Στη δημοκρατία, κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να ψηφίζει βάσει του οποιουδήποτε κριτηρίου επιθυμεί, όσο παράξενο κι αν μπορεί να φανεί το κριτήριο αυτό στους υπολοίπους.
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει πως κάποια από τα κριτήρια της εκλογικής απόφασης είναι πιο εύκολο να υποστηριχθούν λογικά από κάποια άλλα. Είναι ποιοτικά διαφορετικό να ψηφίζει κανείς βάσει προγράμματος ή ιδεολογίας, από το να ψηφίζει με κριτήριο, ας πούμε, ποιο είναι το αγαπημένο του φαγητό.
Του Γιάννη Αδριανού *
Σ’ αυτές τις εκλογές, δύο φαίνεται να είναι τα κύρια κριτήρια: η ποιότητα της διακυβέρνησης και η ψήφος διαμαρτυρίας.
Ως προς το πρώτο, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Όπως καταδείχθηκε εμφατικά τις τελευταίες εβδομάδες, η μόνη πολιτική δύναμη που κατέθεσε στην κρίση των πολιτών ένα ολοκληρωμένο, συγκροτημένο, υπεύθυνα κοστολογημένο, ταυτόχρονα ρεαλιστικό και φιλόδοξο κυβερνητικό πρόγραμμα ήταν η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αλλά και η μόνη ρεαλιστική επιλογή διακυβέρνησης της χώρας σήμερα είναι μια νέα, ισχυρή, αυτοδύναμη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ικανή να υλοποιήσει ακώλυτα το πρόγραμμά της.
Όπως και το 2019 έτσι και σήμερα, δεσμευόμαστε για λίγα πράγματα. Και όπως τα τελευταία τέσσερα χρόνια ό,τι είχαμε πει το κάναμε πράξη, και μάλιστα σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία αλλεπάλληλων εξωγενών κρίσεων, η ίδια δέσμευση ισχύει και σήμερα.
Δεσμευόμαστε για μια οικονομία που θα συνεχίσει να παράγει ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας ώστε να ο μέσος μισθός να φτάσει τα 1.500 ευρώ και ο κατώτατος μισθός τα 950 ευρώ στο τέλος της τετραετίας.
Για την αποφασιστικότερη ενίσχυση και αναβάθμιση του ΕΣΥ, που μέσα στην πανδημία αναδείχθηκε τόσο η κομβική σημασία του για τη χώρα και την κοινωνία μας, όσο και οι βαθιά ριζωμένες και επίμονες αδυναμίες του.
Για την ολοκλήρωση της ψηφιακής μετάβασης του κράτους ώστε όλες οι συναλλαγές να γίνονται μέχρι το τέλος της δεκαετίας ηλεκτρονικά, να εκλείψουν οριστικά οι ουρές, η ταλαιπωρία και οι χαμένες εργατοώρες, καθώς και το απαράδεκτο για σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα φαινόμενο των καθυστερήσεων στην απονομή των συντάξεων που ήδη έχει περιοριστεί αποφασιστικά.
Και βεβαίως, δεσμευόμαστε για μια σοβαρή και υπεύθυνη εξωτερική πολιτική και για τη συνέχιση των δράσεων που ενισχύουν τις διεθνείς συμμαχίες και συνεργασίες της χώρας και την αποτρεπτική ισχύ των ενόπλων μας δυνάμεων.
Απέναντι λοιπόν σ’ αυτές τις μετρημένες δεσμεύσεις ακούσαμε τις τελευταίες εβδομάδες από την αντιπολίτευση υποσχέσεις χωρίς μέτρο και κοστολόγηση, κάποιες από αυτές στα όρια του λαϊκισμού όπως για την είσοδο των παιδιών στα πανεπιστήμια ακόμη και με λευκή κόλλα. Ακούσαμε για το σχέδιο Δήμητρα και για νέο κλείσιμο των τραπεζών από τον επίδοξο εκ νέου κυβερνητικό εταίρο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Βαρουφάκη, αλλά και ότι ο ίδιος θα αντιδρούσε σε τυχόν τουρκική απόβαση σε νησί μας με … «πολλά τηλέφωνα», όπως επίσης ακούσαμε και τις προτάσεις του κ. Τσακαλώτου για τοπικά νομίσματα και κρατικοποιήσεις τραπεζών.
Είδαμε την αντιπολίτευση να καταφεύγει στη μαύρη διαφήμιση, και από προτάσεις και σενάρια για συνεργατικές κυβερνήσεις πλειοψηφίας, να περνά στις κυβερνήσεις ηττημένων, στις κυβερνήσεις ανοχής και λίγες ώρες πριν τις κάλπες, στις κυβερνήσεις ειδικού σκοπού. Και είδαμε εκείνους που όμνυαν στην απλή αναλογική, να αδυνατούν να συνεννοηθούν προγραμματικά ακόμη και στα βασικά για να προτείνουν μια εφικτή πρόταση διακυβέρνησης.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα λοιπόν – τόσο για τους πολίτες που θέλουν να ψηφίσουν για τη διακυβέρνηση της χώρας, όσο και για εκείνους που θέλουν απλώς να ρίξουν μια ψήφο διαμαρτυρίας.
Βεβαίως η αλήθεια παραμένει: κάποια από τα κριτήρια εκλογικής απόφασης είναι πιο εύκολο να υποστηριχθούν δημοσίως με λογικά επιχειρήματα απ’ ό,τι κάποια άλλα.
* Ο κ. Γιάννης Ανδριανός είναι υποψήφιος βουλευτής Αργολίδας με τη Νέα Δημοκρατία
