Εχω να πατήσω σε πανεπιστημιακό χώρο πάνω από 20 χρόνια, δεν αμφιβάλλω όμως πως τίποτα δεν έχει αλλάξει, όπως με διαβεβαιώνουν οι νέοι που έχω τη χαρά να συναναστρέφομαι. Βρώμα, δυσωδία, αφισορρύπανση, ρύπανση από γραμμένα συνθήματα και πανό. Μια χαρά όλα, να μην αλλάζουμε περιβάλλον και συνήθειες. Φυσικό είναι. Ο δημόσιος χώρος είναι κάπως έτσι, επίσης. Τι βλέπουν τα παιδιά; Αλλά και τι δεν βλέπουν οι μεγάλοι;
Οι μεγάλοι ποτέ δεν είδαν πως «τα παιδιά είναι παιδιά» όπως έλεγε και η Φιλουμένα Μαρτουράνο, πλην, στα παιδιά το πρώτο που βάζουμε είναι όρια. Να μείνω έξω ως το ξημέρωμα; Όχι. Να φάω παγωτό αντί για φαγητό; Όχι. Να γυμναστώ; Ναι. Να πάω σε πάρτι; Ναι. Όχι και Ναι, δυο λέξεις πολύτιμες, καθώς μαθαίνουν στην εκάστοτε νεότατη γενιά ότι υπάρχουν δεσμεύσεις που πρέπει να αναλαμβάνει κανείς, κανόνες που πρέπει να ακολουθεί, και όταν αυτό δεν συμβαίνει, αντιμετωπίζεις και αναλαμβάνεις τις συνέπειες.
Εντάξει, το έχουμε συνειδητοποιήσει, λέμε απλώς καμιά βλακεία για να περνά η ώρα. Κι από δίπλα, βλέπουμε τι «σκάει» στη Νομική π.χ. όπου κουκουλοφόροι εισέβαλαν σε εκδήλωση φοιτητών και τα έκαναν λαμπόγυαλο, χτυπώντας έναν μεταπτυχιακό φοιτητή. Η εκδήλωση ήταν της ΔΑΠ, θα μπορούσε να είναι οποιασδήποτε νεολαίας και κανένας δεν νομιμοποιείται να προσπαθεί να επιβάλει την άποψή του. Το ίδιο ισχύει για τους φοιτητές που έκαναν ντροπιαστική είσοδο σε εκδήλωση στον «Ιανό» επειδή μιλούσαν ο Γιώργος Καραμπελιάς και άλλοι παρομοίως σκεπτόμενοι. Επίσης, επιβολή άποψης θεωρώ την προσπάθεια που έκαναν οι ανεγκέφαλοι στη Θεσσαλονίκη, ώστε να ξανακαταλάβουν χώρο που είχε εκκενωθεί μέσα στο ΑΠΘ και προορίζεται για βιβλιοθήκη. Δεν θέλουν βιβλιοθήκη τα παιδγιά (με γάμα) αυτλδιαχειριζόμενο χώρο θέλουν. Γιατί δεν πάνε στο σπίτι τους να τον κάνουν; Γιατί ουδείς τους υποχρέωσε.
Όταν λοιπόν λέμε οι μεγάλοι, εννοούμε και τις πρυτανικές αρχές, που συνήθως κλαίνε και οδύρονται γιατί η κυβέρνηση, σου λέει, δεν προστατεύει τα πανεπιστήμια. Απαιτούν μάλιστα και παραπάνω χρήματα για τη φύλαξη. Γιατί; Σεκιούριτι δεν έχουν; Έχουν, φυσικά, απλώς δεν φτάνουν. Να πάρουν και άλλους, ή να αφήσουν την κυβέρνηση να εφαρμόσει τα δικά της σχέδια.
