Μια συχνή ερώτηση που θα ακούσει κανείς σε συζητήσεις που αφορούν την ψυχολογία είναι γιατί κάποιος κολλάει εκεί που του λένε όχι. Ακόμα και τα ίδια τα άτομα που τους συμβαίνει αναρωτιούνται γιατί επιτρέπουν στους άλλους να πληγώνονται και δεν προχωράνε.
Της Μίκας Πανάγου *
Μια πρώτη σκέψη έχει να κάνει με την εγωιστική φύση που χαρακτηρίζει κάποιες φορές τους ανθρώπους. Γιατί όχι εμένα; Τι μου λείπει και γιατί να μην με θέλει; Όποτε ξεκινάει ένας προσωπικός αγώνας να πείσουμε τον άλλον, πολλές φορές ισοπεδώνοντας τον εγωισμό μας και τον σεβασμό μας. Ξεπερνάμε τα προσωπικά μας όρια, χάνουμε τον εαυτό μας μόνο και μόνο για να μας πει το ναι. Γίνεται σαν μια πρόκληση που πρέπει να νικήσουμε για να ικανοποιήσουμε. Σαν το παιχνίδι που θέλαμε να αποκτήσουμε μικροί και δεν μα τος έπαιρναν. Γιατί στην πραγματικότητα όταν αγαπάς αληθινά κάποιον του επιτρέπεις να φύγει. Σε αυτήν λοιπόν την πρώτη περίπτωση που μελετάμε έχει να κάνει με τον χαρακτήρα κάποιου, όπου δεν έχει μάθει το όχι ή από μικρός/ή είχε πάντα αυτό που ήθελε με οποίο κόστος.
Στην δεύτερη περίπτωση θα δούμε το άτομο που από μικρό έχει συνδέσει την αγάπη με τον πόνο. Θεωρεί ότι για να είναι με κάποιον πρέπει να δυσκολευτεί και να παλέψει. Δεν του έχει δοθεί απλόχερα η φροντίδα και το ενδιαφέρων όποτε νιώθει καλύτερα εκεί που του φέρονται με απαξίωση.
Όταν βρεθεί σε ευνοϊκές συνθήκες που του εκφράζουν θετικά συναισθήματα δεν ξέρει πως να τα διαχειριστεί και του είναι κάτι ξένο. Δεν έχει αναπτύξει καλή σχέση με τον εαυτό του, δεν τον φροντίζει αλλά αντιθέτως τον τιμωρεί συνεχώς γιατί δεν πιστεύει ότι του αξίζει κάτι καλό.Έχει μεγάλη σημασία η αυτοπεποίθηση που έχουμε ώστε να ξέρουμε τι μας αξίζει και να μην συμβιβαζόμαστε με τα λίγα. Τόσα περίσσεψαν για εμένα ας πω και ευχαριστώ. Η συντροφική σχέση είναι για να μας δίνει χαρά και ενέργεια. Είναι το μαζί και το μοίρασμα. Δεν είναι μια επίπονη μάχη που σπαταλάμε όλη την ενέργεια μας και χάνουμε τον εαυτό μας για να πείσουμε τον άλλον να μας ακολουθήσει. Ούτε είναι να υπομένουμε πράγματα που μας ενοχλούν. Τους συντρόφους και τους φίλους τους επιλέγουμε εμείς όπως μπορούμε και να τους απομακρύνουμε από τη ζωή μας αν μας προκαλούν θλίψη. Το να είναι κάποιος καλός μαζί μας και να εκφράζει αληθινά συναισθήματα αυτόματα γίνεται δεδομένος στο μυαλό μας και κάτι βαρετό. Λες και για να βρούμε σύντροφο πρέπει να παλέψουμε και να κοπιάσουμε.
Οι περισσότεροι άνθρωποι βαριούνται το εύκολο, το ξεκάθαρο και θέλουν παιχνίδι στρατηγικής και μυστηρίου. Θέλουν η ψυχή τους να υποφέρει, να κλάψουν, να κάνουν όλη μέρα σενάρια, να αναλύουν τι κρύβει ένα μήνυμα από πίσω, ενώ μπορεί να υπάρχει ήδη κάποιος που ενδιαφέρεται πραγματικά. Ποτέ δεν μας αρέσει αυτό που μας θέλει και πάντα θέλουμε αυτό που μας δεν μας θέλει. Οι επιστροφές συνήθως είναι καταστροφές. Ας δοκιμάσω ξανά να είναι με κάποιον που δεν τα καταφέραμε. Τι έχει αλλάξει από τότε; εσύ; αυτός; Έχετε αλλάξει; Ή απλά ήθελες να δεις ξανά ένα επεισόδιο σε επανάληψη;Θέλει αρκετή δουλειά για να σπάσουμε το στερεότυπο αυτό των συντροφικών σχέσεων. Θέλει γερά και σταθερά όρια για να φεύγουμε όταν πρέπει από μια επίπονη κατάσταση.
Θέλει να σε αγαπάς και να σε σέβεσαι για να μπορέσει να το κάνει και ο διπλανός σου αυτός. Αλλιώς θα σου καθρεφτίσει την συμπεριφορά που έχεις εσύ ο ίδιος προς εσένα. Όταν είσαι κάπου ή με κάποιον και αρχίζεις να χάνεις τον εαυτό σου είναι ένα κουδουνάκι που πρέπει να πάρεις σοβαρά και να κινητοποιηθείς. Όταν οι μέρες που δεν είσαι καλά ξεπερνάνε τις μέρες που είσαι ευτυχισμένος τότε έρχεται και δεύτερο κουδούνι και εκεί που χάνεις αξιοπρέπεια και σεβασμό είναι ένα τρίτο χτύπημα…ανοίγει η αυλαία και η παράσταση αρχίζει. Να σε αγαπάς…
* Η Μίκα Πανάγου είναι κοινωνική λειτουργός με εκπαίδευση στη συστημική οικογενειακή θεραπεία – Facebook – Instagram
