του Νίκου Σίμου
Η τιμωρητική ψήφος του Ιανουαρίου του 2015 (με επανάληψη του αποτελέσματος, για άλλη αιτία, τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους), ήταν η συνέχεια μιας λαϊκής οργής που είχε αρχίσει να εκδηλώνεται κατά κλίμακες. Κάπως έτσι άλλωστε αντιδρούν οι κοινωνίες, αν και πολλές φορές η νέα τους επιλογή καταλαβαίνουν ότι είναι η χειρότερη, διότι τελικώς, από παρορμητική αγανάκτηση δεν σκέπτονται ότι όχι μόνο το καλύτερο είναι εχθρός τους καλού αλλά και το χειρότερο είναι εχθρός του λιγότερο καλού.
Υπό τις συνθήκες της εποχής εκείνης και υπό το κράτος της αφέλειας ότι τίποτε χειρότερο δεν μπορεί να συμβεί η λαϊκή οργή εκδηλώθηκε εκλογικά, όπως εκδηλώθηκε. Όμως το σκηνικό αυτό πλέον επαναλαμβάνεται και σήμερα και η λαϊκή οργή είναι μεγαλύτερη απ’ ό, τι τότε, καθώς τις διαθέσεις πλέον της ελληνικής κοινωνίας επηρεάζει η μεγάλη αναντιστοιχία μεταξύ των υπερβολικών, σε σχέση με την πραγματικότητα, υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ (κατάργηση Μνημονίων με ένα Νόμο κλπ κλπ) και των όσων πιστά εφάρμοσε και εφαρμόζει κατά γερμανική κυρίως απαίτηση.
Η μετάλλαξη αυτή της ελληνικής κονωνίας που καταδικάζει τον ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση και μεγάλη διαφορά πλέον πίσω από την ΝΔ, όπως καταδεικνύουν όλες οι μέχρι σήμερα δημοσκοπήσεις, συνιστά στην ουσία μία αυτοκριτική του λαού καθώς αναγνωρίζει δική του ευθύνη για τα όσα επακολούθησαν της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Και μιας κυβέρνησης που τον έχει εξαπατήσει μέχρι σήμερα, χωρίς συγχρόνως να πείθεται από αισιόδοξες ατάκες, των οποίων δεν φείδονται υα κυβερνητικά στελέχη. Όμως η ελληνική κοινωνία πλέον διακατέχεται από πλήρη απογοήτευση όχι μόνο για την κυβέρνηση αλλά κυρίως για τις προοπτικές που του επιφυλάσσει όσο παραμένει αυτή στην εξουσία.
Για να αποδώσουμε πάντως τα του Καίσαρος τω Καίσαρι στο πλαίσιο πρώτον, της υπεύθυνης στάσης που πρεπει να δείξει ο ελληνικός λαός και δεύτερον, της αποδοχής των ευθυνών που του αναλογούν, δεν πρέπει να περάσει στη λήθη το γεγονός ότι η άφρων πολιτική όλων των κυβερνήσεων, διαχρονικώς, με την πολυετή άλογη σπατάλη, είχε και ωφελημένους μέσα στην ίδια ελληνική κοινωνία. Τι σημαίνει αυτό; Ότι στο πλαίσιο του πελατειακού συστήματος και του κορπορατισμού που κυριαρχούν στην πολιτική ζωή –ενδεχομένως και παγκοσμίως- υπήρχε μία πολυετής, κυρίως στη Μεταπολίτευση, σιωπηρή συνεννόηση και, άρα συνενοχή, κυβερνήσεων και πολιτών και επαγγελματικών τάξεων.
Επειδή το παρελθόν ούτε αλλάζει ούτε διορθώνεται είναι πλέον ή βέβαιο ότι απαιτείται μία καινούργια αρχή. Στην οποία συμπρωταγωνιστές πρέπει να είναι και ο πολιτικός κόσμος αλλά και η ίδια η κοινωνία, ως ουσιώδες στοιχείο λειτουργίας της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Το καθήκον και οι υποχρεώσεις μιας κοινωνίας δεν εξαντλούνται στην ανά τετραετία ή συντομότερα άσκηση του εκλογικού της δικαιώματος. Μεγαλύτερος είναι ο ρόλος της στο μεσοδιάστημα. Κι αυτό διότι δεν υπάρχει υγιώς σκεπτόμενος πολίτης που να μην αποδέχεται ότι είναι επιβεβλημένες αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του ελληνικού Κράτους και, κυρίως, στον τρόπο σκέψης πολιτικών, κομμάτων αλλά και πολιτών. Η άρνηση σε οποιαδήποτε αλλαγή συνιστά οπισθοδρομική και επικίνδυνη συντήρηση που θα αποκαλύψει τους βολεμένους στο καθεστώς σήψης που μας έφτασε στο σημερινό σημείο των Μνημονίων, αφού προηγήθηκε η ηθική και οικονομική κατάρρευση της χώρας.
