Σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε με την πανδημία, παντελώς αχρείαστες, ενίοτε δε και επικίνδυνες, είναι κάθε είδους ακραίες αντιδράσεις. Από τη συνωμοσιολογική αμφισβήτηση ως προς το μέγεθος του κινδύνου και την ‘πρόσκληση για εφησυχασμό’ και ‘αντίσταση’ στα μέτρα αντιμετώπισης της απειλής, μέχρι τις οιμωγές για τον ‘επερχόμενο αφανισμό’ αλλά και τις τυχοδιωκτικές, αν όχι υποβολιμαίες αναζητήσεις ενόχων. Απαιτείται σίγουρα μέτρο και σοβαρότητα.
Γράφει ο Π.Αδαμίδης
Ας μην ξεχνάμε ότι και η πιο ‘αθώα πληγή’, αν την αγνοήσουμε μπορεί να εξελιχθεί σε γάγγραινα. Πόσο μάλλον μια επιδημία, που εξαπλώνεται με ταχύτητα ανέμου και έχει φέρει ‘τα πάνω κάτω’ στις διεθνείς σχέσεις και στρατόπεδα. Σε σημείο μάλιστα που κράτη κάθετα εχθρικά μεταξύ τους, όπως το Ιράν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα να συνεργάζονται, ενώ ορκισμένοι αντίπαλοι με ανθρωποκτόνο μίσος, όπως ο Πρόεδρος των Φιλιππίνων Ντουάρτε και οι κομμουνιστές αντάρτες της χώρας του να συμφωνούν σε εκεχειρία μεταξύ τους για να αντιμετωπίσουν την κρίση.
Και μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό, εμφανίστηκαν και απίθανοι διεκδικητές ρόλων στην πολιτική ζωή, να ‘καβαλήσουν’ ένα νέο υφέρπον κύμα λαϊκισμού, που διάφοροι επιτήδειοι και οι γνωστοί προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της Ρωσίας και της Κίνας εκτρέφουν, για να αμφισβητήσουν για μια ακόμα φορά τον ρόλο της Ευρώπης και να σπεκουλάρουν στην προϊούσα κοινωνική δυσθυμία για τα κράτη του Βορρά και ειδικότερα τη Γερμανία.
Αναμφισβήτητα κανένα πρόσωπο και καμία χώρα δεν είναι υπεράνω κριτικής. Πολύ περισσότερο μάλιστα η Γερμανία από την οποία οι προσδοκίες είναι μεγάλες, καθώς πέρα από όλα τα άλλα, είναι η πρώτη οικονομική δύναμη της Ενωμένης Ευρώπης. Το προνόμιο και η ευθύνη του κορυφαίου. Είναι επίσης η χώρα που εξ ορισμού ευνοήθηκε τα μάλλα από την Ευρωπαϊκή ενοποίηση, που με τη σειρά της ευνόησε και τη δική της ενοποίηση, τη δεύτερη διαγραφή χρέους και απαιτήσεων έναντί της το 1991 και της άνοιξε τον δρόμο σε νέες αγορές, ως η ηγέτιδα εξαγωγική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του σημαντικότερου δηλαδή εμπορικού εταίρου στην παγκόσμια αγορά.
Είναι ωστόσο αναγκαίο και προκειμένου να κατανικήσουμε τις αντιστάσεις και ενστάσεις της για εναργέστερη Κοινοτική αλληλεγγύη, να μελετήσουμε, να αξιολογήσουμε και να διαχειριστούμε και τις ανάγκες που το εσωτερικό πολιτικό της ακροατήριο διαμορφώνει. Στη χρονική συγκυρία που βρισκόμαστε το κυβερνών και μεγάλος εταίρος του κυβερνητικού συνασπισμού, Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα, αισθάνεται την απειλή της ‘σκληρής δεξιάς’ και κατά πολλούς ακροδεξιάς, που εκπροσωπεί το AfD. Το κόμμα αυτό πέτυχε την πολιτική του γιγάντωση εκμεταλλευόμενο τόσο την κοινωνική αναστάτωση που προκάλεσε η μεταναστευτική πλημμυρίδα, όσο και το ‘πιασάρικο’ και δημαγωγικό επιχείρημα ότι οι Γερμανοί φορολογούμενοι, χρηματοδοτούν τις ‘σπάταλες’ χώρες του Νότου. Και το επιχείρημα αυτό έχει απήχηση σε μια χώρα που ακόμα διαχειρίζεται τις συνέπειες της επανένωσής της και όπου το Ανατολικό κυρίως κομμάτι της, έχει συγκριτικά κάνει και συνεχίζει να κάνει, κατά τους πολιτικούς αναλυτές, τις δικές του οικονομικές θυσίες. Κοντά σε αυτά υπάρχει και ο φόβος για την επόμενη μέρη και την κρίση που θα βιώσει η ίδια η Γερμανική οικονομία, με τη δραστική αν όχι καταλυτική συρρίκνωση των εξαγωγών της και ιδίως των προϊόντων της αυτοκινητοβιομηχανίας της, στις δυο σημαντικότερες αγορές της, των ΗΠΑ και της Κίνας. Σε σχέση δε με τους Ολλανδούς και εκεί πρέπει να έχουμε υπόψη τις εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες, καθώς στις αρχές του επόμενου έτους έχουν εκλογές για το κοινοβούλιό τους και ο ‘πολύς’ Υπουργός Οικονομικών, με τις εξυπνακίστικες δηλώσεις για την ευθύνη των χωρών του Νότου για το Υγειονομικό τους σύστημα, φιλοδοξεί να ηγηθεί του συντηρητικού κόμματος, που συμμετέχει στον παρόντα τετραμερή κυβερνητικό συνασπισμό και να διεκδικήσει την πρωθυπουργία. Κατά τούτο θέλει να ‘πουλήσει’ στο εκλογικό του σώμα την ‘αποφασιστικότητα’ απέναντι στους εταίρους του Νότου. Στην ‘πλειοδοσία’ αυτή αποφασιστικότητας συμμετέχει και ο Ολλανδός Πρωθυπουργός, που καταφανώς και αυτόν τον απασχολεί η επόμενη μέρα των εκλογών.
