Το καλοκαίρι ήρθε και επισήμως πια αναζητώντας την ταυτότητα του. Λαίμαργο, φευγαλέο, σε νησιά, ξενοδοχεία, ξενώνες, καταλύματα, κάμπινγκ, να χωθεί σε εκατομμύρια μυαλά με τα πιο τολμηρά σχέδια για φαγητό, ξεγνοιασιά κολύμπι, κορμιά στον ήλιο, γέλια, μεθύσια, έρωτες.
Γράφει η Φωτεινή Ανέστη*
Ένα καλοκαίρι όμως που οι διακοπές δεν θα είναι όπως αυτές που έχουμε συνηθίσει στον ηλιόλουστο παράδεισο στον οποίο ζούμε. Ένα καλοκαίρι το οποίο θα κυλήσει για όλους μας στο ρυθμό της Πανδημίας του Covid19, και στις αρνητικές επιπτώσεις που έχει επιφέρει, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην κοινωνική ζωή, στη διασκέδαση, και συνολικά στον ελληνικό τρόπο ζωής.
Σαν επιτακτική σκέψη, πόσο μάλλον φέτος, πιο αναγκαία από ποτέ, αφού από μόνη της είναι ο ορισμός της ελευθερίας και της <<αποθήκευσης ενέργειας >> για να βγει ο χειμώνας, προγραμματίζεις με απίθανη όρεξη τις διακοπές σου. Επιτέλους έφτασε αυτή η στιγμή, που κλείνεις κατάλυμα έτσι όπως το ήθελες και το φανταζόσουν. Ένα βήμα από την θάλασσα για βουτιές, μια αλλαξιά, ένα τζιν, παρεό, σαγιονάρες, αντιηλιακό, λιτά και σπαρτιάτικα σε ένα σακίδιο μαζί, βάζοντας ακόμα την θετική σου ενέργεια, καλή διάθεση, αγάπη και ένα τεράστιο χαμόγελο.
Όλα δεν είναι αυτονόητα βέβαια, οπότε είσαι ευγνώμων που μπορείς και υλοποιείς το απλό και το καθιερωμένο από αιώνες τώρα.
Η διαδρομή με το αυτοκίνητο και ανοιχτά παράθυρα για να ρουφήξεις όλες τις μυρωδιές της φύσης από αυτές που έχεις ξεχάσει, κλεισμένος για μήνες λόγω πανδημίας, και όταν τις αντιλαμβάνεσαι όπως το χώμα, το ξεραμένο στάχυ, τη μυρωδιά της συκιάς, του θυμαριού, τη λίγο καπνισμένη καμινάδα, τα καλάμια, διακτινίζεσαι στην παιδική σου ηλικία, με τις εικόνες να περνούν από το μυαλό σου σαν ταινία φαντασίας.
Φτάνοντας στον προορισμό μου και με το σακίδιο στον ώμο με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή όπως στο πρώτο ραντεβού, κατευθύνομαι προς την είσοδο του ξενοδοχείου, ένας ομολογουμένως πολύ όμορφος χώρος, λιτός, εναρμονισμένος με το περιβάλλον, καθαρός, γεμάτος φως.
Προσεγγίζοντας την ρεσεψιόν, ξαφνικά μέσα στη γαλήνη, ακούω μια φωνή από το υπερπέραν να μου φωνάζει: << παρακαλώ περιμένετε, σταθείτε στο κέντρο του κύκλου για την θερμομέτρησή σας>> πέρασα με επιτυχία! Και αφού βάζω την μάσκα μου γιατί οι πινακίδες δεν σε αφήνουν να την ξεχάσεις, εισέρχομαι στην ελεύθερη περιοχή.
Και τότε έρχεται η απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα, γιατί τελικά αντιλαμβάνομαι ότι τίποτα δεν είναι ελεύθερο, έτσι ώστε να αφεθείς, να χαλαρώσεις και να απολαύσεις, αυτό το όμορφο περιβάλλον.