Πανεπιστημιακούς φρουρούς από την αστυνομία θέτε; Δεν θέτε! Κάμερες θέτε; Δεν θέτε! Τουρνικέ για έλεγχο εισόδου και είσοδο μόνο με φοιτητική ταυτότητα θέτε; Δεν θέτε. Ε, τι θέτε;
Καλά τα έλεγε ο Γκιωνάκης, μόνο που εκείνος μιλούσε για γκαζόζες, λεμονάδες και πορτοκαλάδες, δεν μιλούσε για την ελευθερία της έκφρασης και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών στα πανεπιστήμια. Η κυρία Βάσω Κιντή, τα έγραψε μια χαρά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- έχει ζήσει στο πετσί της τόσα…
«Το πρώτο που πρέπει να γίνει για τη βία στα πανεπιστήμια είναι να αναγνωριστεί ότι υπάρχει πρόβλημα. Να αναγνωριστεί τόσο εντός των πανεπιστημίων όσο και εκτός αλλά και από την κυβέρνηση. Υπάρχει πρόβλημα. Πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσουμε για να το αντιμετωπίσουμε. Μπορεί η κατάσταση να μην θυμίζει παλαιές εποχές όταν τα επεισόδια ήταν γενικευμένα αλλά και πάλι σήμερα τον έλεγχο στα πανεπιστήμια δεν τον έχουν οι διοικήσεις και η ακαδημαϊκή κοινότητα. Ούτε η πολιτεία. Όσοι θέλουν να δράσουν με βίαιο τρόπο στα πανεπιστήμια, να επιτεθούν σε καθηγητές, να διαλύσουν συλλογικά όργανα, να χτυπήσουν ιδεολογικούς αντιπάλους, να καταλάβουν χώρους, να κλέψουν, να κρύψουν όπλα, κλπ, μπορούν ανά πάσα στιγμή να το κάνουν. Τίποτε δεν μπορεί να τους εμποδίσει, τίποτε δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει. Έχουν την ευχέρεια να δρουν ανενόχλητοι και ατιμώρητοι οποτεδήποτε αυτοί κρίνουν.»
Δίκιο έχει. Αν δεν αναγνωρίσεις το πρόβλημα, δεν μπορείς και να το λύσεις. Η καθηγήτρια επιμένει ότι «τα πανεπιστήμια να καταστρώσουν σχέδια ασφαλείας πραγματικά και όχι προσχηματικά. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει να προσδιοριστούν ποια είναι τα προβλήματα: φωτιά, πλημμύρα, επικίνδυνα αντιδραστήρια, πειραματόζωα, ευαίσθητες εγκαταστάσεις, ειδικοί χώροι για προστασία, κλπ.» Το ξέρουμε όμως πως οι διοικήσεις τους δεν συμφωνούν, επομένως, ας μην περιμένουμε από αυτούς. Τα σχέδια ασφαλείας πρέπει να επιβληθούν, όπως σωστά λέει η ίδια εν συνεχεία, κανείς πάντως δεν μπορεί να εγγυηθεί πως θα επιτύχουν αν όσοι αντιδρούν (και πανεπιστημιακές αρχές ανάμεσά τους) δεν υποχρεωθούν να το κάνουν.
