Σε μια περίοδο που ακόμα και το πιο αδιανόητο σενάριο ταινίας φαντασίας πήρε σάρκα και οστά και που το μεγαλύτερο μέρος του σύγχρονου δυτικού κόσμου έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο νεκροταφείο αδικοχαμένων ψυχών και ξεχαρβαλομένων βυθιζόμενων στο σκότος της αβεβαιότητας κρατικών οικονομιών, με τις εικόνες στα νοσοκομεία των παγκόσμιων πολιτιστικών-αστικών κέντρων να θυμίζουν σύγχρονα σανατόρια οδύνης και πόνου, ο μέσος αυτοαποκαλούμενος Ελληνάρας ειδήμων-παντογνώστης-συνομοσιολόγος αποφάσισε πως η ασφάλεια του εξασφαλίζεται από τη σούβλα, τα κάρβουνα και τις ρετσίνες που έζεψε στη σχάρα του αμαξιού του.
Του Σίμου Χριστοφάκη Σαρρή*
Για εκείνον ο θάνατος που δεν έχει χτυπήσει μέχρι στιγμής τη δική του πόρτα αλλά του γείτονα του, κείτεται μακράν, η έννοια της λέξης υπευθυνότητα κείτεται ακόμα πιο μακράν, μα η βουλιμική διάθεση του για ψευδεπίγραφες «επαναστάσεις» απέναντι στις «κακές -απολυταρχικές» κρατικές εντολές-οδηγίες και η «επιστημοσύνη» του τον καθοδηγούν στο χωριό του όπου νιώθει ασφαλής, μεταφράζοντας τα περιοριστικά μέτρα της κυβέρνησης που πάρθηκαν με σκοπό να φρενάρουν το γοργό βηματισμό του κτήνους, σε ευκαιρία για πασχαλινές διακοπές και τσιμπούσια διαρκείας.
Η ασκητική εικόνα του μαχητή πρώτης γραμμής, καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα και το απαράμιλλο ήθος του(άξιο βαθιάς υπόκλισης από όλους μας) που του «επιβάλλουν» να ψελλίζει με χαραγμένη σα βαθιά πληγή τη λύπη μα και τη συμπόνια στο πρόσωπο του τον αριθμό των νεκρών και των διασωλήνομένων , τα σκυθρωπά και εξαντλημένα πρόσωπα της ηγεσίας του Υπ. Υγείας αλλά και του ίδιου του Υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας έρχονται σε πλήρη αντιδιαστολή με τις άθλιες εικόνες συνωστισμού σε λιμάνια και εθνικές οδούς αλλά και με αυτές των υπαίθριων και ευκαιριακών parties που στήθηκαν και ξεπερνούν κάθε έννοια χυδαιότητας και προσωπικής ανευθυνότητας. Τέτοιες αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές εγκληματικής αδιαφορίας, μα και έπαρσης και κακώς εννοούμενου εγωισμού δεν ακυρώνουν απλά μονομιάς το κόπο και τις προσπάθειες των παραπάνω, όπως επίσης και των χιλιάδων καθημερινών ανώνυμων πολεμιστών-ιατρών και νοσηλευτών που προσπαθούν με περίσσια συναίσθηση του καθήκοντος και ευσυνειδησία να μη λυγήσουν μπροστά στο φόβο της αρρώστιας, και στις σκληρές εικόνες, θέτοντας σε κίνδυνο τόσο τη σωματική, όσο και τη ψυχική τους υγεία, μα φέρνουν και το θάνατο μέσα στα σπίτια των παραβατών, σπρώχνοντας τον στην αγκαλιά του ηλικιωμένου-ευπαθούς συγγενούς τους.
Είναι σαφές και δε χωράει τη παραμικρή μετάφραση το τι σημαίνει ανάγκη περιορισμού των μετακινήσεων και των συναθροίσεων, είναι επίσης αυταπόδεικτο πως δυστυχώς η επαρχία δεν έχει τις υποδομές υγείας ενός μεγάλου αστικού κέντρου ή σε κάθε περίπτωση δεν είναι η κατάλληλη στιγμή τώρα για να το εξετάσουμε και να το διερευνήσουμε αυτό. Η όποια μεταφορά με πλοίο ή αεροπλάνο όπου συνωστίζεται αρκετός κόσμος δεν αποτελεί απλή παγίδα μόλυνσης από τον κορωνοιό, μα κεκαλυμμένο λάκκο θανάτου για τα άτομα που ανήκουν στις όποιες ευπαθείς ομάδες. Η Ιταλία και η Ισπανία από «ασυνεννοησία» ανάμεσα στις περιφέρειες και στη κεντρική διοίκηση, από άγνοια διαχείρισης τέτοιων πρωτόγνωρων κρίσεων, και από υποτίμηση της βαρύτητας και της σοβαρότητας της κατάστασης βυθίστηκαν στον όλεθρο μην έχοντας καν τη δυνατότητα να θάψουν τους νεκρούς τους. Στη χώρα μας η γνώση, η έγκαιρη κινητοποίηση, η άμεση ενημέρωση και οι εικόνες από τη γείτονα χώρα δε συγχωρούν λάθη. Και πλέον τα όποια λάθη αν «νομικολογούσαμε» θα τα εξισώναμε με εγκλήματα από βαριά αμέλεια. Πολύ βαριά όμως!
Η όποια πρόχειρη, δυσοίωνη ή ευοίωνη πρόβλεψη για τους επόμενους μήνες δε συνιστά παρά ευχολόγιο ή κοινότυπη τρομολαγνεία απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό τον οποίο νικάς μέρα με τη μέρα, λεπτό με το λεπτό στο πεδίο της μάχης πέρα από την όποια φαρμακευτική φόρμουλα, με την ατομική στάση σύνεσης και υπευθυνότητας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να σου αφήσει στο διάβα του όσο δυνατόν λιγότερες πληγές. Το σπίτι μας δεν είναι τάφος οικογενειακός (και αν τόσα χρόνια πλείστοι εξ ημών το αντιμετωπίζαμε έτσι, είναι βαθύτερα και σοβαρότερα τα προβλήματα από την ανάγκη για περιορισμό και την ελεγχόμενη κυκλοφορία που μας έχει επιβληθεί) και η ανάγκη παραμονής σε αυτό διαπιστωμένα σώζει ζωές. Το εθνικό σύστημα υγείας έχει αντανακλαστικά για να ανταπεξέλθει μόνο όταν η συμπεριφορά του κάθε Έλληνα πολίτη νοσούντα ή μη λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης και όχι ως μέσω κατάπνιξης του. Από τη στιγμή που είμαστε λοιπόν ακόμα στην αρχή αυτής της πρωτοφανούς κρίσης και δεν έχουμε καν αντικρίσει τη κορυφή του παγόβουνου, μη γνωρίζοντας εκ των προτέρων πόσοι θα νοσήσουμε, αν τελικά συμβεί το απευκταίο και ο ιός μας χτυπήσει τη πόρτα, ας μη νοσήσουμε τουλάχιστον όλοι ταυτόχρονα. Μένουμε σπίτι λοιπόν.
*Ο Σίμος Χριστοφάκης Σαρρής είναι νομικός – αρθρογράφος
