Πολλές φορές έχω αρθρογραφήσει για την άτυπη συμμαχία των πολιτικών άκρων, Αριστεράς και Δεξιάς, που λειτουργούν ως χέρια τα οποία… νίβουν το ένα το άλλο.
Στο σύγχρονο οικονομικό περιβάλλον του Δυτικού Πολιτισμού, η κυριαρχία του οικονομικού φιλελευθερισμού υποχρεώνει ακόμα και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να ανακαλύπτουν την «ιδιωτική οικονομία», την «επιχειρηματικότητα» προσπαθώντας να εξισορροπήσουν το ξεπατίκωμα της πάλαι ποτέ αντίπαλης «καπιταλιστικής» ιδεολογίας, με ισχυρές δόσεις θεωρίας περί «βιώσιμης ανάπτυξης» και «κοινωνικής ευαισθησίας», που ούτως ή άλλως αποτελούν μέρος της πρακτικής εφαρμογής του γνήσιου φιλελευθερισμού.
του Βαγγέλη Μωυσή
Έτσι τι έμενε στην Ριζοσπαστική Αριστερά, τύπου ΣΥΡΙΖΑ;
Έμενε μόνο η προσπάθεια δημιουργίας ενός πλαισίου αιτιολόγησης της ύπαρξής της, στη βάση της πραγμάτωσης ιδεοληπτικών αφηγημάτων, της υποχώρησης από εθνικές γραμμές, της επίκλησης των ατομικών ελευθεριών ως οχήματος ιδεολογικής κάλυψης της ανομίας, της επιείκειας σε τρομοκράτες «αγωνιστές», της μετατροπής του κράτους και της Δημόσιας Διοίκησης σε «λάφυρο» και πεδίο βολέματος κολλητών, συγγενών και ημετέρων με προτιμώμενο προσόν… την μετριότητα.
Όλα αυτά, ως συνιστώσες μιας συνισταμένης: τον ερεθισμό των πατριωτικών και «δεξιών» ενστίκτων όσων πολιτών μπορούν να εξωθηθούν στην αγκάλη του άλλου άκρου του λαϊκισμού: της πατριδοκαπηλίας και του εθνικισμού, ώστε να εξυπηρετηθεί το κεντρικό αφήγημα της Αριστεράς (και του ΣΥΡΙΖΑ), που δεν είναι άλλο από τη δημιουργία ενός «μετώπου» κατά της Ακροδεξιάς, που η ίδια η Αριστερά φροντίζει να «τροφοδοτεί».
Ώστε και η Ακροδεξιά με τη σειρά της, να λειτουργεί ως ιδεολογικό αντίπαλο Δέος επαρκώς ισχυρό, για να αποτελέσει το φόβητρο που θα τροφοδοτήσει την ενίσχυση της Αριστεράς.
Στον προεκλογικό αγώνα του τελευταίου διαστήματος αριστερή αυτή σκοπιμότητα έγινε απροκάλυπτη, με κορυφαία εκδήλωσή της, τον τρόπο αντίδρασης στην κοινωνική κατακραυγή που αντιμετωπίζει για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Την προσπάθεια δηλαδή, να πείσουν ότι «να, δείτε, το όνομα της Μακεδονίας το δίνανε και οι Νεοδημοκράτες στους Σκοπιανούς». Μεθερμηνευόμενον: αφού είστε πατριώτες και μας σιχαίνεστε που «ξεπουλήσαμε» στα εθνικά θέματα, τουλάχιστον μην ψηφίσετε ΝΔ, αλλά πάτε ακόμα παραπέρα, σε Χρυσή Αυγή και Βελόπουλο…
Αυτό είναι το τελευταίο αποκούμπι του ΣΥΡΙΖΑ. Η Ακροδεξιά. Ο Ναζισμός και ο Λαϊκισμός. Η ελπίδα να κόψουν ψήφο από τη ΝΔ τα μορφώματα στα οποία ηγούνται πατριδοκάπηλοι και Θεομπαίχτες, μπας και μειωθεί το εύρος της συντριβής και ψαλιδιστεί η δυνατότητα της επόμενης Βουλής να αλλάξει τον εκλογικό νόμο.
Αυτό είναι το ύψιστο τελικό καθήκον της κοινωνίας μας στις 7 Ιουλίου. Μαζικά, να σβήσουμε το ακροδεξιό όνειρο του ΣΥΡΙΖΑ. Να μην κάνουμε το χατίρι στον Αριστερό Λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, σπαταλώντας ψήφους στον Ακροδεξιό Λαϊκισμό της Χρυσής Αυγής και του Βελόπουλου.
Στις 7 Ιουλίου, έχουμε ως λαός της δυνατότητα να ορίσουμε… το ηλιοβασίλεμα των Άκρων. Και να ξαναβάλουμε την Ελλάδα πραγματικά στις ράγες της Κανονικότητας.
Γιατί η Κανονικότητα και η Ομαλότητα, είναι οι μόνοι σύμμαχοι της Δημοκρατίας και της Ανάπτυξης, με εχθρούς, τα Άκρα, τον Λαϊκισμό και τον Φανατισμό.
