Οι δεκάδες εικόνες μαθητών με τις μάσκες, μου γέννησαν ένα αίσθημα ασφάλειας και αισιοδοξίας. Αν τα παιδιά -έστω στην πλειονότητά τους- έχουν κατανοήσει τη σημαντικότητα της χρήσης της, και τη φορούν… τότε υπάρχει η ελπίδα πως ίσως καταφέρουμε να διανύσουμε έναν όχι πολύ δύσκολο χειμώνα.
Γράφει η Ελένη Κριτσιδήμα
Το επικείμενο μέγεθος διασποράς κρίνεται από εκείνα, κι ενώ θα περίμενα να δω στιγμιότυπα από μαθητές να αντιδρούν, προκειμένου να μην φορέσουν μάσκα… είδα ένα παιδί να διαμαρτύρεται για το αντίθετο, στη μητέρα του. Πώς να μην κερδίσει την εμπιστοσύνη μου;
Με αυτές τις εικόνες πορευόμουν στη μέρα μου, σκεπτόμενη πως τα σημερινά παιδιά είναι οι αυριανοί, υπεύθυνοι πολίτες – τους οποίους τόση ανάγκη έχει η Ελλάδα.
Μολαυταύτα, την καλή (σχεδόν αιθεροβάμονα) διάθεση μου χάλασε η ανάρτηση ενός εθνοφύλακα, που μου υπενθύμισε πως ο φασισμός -αυτό το σύστημα με τον έντονα αυταρχικό και εθνικιστικό χαρακτήρα- παραμένει ζωντανός στην κοινωνία μας.
«Εδώ είμαι στο πεδίο βολής που στήνουν τις σκηνές… ανυπομονώ πότε θα ξανακάνουμε βολή αυτή τη φορά με φυσικούς κινούμενους στόχους» έγραφε. Παρήγορη η απόλυσή του, δεν λέω, ωστόσο η ίδια η δημοσίευση επιβεβαιώνει πως δεν ξεμπερδέψαμε με τους ακροδεξιούς, τη μέρα που η ΧΑ δεν μπήκε στη Βουλή.
Δεν πρόκειται για απογοητευμένους πολίτες, έφηβους που ψάχνουν ένα σύνολο να ενταχθούν ή φοβισμένους ηλικιωμένους. Είναι οι φασίστες, που συνήθως κρύβονται και ξεμυτούν, όποτε θεωρούν πως το κλίμα και οι συνθήκες τους ευνοούν. Αυτοί μόνο αποστροφή, με μια δόση απογοήτευσης, προκαλούν.
Η σοβαρή στάση των παιδιών, σε συνάρτηση με τη βλακώδη, επικίνδυνη ανάρτηση, ανέσυρε από τη μνήμη τους στίχους του Νιόνιου “Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει, σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας. Μα ο χρόνος ο αληθινός, σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος”.
Πράγματι, τα παιδιά είναι εξόριστα από τον κόσμο των μεγάλων. Δεν δικαιούνται να έχουν γνώμη κάποιες φορές, προσαρμόζονται στην κρίση και τις επιθυμίες μας. Παραταύτα, επειδή ο χρόνος -όντως- είναι αληθινός και ρέει γοργά, αξίζει να φέρουμε στο επίκεντρο της προσοχής μας την ώριμη συμπεριφορά τους, ώστε να απομονωθούν εκείνοι όσοι φαντασιώνονται “φυσικούς στόχους”, καθώς δεν διαφέρουν από τους άλλους που ξυλοκόπησαν εκπαιδευτικούς. Διότι, οι ρητορικές και οι ενέργειές τους (όλες, αν το σκεφτούμε, αφορούν σε ανθρώπινες ζωές) είναι άκρως επικίνδυνες. Γρήγορα, γιατί το όνειρο τρίζει.