Απέναντι στο πολιτικό αυτό τοπίο, πρέπει να αξιοποιήσουμε κάθε διαδικασία, σύμπραξη και μηχανισμό. Η συμμετοχή μας στην Ομάδα των 9 είναι μια επιβεβλημένη κίνηση. Βέβαια δεν μπορεί παρά να αισθανθεί κανείς πικρία, για το ότι η πρωτοβουλία αυτή δεν αναλήφθηκε και την περίοδο της ΄κρίσης του Ευρώ’. Ήταν η εποχή που διάφοροι αστείοι είχαν επιδοθεί σε διδάγματα και κατήχηση περί χρηστής διαχείρισης και άλλοι αφελείς τα αναπαρήγαν στην ‘εσωτερική πολιτική αγορά’. Είχαν μάλιστα φτάσει να ομιλούν για κράτος απατεώνων και Τιτανικό. Μοιραίοι και καταστροφικοί μέσα στην ανεπάρκειά τους, που ‘έπαιξαν ‘ μια χαρά στα χέρια των επιτηδείων, που άλλο δε θέλουν παρά κατά παραγγελία, φύσει και θέσει μαριονέτες.
Και για να μην ξεχνιόμαστε με τις αστειότητες, περί Ρωσικής και Κινεζικής βοήθειας και όσων που αφελώς ή με άγνοια ρόλου, γίνονται κλακαδόροι της, η Ευρώπη είναι αυτή, που αποτέλεσε και αποτελεί το αποκούμπι μας. Σίγουρα υπάρχουν τραγικοί χειρισμοί και ανεπάρκεια από άτομα και υπευθύνους, που ρίχνουν σκιά στην προσφορά της, αλλά και στις δυνατότητες που υπάρχουν. Κοντά σε όλα τα μέτρα που ανακοινώθηκαν και πρέπει να γίνουν, με ευθύνη κυρίως των εθνικών κυβερνήσεων πράξεις, είναι και το νέο χρηματοδοτικό σχήμα για το ποσό των 100 δισεκατομμυρίων Ευρώ, για την καταπολέμηση της ανεργίας, οι πρωτοβουλίες που θα αναλάβει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα επενδύσεων αλλά και η πρόταση, όπως ακούγεται των Ολλανδών για εφάπαξ ενίσχυση των χωρών του Νότου, μέχρι του ποσού των 20 δισεκατομμυρίων Ευρώ. Ούτε λόγος να γίνεται για έστω και κατά κλάσμα ή πολύ περισσότερο αναλογική βοήθεια από Κίνα, Ρωσία ή άλλη φαντασιακή πηγή στήριξης.
Η Ευρώπη για τη χώρα μας, όπως και για το σύνολο των μελών της, είναι κάτι σαν τη Δημοκρατία. Ατελής μεν, αλλά η καλύτερη λύση. Εάν εντοπίζονται δυσλειτουργίες, οι έχοντες θώκους ας αποκτήσουν γνώση των διαδικασιών και ας ζητήσουν ευθύνες ή ενημέρωση ή να υποβάλουν προτάσεις, εν προκειμένω στην Κύπρια Επίτροπο, που έχει την ευθύνη της Υγείας, ή στο πλαίσιο του Συμβουλίου των αρμόδιων Υπουργών, με πρώτους αυτούς της Υγείας. Και όσον αφορά τις σκιαμαχίες απέναντι στη Γερμανία και τον πλούσιο Βορρά, όσοι είχαν την ευκαιρία, μπορούσαν να ‘δείξουν τα δόντια’ και τις όποιες δυνάμεις τους. Κατά τα άλλα κάνουν απλώς θόρυβο. Που όπως και στην περίπτωση των τενεκέδων, γίνεται εντονότερος, όταν αυτοί είναι άδειοι.