Παρόλο που η ευγένεια και η προθυμία ήταν στο μέγιστο βαθμό, παρόλο που τα μάτια μαρτυρούσαν τα χαμόγελα που κρύβονταν πίσω από τις μάσκες, ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι, τίποτα δεν είναι ίδιο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να νιώσω ανέμελα, να κάνω ότι θέλω, όπως από γεννησιμιού μου έχω μάθει και θυμάμαι στις διακοπές. Αισθάνομαι ότι, δεν μπορώ να πάρω ανάσα! Μια καταπίεση, που με κάνει να νιώθω ότι πρέπει στα κρυφά, εκεί που δεν με βλέπουν άλλοι άνθρωποι ή δεν είμαι ορατή, να παίρνω ανάσες βαθιές. Ανάσες που τελικά συνειδητοποιώ ότι και οι άλλοι άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί, έκαναν το ίδιο και με απεγνωσμένες προσπάθειες προσπαθούσαν να δείξουν ότι ήταν ελεύθεροι.
Όμως ακόμα πιο δυσάρεστο ήταν αυτό που παρατηρούσα. Οι άνθρωποι είχαν αλλάξει τον τρόπο που περπατάνε, φοβισμένοι λες και θα τους συμβεί κάτι ανά πάσα στιγμή. Δεν τολμούσαν να σε κοιτάξουν στα μάτια την στιγμή που περνούσες από δίπλα τους και με μια αμυντική στάση, γυρνώντας την πλάτη, σε άφηναν να περάσεις, οι περισσότεροι με συντονισμένες κινήσεις ανέκφραστα, άχρωμα, άοσμα, και σε κατάσταση σιγής. Πίστευαν ότι ήταν ελεύθεροι, όμως και αυτοί ήταν πάντα ένας παραπάνω, και αυτός ο ένας είχε τα ίδια χαρακτηριστικά.
Με έναν μαγικό τρόπο επιβολής η ατμόσφαιρα που επικρατούσε σε είχε, σήκω, σήκω, κάτσε, κάτσε, μην μιλάς, μην γελάς δυνατά, μην ξεκαρδίζεσαι στα γέλια, μην τραγουδάς, μην ακούς μουσική, μην πιάνεις κουβέντα με τους δίπλα, μην κάνεις καινούργιες γνωριμίες, μην ακουμπάς, μην αγκαλιάζεις, πιο ζηλιάρης πεθαίνεις!
Λένε ότι δεν πρέπει να κάνεις παρέα με τοξικούς γιατί σε καταβάλλουν, σε αλλάζουν προς το χειρότερο, ξεχνάς ποιος πραγματικά είσαι, χάνεις την αυτοπεποίθηση σου, την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους, μεταλλάσσεσαι.
Και τότε αντιλαμβάνεσαι ότι η Πανδημία του Covid19, και οι επιπτώσεις της, είναι αυτό το τοξικό πλαίσιο.
Δεν ξέρω αν τα ταχύρρυθμα μαθήματα του covid θα μας μεταλλάξουν πιο γρήγορα, δεν ξέρω σε τι προσπαθούν να μετατρέψουν την ανθρωπότητα, προσαρμόζοντας τη σε νέες επιταγές με κίνδυνο να χάσουμε ότι πιο πολύτιμο: τον άνθρωπο και τις αισθήσεις αυτού.
Ένα είναι σίγουρο, σε αυτό τον παράδεισο που μας χάρισε ο Θεός, το φετινό καλοκαίρι και οι διακοπές θα είναι κάτι πρωτόγνωρο για όλους. Κάτι παράδοξο, κάτι ξένο για τα ελληνικά πρότυπα, παραδόσεις, και δεδομένα. Κάτι όχι ανέμελο, κάτι σφικτό, δύσκολο και ίσως λίγο μαντρωμένο.
Παρόλα αυτά θα είναι ένα καλοκαίρι και διακοπές συνολικής ευθύνης από όλους μας, με στόχο να πετύχουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μια ασφάλεια για τη χώρας μας, τους συνανθρώπους μας, τους εαυτούς μας, τους δικούς μας ανθρώπους, και συνάμα ένα καλοκαίρι και διακοπές που θα πρέπει, μέσα σε αυτό το πρωτόγνωρο πλαίσιο, να καταφέρουμε να επαναφέρουμε την παραδοσιακή ελληνικότητα του καλοκαιριού.
Πολύ απλά να ξαναγίνουμε Έλληνες.
*Η Φωτεινή Ανέστη είναι Διερμηνέας Νοηματικής Γλώσσας και Δημοσιογράφος
