“ Η επιτυχία δεν είναι οριστική, η αποτυχία δεν είναι μοιραία. Αυτό που μετράει είναι το κουράγιο να συνεχίσεις. ” Ουίνστον Τσώρτσιλ.
Τα λόγια αυτά του μεγάλου νικητή του β Παγκοσμίου πολέμου θα πρέπει να συντροφεύουν τα παιδιά και κυρίως τους γονείς των παιδιών, που ξεκινούν για την πρώτη τους μεγάλη μάχη. Γιατί για να το συνεχίσουμε πολεμικά μια και το ξεκινήσαμε έτσι, οι Πανελλήνιες εξετάσεις είναι η προσπάθεια για την κατάληψη ενός οχυρού και όχι η παγκόσμια επικράτηση.
Της Μαρίας Ε. Δημητρίου
Κι όμως αυτό το πρώτο πέρασμα των παιδιών από το σχολείο στο ενδιάμεσο της παραγωγικής ζωής τις σπουδές, συνυφασμένο με την ενηλικίωση τους, στην αποθήκη των αναμνήσεων, πολλές φορές ή σχεδόν όλες τις φορές είναι βαμμένο με γκρίζα χρώματα.
Αν ζητήσεις από οποιονδήποτε πέρασε από αυτό το μονοπάτι, γιατί υπάρχουν και εκείνοι που επέλεξαν ένα διαφορετικό τρόπο αξιολόγησης και εισαγωγής σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, να περιγράψει τα συναισθήματα λίγο πριν από τις εξετάσεις, θα χρησιμοποιήσει πάνω κάτω τα ίδια λόγια. Άγχος, ανασφάλεια, φόβος, επιθυμία να τα παρατήσει την τελευταία στιγμή, γενικώς μια δυσάρεστη κατάσταση.
Αυτός ο φόβος της αποτυχίας παραλύει όλα τα παιδιά. Και τους αδύνατους μαθητές αλλά πιο πολύ αυτούς που ονομάζουμε άριστους. Γιατί αυτοί θα πρέπει να αποδείξουν, οι άλλοι πάνε λίγο πιο χαλαρά, όμως οι άριστοι έχουν επιπλέον ένα βάρος, έχουν όλες τις προσδοκίες της οικογένειας και του σχολείου στην πλάτη τους . Θα πρέπει να εξαργυρώσουν αυτή την αριστεία με μια θέση, να επικυρώσουν την αξία τους κατά κάποιο τρόπο σ‘ αυτή την πανελλαδική εξέταση. Μια εξέταση που είναι μία και έξω . Δεν υπολογίζει ούτε ψυχολογικές αναταράξεις, ούτε άγχος και στρες, ούτε οικογενειακές ή οικονομικές παραμέτρους που μπορεί να αντιμετωπίζει το κάθε παιδί. Είναι μια ψυχρή διαδικασία και εκεί θα επικρατήσει εκτός από τον πιο διαβασμένο και ο πιο ψύχραιμος.
Μα πιο πολύ από το φόβο της αποτυχίας στην ψυχή τους φωλιάζει ο φόβος της απόρριψης.
Δεν είναι λίγα τα παιδιά που σκέφτονται και τι θα γίνει αν δεν περάσω, θα συνεχίσουν οι γονείς μου να με αγαπούν; Ξέρω σας ακούγεται αστείο αλλά μπείτε λίγο στη ψυχολογία ενός παιδιού . Γιατί εκείνο που χρειάζονται πιο πολύ αυτές τις στιγμές , είναι η αίσθηση της αποδοχής ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Ένας νέος που νιώθει ότι οι γύρω του τον αποδέχονται γι αυτό που είναι και όχι γι αυτό που προσδοκούν από αυτόν, σίγουρα θα αποδώσει περισσότερο, γιατί θα είναι απαλλαγμένος από περιττές σκέψεις. Ένα παιδί που νιώθει ότι το αγαπούν ότι και να συμβεί, θα αισθάνεται πιο δυνατό να αντιμετωπίσει τη στρεσογόνο διαδικασίας της εξέτασης.
Γι αυτό να αγαπάτε τα παιδιά σας. Να τα αγαπάτε και να τους το λέτε . Γενικώς να το λέτε όταν αγαπάτε, οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να το ακούνε . Και να λέτε λόγια όμορφα και γλυκά κι αν βάλετε και λίγη γλύκα παραπάνω δεν πειράζει, σ’ αυτή την περίπτωση κανείς δε θα πάθει συναισθηματικό ζάχαρο, η διπλή μερίδα αγάπης, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αντίθετα, πολλά δεινά έχουν προκληθεί από την έλλειψη της ….