Γιατί απέτυχαν τα μέτρα που μέχρι τώρα έχουν ληφθεί; «Επειδή φοβούνται. Τι φοβούνται; Το πολιτικό κόστος τα κόμματα και το προσωπικό κόστος οι εντός των πανεπιστημίων. Φοβούνται να συγκρουστούν με τις ορδές βίας στα ΑΕΙ και τους συμμάχους τους. Γιατί δεν εγκατέστησε η κυβέρνηση την πανεπιστημιακή αστυνομία στα ΑΕΙ παρότι το νομοθέτησε; Από τον φόβο νέων επεισοδίων και του συνεπαγόμενου πολιτικού κόστους επειδή όλα τα κόμματα, οι πανεπιστημιακές διοικήσεις και διάφοροι δήθεν ευαίσθητοι που ασκούν την ευαισθησία τους μονομερώς και εις βάρος της συντριπτικής πλειονότητας της ακαδημαϊκής κοινότητας από καθαρά αντιπολιτευτικό μένος επηρεάζοντας την κοινή γνώμη, θα ήταν εναντίον της. Εγώ ψέγω την κυβέρνηση που δεν το έκανε αλλά ψέγω και αυτούς που δεν της επιτρέπουν να το κάνει. Να επιβάλλει την πανεπιστημιακή αστυνομία μονομερώς με τα ΜΑΤ; Ας βγει κάποιο κόμμα να πει θα συνεργαστώ με την κυβέρνηση να αντιμετωπιστεί αυτό πρόβλημα ή έστω θα κάνω πραγματικές και όχι προσχηματικές προτάσεις. Ας κάτσουν να μελετήσουν τι πραγματικά συμβαίνει στα ξένα πανεπιστήμια και να μην λένε ό,τι να ‘ναι διαστρεβλώνοντας ό,τι ισχύει. Ας βγει μία Σύγκλητος, ένας πρύτανης να πει, εγώ τη θέλω την πανεπιστημιακή αστυνομία. Αν είναι μόνος, θα τον φάνε. Πρέπει να έχει πολιτική στήριξη.
Εγώ πιστεύω ότι όποιο κόμμα αποφασίσει να ασχοληθεί σοβαρά και να ελέγξει αυτό το πρόβλημα όχι μόνο δεν θα έχει πολιτικό κόστος αλλά θα κερδίσει την υποστήριξη της κοινωνίας.
Η άλλη προσχηματική λύση που προτείνεται είναι ότι η ασφάλεια είναι δουλειά της πραγματικής αστυνομίας. Μάλιστα. Δεν βλέπουν ότι αυτό γίνεται ήδη; Αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα; Όχι. Μπαίνει η αστυνομία αδειάζει μια κατάληψη, φεύγει. Μετά από λίγη ώρα ανακαταλαμβάνεται ή κλειδαμπαρώνεται από τον φόβο της επανακατάληψης. Βλ. τι έγινε μόλις αυτή την εβδομάδα στο ΑΠΘ. Βλ. τις επεμβάσεις στις φοιτητικές εστίες. Μπαίνει η αστυνομία συλλαμβάνει τους ποινικούς, φεύγει, μετά από λίγο καιρό ξαναμπαίνει. Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Ποιον κοροϊδεύουμε εις βάρος των πιο φτωχών παιδιών και οικογενειών τους που πασχίζουν και ματώνουν για να σπουδάσουν; Και επιτέλους θέλουν κάθε τόσο τα ΜΑΤ στα πανεπιστήμια να κάνουν γιουρούσια και να τρέχουν οπλισμένα πάνω κάτω; Δεν είναι καλύτερα να υπάρχει σταθερά ένα σώμα ήπιας ισχύος να προστατεύει την ασφάλεια στην οποία θα μπορεί να καταφεύγει με βάση τα σχέδια ασφαλείας κάθε θιγόμενος;»
Η κα Κιντή αναφέρει πως στο τμήμα της, «πριν το Πάσχα εκλάπη καλώδιο 350 μέτρων με αποτέλεσμα να μην έχουμε ρεύμα στις αίθουσες διδασκαλίας και να μην μπορούμε να κάνουμε δια ζώσης μάθημα. Η όλη επιχείρηση της κλοπής προφανώς πήρε ώρες για να ολοκληρωθεί και την έκαναν ανενόχλητοι. Το καλώδιο αντικαταστάθηκε σε 10 μέρες περίπου και ενώ ενημερωθήκαμε ότι μπορούμε να ξαναπάμε στις αίθουσες, μαθαίνουμε ότι το καλώδιο εκλάπη και πάλι! Μια φοιτητική παράταξη, εν όψει φαντάζομαι των εκλογών τους, απαίτησε από το Υπουργείο να αντικαταστήσει άμεσα το καλώδιο για να πηγαίνουν στα δια ζώσης μαθήματα (!) αλλά εάν τους ρωτούσε κανείς πώς να προστατεύεται το campus από κοινούς ποινικούς δεν θα είχαν πολλά να πουν πλην των προσχηματικών ίσως που είπαμε παραπάνω. Αρκεί το Υπουργείο να δίνει χρήματα. Το καλώδιο αντικαταστάθηκε τρίτη φορά. Ο Έλληνας φορολογούμενος πληρώνει για να κάνουν μάθημα τα παιδιά του. Να δούμε πότε θα ξανακλαπεί. Σημειωτέον αυτό είχε ξανασυμβεί, πάλι δύο φορές στο παρελθόν».
