναν απολογισμό της ημέρας.Πόσο αποφορτίζεσαι από θέματα που σε απασχολούν; Έχεις βρει μεθόδους (άσκηση, διαλογισμό, περπάτημα, βιβλία κ.α.) που σου ταιριάζουν ή απλά τα κουβαλάς και τα ξεσπάς εκεί που νιώθεις οικεία να το κάνεις;
Συχνά νιώθεις ότι κάτι πάει λάθος αν έχεις χρόνο ελεύθερο ή συγκρίνεσαι με τους γύρω σου. Η μέρα μας είναι απαιτητική όπως ήταν και παλιότερα όμως η τάση σήμερα προστάζει να χαιρετάς βιαστικά, να τρως στο πόδι και να μην προλαβαίνεις να συζητάς με τους δικούς σου ανθρώπους. Ταυτόχρονα έχει μπει στη ζωή σου ένα κινητό, ένα tablet για τα οποία βρίσκεις άπλετο χρόνο. Ένα έντονο φαινόμενο που υπάρχει πλέον στις κοινωνίες είναι η κοινωνική απομόνωση.
Ολοένα και περισσότεροι επιλέγουν την μοναξιά, δεν συζητάνε, δεν μοιράζονται, δεν συμμετέχουν σε κοινωνικές εκδηλώσεις γιατί είναι κουρασμένοι, θυμωμένοι, απογοητευμένοι, προδομένοι. Νιώθουν ασφάλεια με το να δημιουργούν μια ζώνη προστατευτική όπου δεν χρειάζεται να εκθέσουν στοιχεία και πληροφορίες της ζωής τους. Μερικοί απομακρύνονται χωρίς να εξηγήσουν, άλλοι είναι σε ομάδες αλλά χωρίς να συνδέονται ουσιαστικά. Λείπει η αλληλεπίδραση, η ουσιαστική επικοινωνία γιατί η ενέργεια συχνά κατανέμεται ίσως άνισα και βολεύει το να τρέχεις και αν μην αντιμετωπίζεις τελικά την πραγματικότητα. Ακόμα και μέσα στις οικογένειες ο καθένας λειτουργεί απομονωμένα και κάθε προσπάθεια σύνδεσης πέφτει στο κενό.
Ο άνθρωπος από την φύση του αναζητά την συντροφικότητα και την ένταξη σε παρέες, ομάδες. Θα είναι ωφέλιμο να σκεφτεί ο καθένας πώς θα μπορούσε να ανακατανείμει τον χρόνο του διαφορετικά, να μοιράζεται ευθύνες οικογενειακές, να μην είναι στη δουλειά του διαθέσιμος σε όλα και για όλους, να οριοθετεί την χρήση ηλεκτρονικών συσκευών, να επιτρέπει στον εαυτό του να έρχεται σε επαφή με τα συναισθήματα του και να αφήνει χώρο για αυτά. Να δοκιμάσει μια νέα καθημερινότητα και να ξανά δοκιμάσει αν χρειαστεί. Η ασφαλής ρουτίνα βολεύει όλους όμως ο χρόνος δεν παγώνει και κυλάει με την ίδια ταχύτητα για όλους, δεν θα μας επιστρέψει πίσω κάτι που χάσαμε, δεν θα μας απαλύνει τον πόνο η υπέρ απασχόληση μας με πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Να τσαλακωθούμε, να επιδιώξουμε την ουσιαστική επικοινωνία, να κάνουμε αυτά που πραγματικά επιθυμούμε γιατί δεν κοστίζουν όλα τόσο ακριβά και δεν θα μας φέρει την απόλυτη ευτυχία και επιτυχία η κούραση και η εξάντληση. Ψάξτε αυτά τα απλά καθημερινά….
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
