Κυριακή πρωί με τύψεις από την βόλτα του Σαββάτου , τις λιχουδιές που φάγαμε και μάλιστα στον ανοικτό χώρο του εστιατορίου φορώντας δύο μπουφάν για να μας πείσουμε ότι ήρθε το καλοκαίρι. Αθλητικά. φόρμες, νερό και με βήμα γοργό… με κίνηση προς το βουνό, γιατί το γυμναστήριο και το στάδιο είναι εύκολα level και θέλαμε κάτι πιο δύσκολο για να κάψουμε λιπαρά και αλκοόλ.
Το ρολόι γράφει 7.30 και έξω έχει βγει ένας ωραίος ήλιος και η πόλη μου, το Κορωπί έχει δεκάδες υπέροχες γιαγιάδες που έχουν φορέσει τα καλά τους και πηγαίνουν στην εκκλησία για την κυριακάτικη λειτουργία. Η δροσιά λόγω του πρωινού είναι έντονη και περπατάμε όλοι μαζεμένοι με χέρια στις τσέπες και γρήγορο βήμα μήπως και ζεσταθούμε.
Ξαφνικά μια γιαγιά που περνά πλάι μου με κοιτά και μου λέει… Σπύρο εσύ είσαι;
Λέω καλημέρα. Εγώ είμαι. Πάω να τρέξω λίγο στο βουνό. Τι κάνετε.Καλά είμαι αγόρι μου μου απαντά και κοντοστέκεται.. Ανοίγει την τσαντούλα της… ξέρετε… αυτή την κλασική μικρή μαύρη με το χρυσό κούμπωμα και βγάζει ένα χαρτί και ένα στυλό. Γράφει το όνομα μου κάτω από τα ονόματα των παιδιών και των εγγονών της. Ήταν η λίστα που θα έδινε στον παπά για να διαβάσει τα ονόματα και να τα ευλογήσει. Για να χουν καλή υγεία. Το λεγόμενο «υπέρ υγείας» για όσους γνωρίζουν τα της εκκλησίας.
Μου λέει… σε βλέπαμε στην Μαριούπολη. Κάναμε προσευχή να γυρίσετε όλοι καλά και να φτάσουν μαζί σας και οι ομογενείς μας. Χάρηκα που σε είδα πάλι κοντά μας μου λέει και φεύγει γιατί χτύπησε η καμπάνα και έπρεπε να ήταν ήδη εκεί.
Μια γιαγιά που δεν με ήξερε… που δεν ήμασταν συγγενείς… που μου έκανε την τιμή να βάλει το όνομά μου μαζί με αυτό των παιδιών της, για να διαβάσει ο ιερέας μια ευχή.
Βέβαια εδώ στο Κορωπί είμαστε όλοι γνωστοί μεταξύ μας σκέφτηκα.
ΚΑΛΟ ΧΩΡΙΟ ΤΑ ΛΙΓΑ ΣΠΙΤΙΑ σκέφτηκα…. ΟΧΙ ΚΑΚΟ όπως λέει η παροιμία… Καλό. Όπως στα χωριά των ομογενών μας στην Ουκρανία και την Μαριούπολη. Που οι κάτοικοι στις πολυκατοικίες μοίραζαν το νερό στα διαμερίσματα ανάλογα με τους κατοίκους και κυρίως τα παιδιά που διέμεναν την ώρα των μαχών.
Και όταν έπεσαν οι βόμβες και οι πύραυλοι… ενώ οι πολυκατοικίες είχαν τυλιχθεί στις φλόγες οι κάτοικοι βγήκαν έξω και έσκαψαν τα πάρκα για να θάψουν τον γείτονα τους και να γράψουν σ έναν πρόχειρο σταυρό .. το όνομά του ανθρώπου που έλεγαν για χρόνια καλημέρα.
Μετά από λίγες μέρες έμειναν ακόμη πιο λίγα σπίτια. Έθαψαν πολλούς δικούς τους, όμως όσοι απέμειναν συνέχισαν μαζί. Μια χούφτα γείτονες. Και στις βρώμικες από τους μαύρους καπνούς και τις λάσπες τσαντούλες τους είχαν και αυτοί… όπως η γιαγιά που συνάντησα… ένα χαρτί και ένα στυλό. Έγραφαν ποιοι γλίτωσαν από την οικογένειά τους και την γειτονιά.
Ποιοι έμειναν πίσω γιατί δεν μπορούσαν λόγω ηλικίας ή ασθενειών να ακολουθήσουν και ποια σπίτια είχαν μείνει όρθια για να ξέρουν που θα πάνε όταν επιστρέψουν. Ήταν το πιο καλό χωριό και ας είχε λίγα σπίτια. Ήταν οι πιο καλοί γείτονες και ας μην έχουν τώρα κανένα σπίτι… στο Σαρτανά και την Μαριούπολη… κανέναν συγγενή να τους περιμένει στο πάρκο που πλέον δεν παίζουν παιδιά αλλά είναι θαμμένοι οι γονείς τους.
Έχουν μόνο ένα χαρτί στην τσάντα τους με αυτούς που έζησαν και αυτούς που έφυγαν… και μια ελπίδα ότι ίσως βρεθεί και κάποιος ακόμα για να τον προσθέσουν διπλά στα ονόματα των δικών τους που έφτασαν στην χωρά μας.
Με αυτές τις σκέψεις έφτασα στο βουνό για να ξεκινήσω την γυμναστική μου και κατάλαβα πόσο τυχερός ήμουν που μπήκε το όνομά μου στο χαρτί της γιαγιάς… Για τα υπέρ υγείας… και όχι στο χαρτί των ομογενών μας με τους φίλους μας που δεν κατάφεραν να γλιτώσουν από τις βόμβες. Πόσο σημαντικό ήταν το πρωινό ;;;
Πόσο είτε πιστεύεις σε κάποιον θεό είτε όχι …η ζωή είναι τόσο όμορφη. Πόσο θα θέλαμε όλοι σ αυτό το χωριό με τα λίγα σπίτια να ήταν όλα ασπρισμένα και οι γείτονες να μάλωναν μόνο γιατί τα παιδιά στο πάρκο κάνουν φασαρία και δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν μεσημεριάτικα….
