Ξεκινώντας δεοντολογικά, θα υποστηρίζαμε πως το (ελληνικό) Πανεπιστήμιο οφείλει να είναι ένας χώρος διαλεκτικής των ιδεών. Δύναται δε, να διαδραματίζει το ρόλο της πνευματικής παλαίστρας μίας εκάστης κοινωνίας. Κανείς εχέφρων πολίτης δεν του αρνείται αυτόν τον ωφέλιμο ρόλο. Κανείς, εκτός από μία μικρή μειοψηφία: αυτήν που θέλει την διατήρηση του «Ασύλου», όπως εννοείται στρεβλά στην Μεταπολίτευση.
Μάλλον με την αρχαία χρήση της λέξης ως του πεδίου εκείνου, όπου δεν μπορεί να επέλθει τιμωρία του Νόμου. Αυτήν την αντίληψη την είδαμε και στα γεγονότα της ΑΣΟΕΕ. Όμως, η τραγική ειρωνεία έγκειται στο γεγονός, πως αυτοί που διατρανώνουν την ιερή τους προσκόλληση στην προστασία του «Ασύλου» είναι ακριβώς εκείνοι, που εμποδίζουν τη γνήσια εφαρμογή του. Αυτή η γνήσια πραγμάτωση του δικαιώματος αφορά την ανταλλαγή απόψεων εντός του Πανεπιστημίου, απόψεων επιστημονικών και μη.
Του Ιωάννη Π. Χουντή*
Η ελληνική κοινωνία -σύμφωνα και με τα ανάλογα δημοσκοπικά ευρήματα- αναγνωρίζει, πλέον, μετά από τόσες τρικυμίες αλλά και τόση κούραση, πως μέσα στα Πανεπιστήμια «ανθούν» το έγκλημα και οι παραβατικές συμπεριφορές. Επικροτεί, επομένως, πολιτικές που θα δώσουν νέα πνοή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πολιτικές, όπως η νέα νομοθετική περί ασύλου ρύθμιση, η επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων εντός των campuses για τη λύση καταλήψεων και η περιφρούρηση των εννόμων αγαθών όλων των ατόμων εντός των Πανεπιστημίων, όταν αυτά απειλούνται. Ζητούμενα της Μεταπολίτευσης, φαίνεται να καθίστανται αίφνης κεκτημένα της κοινής γνώμης. Κεκτημένα που δεν θα περιορίσουν, αλλά αντίθετα, θα ενισχύσουν τις αστικές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα των φοιτητών.
Εάν η παραπάνω διαδικασία συνεχίζει να κινείται δυναμικά προς αυτή την κατεύθυνση, τότε θα δούμε το πραγματικό Άσυλο: έναν πανεπιστημιακό χώρο (πνευματικά και φυσικά νοούμενο), δηλαδή, στον οποίον θα παρουσιάζονται, θα αναλύονται και θα αντιπαρατίθενται δημοκρατικά οι απόψεις όλων, και όχι οι απόψεις κάποιων πολύ λίγων, που κυριαρχούν εκφοβιστικά στο πλειοψηφούν σώμα εντός των Σχολών. Θα δούμε την πνευματική αναδημιουργία, που ελλείπει όλα αυτά τα χρόνια, όταν η ιδεολογική μονομέρεια έχει κατακαθίσει στις ατομικές βουλήσεις φοιτητών με διαφορετική άποψη. Είναι γνωστά, άλλως τε, τα αρνητικά αποτελέσματα σε μία κοινωνία, που το πλέον ζωτικό της τμήμα, η νεότητα δεν έχει την ευκαιρία να συν-ομιλήσει ιδεολογικά: είτε αυτή καθίσταται αδρανής και πνευματικά νωθρή, είτε εύκολα χειραγωγούμενη και άκριτη από όσους την επιβουλεύονται και θέλουν να τη χειραγωγήσουν.
Αυτή η πνευματική παραγωγή και αναδημιουργία είναι, τελικά, η βαθύτερη ουσία, το απώτερο ζητούμενο. Ποιος, ποιες πολιτικές δυνάμεις και ποια διάνοια μπορούν, άρα γε, να διαφωνήσουν; Και με ποιους σκοπούς; Όσοι επιδιώκουν, ακριβώς, τα παραπάνω αρνητικά αποτελέσματα ή όσοι είναι τραγικά καθηλωμένοι στις ιδεοληψίες τους.
*O Ιωάννης Π. Χουντής είναι Πρόεδρος του Ινστιτούτου Πολιτικών Μελετών «Κέντρο Αστικής Μεταρρύθμισης»