Να τα αγαπάτε όπως κι αν είναι, γιατί ξέρω ότι πολλές φορές δεν είναι … Δεν είναι όπως θα θέλαμε να είναι, δεν ακολουθούν τους δικούς μας κανόνες συμπεριφοράς , δε μας μιλάνε με τον τρόπο και το σεβασμό που μιλούσαμε εμείς, στους δικούς μας γονείς και έχουν και μια τάση να μη μας υπολογίζουν, να μας αμφισβητούν …Και ξέρω, είναι λίγο σκληρό να συνειδητοποιείς ότι αυτά τα πλασματάκια που κάποτε σε κοιτούσαν στα μάτια και έλιωναν, που σε έβλεπαν σαν τον αψεγάδιαστο μέντορα τους, τώρα απορρίπτουν τις δικές σου θεωρήσεις και σε ακυρώνουν με συνοπτικές διαδικασίες ….
Γιατί αυτά που τους έχουμε μάθει δεν αγγίζουν πια την εποχή τους , κι αυτά που βλέπουν να συμβαίνουν αναιρούν όλο το πλάνο ζωής που τους φτιάξαμε. Παλιά το πτυχίο ήταν ένα μέσο εξασφάλισης μιας εργασιακής προοπτικής, τώρα το πτυχίο αποτελεί μια πιστοποιημένη γνώση και τίποτα άλλο, και οι μεταπτυχιακοί τίτλοι απλά συνοδευτικά …κάτι σαν τη σαλάτα στο κυρίως γεύμα. Τώρα η καλύτερη προοπτική είναι η μετανάστευση, η δικαίωση των προσδοκιών τους σε μιά ξένη χώρα, που θα μπορέσει να αξιοποιήσει τις γνώσεις και τα πτυχία τους αν δεν θέλουν απλώς να τα κορνιζάρουν και να τα καμαρώνουν. Παλιά το πτυχίο σου άνοιγε δρόμους για μια επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση, τώρα απλώς μαζί με το διαβατήριο ή την ταυτότητα εξαρτάται από το μέρος, σου ανοίγουν τα φτερά όχι τα δικά σου, αλλά του αεροπλάνου γι άλλη γη γι άλλα μέρη.
Γι αυτό να τα αγαπάτε τα παιδιά σας και να είστε δίπλα τους ότι κι αν συμβεί . Και στις επιτυχίες και στις αποτυχίες . Από τις πρώτες θα μάθουν να εκτιμούν τον εαυτό τους και τις ικανότητες τους και από τις δεύτερες θα μάθουν να επαναπροσδιορίζουν τους στόχους τους. Γιατί δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος για την επιτυχία , φτάνει να βρει ο καθένας το βηματισμό που του ταιριάζει . Ο κάθε άνθρωπος έχει μια μοναδική πορεία , όπως μοναδικός είναι και ο ίδιος . Μην αντιμετωπίζουμε τις εξετάσεις σαν το τραπέζι του Προκρούστη.
Χρειαζόμαστε όλα τα παιδιά με το μέτρο των δυνατοτήτων τους . Με τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, την επινόηση και την επιχειρηματικότητα, που καμιά εξέταση δεν μπορεί να αποκαλύψει, αλλά είναι ικανότητες που θα εξελιχθούν μέσα στο χρόνο με την ωρίμανση τους .
Η ζωή είναι ένας αγώνας μακράς διαρκείας και όχι ένα κατοστάρι μερικών δευτερολέπτων. Ας τα αφήσουμε να οργανώσουν τη ζωή τους όπως αυτά την επιθυμούν κι ας μην έχει καμιά σχέση με ότι εμείς φανταστήκαμε , είναι η δική τους ζωή και η τελική βαθμολογία , δεν θα έναι αριθμητική, αλλά ποιοτική, δεν θα είναι πόσο πήραν στις εξετάσεις αλλά πόσο ευτυχισμένοι είναι στη ζωή τους με αυτό που κάνουν, με αυτό που είναι …
Γι αυτό να αγαπάτε τα παιδιά σας και να τους λέτε λόγια όμορφα , γιατί ο ήχος ο γλυκός, είναι το χάδι της ψυχής , είναι η ζεστή κουβερτούλα που τυλίγεται γύρω από τις ανασφάλειες και τις φοβίες τους και εξαφανίζει κάθε κακό , που ανοίγει καινούργιους δρόμους …
Κι αύριο με το καλό που θα ξεκινήσουν για τις εξετάσεις, κάντε τα μια μεγάλη αγκαλιά και πείτε και ένα γλυκό λόγο παραπάνω, να γίνει η ψυχή τους πετιμέζι και πείτε τους ότι στις εξετάσεις της δικής σας αγάπης παίρνουν πάντα άριστα, δέκα με τόνο !
