Η Πρόεδρος του ιδρύματος Ανδρέας Λεντάκης αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της σύγχρονης Ιστορίας:
«Καταγγέλουμε την παραβίαση από τα σοβιετικά και άλλα στρατεύματα των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Τσεχοσλοβακικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Η εισβολή δεν είναι δυνατό να δικαιολογηθεί με κανένα τρόπο. Γίνεται εν ονόματι του σοσιαλισμού, στην πραγματικότητα αποτελεί απεμπόληση των σοσιαλιστικών ιδεωδών από μέρους των ηγετών της Σοβιετικής Ενώσεως και των άλλων τεσσάρων χωρών.»
Αυτό είναι το κείμενο της καταγγελίας του Ανδρέα Λεντάκη, πολιτικού κρατούμενου τότε σε στρατόπεδο στο Παρθένι της Λέρου και συγκρατούμενών του για την κατάπνιξη της Άνοιξης της Πράγας με την εισβολή του Κόκκινου Στρατού στην Τσεχοσλαβακία στις 20 και 21 Αυγούστου 1968. Δημοσιεύτηκε στο Έθνος και από εκεί στον διεθνή τύπο. Οι Σταλινικοί συγκρατούμενοι του Αντρέα αρνήθηκαν να καταδικάσουν τον Μπρέζνιεφ, αλλά τον Αντρέα και όσους συνυπέγραψαν το κείμενο διαμαρτυρίας από τότε τους χαρακτήριζαν χαοτικούς. Οι δε κρατούμενοι του ΚΚΕ εσωτερικού δεν υπέγραψαν την προκήρυξη, επειδή διαφωνούσαν με το Κρεμλίνο ως προς την αναγκαιότητα της επέμβασης λόγω απειλής του σοσιαλισμού. Δηλαδή το ΚΚΕ εσωτερικού θεωρούσε τη Σοβιετική εισβολή ως μη αναγκαία.
Η απάντηση του Αντρέα Λεντάκη ήταν η εξής:
«Eμείς λέγαμε ότι ακόμα και αν κινδύνευε το σοσιαλιστικό καθεστώς, κακώς γίνεται η στρατιωτική επέμβαση για τη διάσωση του, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο θεωρούμε ότι το καθεστώς μιας χώρας δεν θα προσδιορίζεται από τη βούληση του λαού του αλλά από εξωτερικές δυνάμεις. Αν ο λαός της Τσεχοσλοβακίας ύστερα από 20 χρόνια σοσιαλιστικής διακυβέρνησης, χωρίς μάλιστα αντιπολίτευση, δεν ήθελε αυτόν τον τύπο καθεστώτος, τότε έχει κάθε δικαίωμα να διαφωνήσει και να απαιτήσει να έχει κυβέρνηση της δικής τους επιλογής. Και τέλος, γιατί μ’ αυτή τη λογική, με τη λογική δηλαδή που λέει ότι όταν κινδυνεύει ο σοσιαλισμός σε μια σοσιαλιστική χώρα έχει αυτονόητα το δικαίωμα η Σοβιετική Ένωση να επεμβαίνει για να τον σώσει, τότε δικαιώνουμε και την άλλη πλευρά που θα λέει ότι αν κινδυνεύει ο καπιταλισμός σε μια καπιταλιστική χώρα θα πρέπει οι ΗΠΑ να επεμβαίνουν για να σώσουν τον καπιταλισμό. Τότε ποιο το νόημα εμείς να παραμένουμε κρατούμενοι της Χούντας και γιατί να αγωνιζόμαστε να φέρουμε το σοσιαλισμό, από τη στιγμή που έχουμε αποδεχτεί τη λογική ότι, όπου και όταν κινδυνεύει ο σοσιαλισμός θα μπορεί και θα πρέπει να επεμβαίνει για τη σωτηρία του η Σοβιετική Ένωση, οπότε όπου και όταν κινδυνεύει ο καπιταλισμός θα μπορεί και θα πρέπει να επεμβαίνουν για τη σωτηρία του οι ΗΠΑ;»
Από το 1967 το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς αρνούνταν να καταδικάσει τον ολοκληρωτισμό της πλευράς της και να αγκαλιάσει τη δημοκρατία. Θα ξαφνιάζονταν ο Αντρέας σήμερα, αν έβλεπε τον ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζεται με θέρμη τη δικτατορία του Μαδούρο; Ο γιος μας Κωνσταντίνος μου λέει, ότι από τότε ο πατέρας του πρέπει να κατάλαβε, ότι οι αριστεροί αγωνίζονταν για να πέσει η Χούντα, όχι γιατί ήταν δικτατορία, αλλά επειδή ήταν δεξιά. Αν υπήρχε μια στυγνή σταλινική δικτατορία στην Ελλάδα, σαν αυτήν που επέβαλε ο Μπρέζνιεφ στη Τσεχοσλοβακία, οι περισσότεροι συγκρατούμενοι του Αντρέα θα τη χειροκροτούσαν.
Το κείμενο αναρτήθηκε στην προσωπική σελίδα της Έφης Λεντάκη στο FB