Και καταλήγει: «Φτάνουν πια τα προσχήματα. Επιτέλους, φτάνει! Δεν συναισθάνεστε όλοι τις ευθύνες σας; Έχουμε ήδη πολλά θύματα στα πανεπιστήμια. Να μην φτάσουμε σε μοιραία κατάληξη οπότε -δεν θέλω να γίνομαι δραματική αλλά!- όλοι θα έχουν αίμα στα χέρια τους. Δεν σας αρέσει η πανεπιστημιακή αστυνομία, δηλαδή ένα σώμα εγκατεστημένο στα ιδρύματα με δικαιοδοσία καταστολής, με σχέδια ασφαλείας όπως είπαμε παραπάνω. Ωραία, δεν σας αρέσει. Πείτε όμως κάτι σοβαρό εναλλακτικά! Μην μάς κοροϊδεύετε και μην κοροϊδεύετε την κοινωνία. Δεν κόπτεστε για το δημόσιο πανεπιστήμιο. Δεν δίνετε δεκάρα. Θα έρχονται ξένοι φοιτητές για τα ξενόγλωσσα προγράμματα και θα βλέπουν αυτά τα χάλια;»
Σε άλλα παρατράγουδα τώρα. Πώς λέγεται ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας; Louis Montenegro. Αμα το βάλεις στην αυτόματη μετάφραση πώς γίνεται; Λούις Μαυροβούνιος. Ετσι το έγραψαν οι συνάδελφοι σε ιστοσελίδα. Αμα λέω «μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά» εσείς δεν λέτε τίποτα!
«Αφήνοντας αιχμές για πολιτικές ευνοήσεις» δεν γίνεσαι ευνοούμενος του αρχισυντάκτη. Εκτός κι αν είσαι και η εύνοια σε οδήγησε εδώ.
«Μάθετε, p(gl)ease, στα δελτία ειδήσεων ότι λέμε “διήρκεσε” και όχι διήρκησε…» σημειώνει φίλη. Πολύ φίλη μου
Περισσευούμενο της Ελεν από την προηγούμενη εβδομάδα. «Και των εργαλειών της τεχνολογίας». Πάμε ξανά, λεβέντη. Είσαι και καθηγητής.
«Ένας άνθρωπος που υπάγεται στο κόμμα της αντιπολίτευσης». Εσύ πού υπάγεσαι από μορφωτικό επίπεδο αγάπη μου;
«Τα είδα λίγο συμπαγές» είπε η άλλη σε εκπομπή μαγειρικής. Εγώ θα σε έκοβα πριν κριθείς από τον ειδήμονα. Με… συμπαγές διαδικασίες.
«Με ομοβροντία δύο ριπών σκότωσαν τον «Θαμνάκια» της Greek Mafia». Με δύο ριπές γίνεται ομοβροντία; Ξέρω κι εγώ; Εδώ που έχουμε φτάσει…
Και το λεμονάκι μυρωδάτο της εβδομάδας. «Καθώς περπατούσε προς το πίσω μέρος της σκηνής, ξαφνικά κατέρρευσε. Παρά τις προσπάθειες, ο τραγουδιστής δεν μπόρεσε να αναστηθεί. Διαπιστώθηκε ο θάνατός του».
Χριστός Ανέστη εκ νεκρώωωωωωωων θανάτω θάνατον πατήσαααααας.
