Το θέμα είναι νομικό ισχυρίζεται ο Σάββας Ξηρός . Που πάει να πει σε γλώσσα απλή και κατανοητή, ότι αν δικαιούμαι να βγω, σύμφωνα με το νόμο πρέπει και να βγω .
Με το γνωστό φυσικά νόμο Παρασκευόπουλου που το πατρόν του δόθηκε κατευθείαν από τους πάνω ορόφους, γιατί αυτοί οι από πάνω δεν πάνε μόνο μάρτυρες υπεράσπισης στο δικαστήριο αλλά συνεχίζουν τη στήριξη και μετά …
*Γράφει η Μαρία Ε. Δμημητρίου
Α, όλα κι όλα αυτό τους το αναγνωρίζω είναι πολύ αλληλέγγυοι και τις φιλίες τους τις τιμούν και κόπηκε ο νόμος στα μέτρα που θα εξυπηρετούσε όλη τη γνωστή παρέα που αρεσκόταν να παίζει με τα σαρανταπεντάρια και να αποφασίζει κατά πως ξύπνησαν εκείνη τη μέρα και ανάλογα με τα κέφια τους ποιον θα καθαρίσουν .
Μια παρέα που πήγε κόντρα σε νόμους, γραμμένους και άγραφους , ανθρώπινους και Θεϊκούς που έφτιαξαν και κινήθηκαν πάνω σε δικές τους γραμμές, δαιδαλώδεις, ακροβατώντας πάνω σε διαταραγμένες συνισταμένες πιστεύοντας ότι υπηρετούν κάτι , αφαιρώντας ζωές, έχοντας την πλάνη ότι θα αλλάξουν το σύστημα αν πάψει να υπάρχει ένας άνθρωπος , δύο, τρεις, όσοι εκείνοι αποφασίσουν εν πάση περιπτώσει .
Και χάθηκαν τόσες ψυχές γιατί μια παρέα ημίτρελων που ήθελαν να δώσουν και πολιτικό στίγμα με τις προκηρύξεις τους ικανοποιούσαν τα άγρια ένστικτα τους με αίμα. Και όλοι μιλάμε περισσότερο για τον Αξαρλιάν αποκαλώντας τον αθώο θύμα , σάμπως και οι υπόλοιποι τι ήταν, ένοχα θύματα ; Ο Κουφοντίνας ζήτησε συγγνώμη από τη μητέρα του Αξαρλιάν και το λέει και το ξαναλέει σαν κάτι που πρέπει να γραφτεί στο βιογραφικό του, οι άλλοι δεν είχαν μάνες , φύτρωσαν από το πουθενά ; Δεν είχαν οικογένειες , παιδιά , γυναίκες ; Μόνο εκείνος είχε οικογένεια που έπρεπε να την πάει και διακοπές και βιαζόταν, γι αυτό έκανε το λάθος στην περίπτωση του Παλαιοκρασσά σύμφωνα με μαρτυρία ομόριζου του.
Μιλάει ο Σάββας Ξηρός για νομικό πολιτισμό, τον επικαλείται μάλιστα . Και δεν καταλαβαίνει ότι το σύστημα το οποίο υποτίθεται πολεμούσε είναι αυτό που τον σώζει τώρα, γιατί φανταστείτε αν η η πολιτεία τον αντιμετωπίζε με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπισε εκείνος τα θύματα του. Ακριβώς επειδή υπάρχει νομικός πολιτισμός δεν τον έστησαν κι αυτόν στα τρία μέτρα, δεν του στέρησαν τη ζωή όπως έκανε εκείνος με τα θύματα του .
Γιατί οι δικοί τους νεκροί δεν είχαν κανένα νομικό πολιτισμό να τους προστατέψει, αντίθετα είχαν τη δική τους παράνομη δράση να τους αφανίσει.
Και ξαφνικά εκείνος που κατέλυσε το νόμο έρχεται και τον επικαλείται. Τι τραγική ειρωνεία! Κρίμα που δε ζει ένας Αισχύλος ένας Σοφοκλής έστω ένας Ευριπίδης να αφήσει στους αιώνες των αιώνων πολιτιστική κληρονικά στις νέες γενιές μια τραγωδία με τίτλο. “Οι αδικημένοι” μια τραγωδία που θα πραγματεύεται την αδικία που βιώνει μια ομάδα τρομοκρατών δολοφόνων όντας κρατούμενοι στις φυλακές, οι οποίοι επικαλούνται τους νόμους τους οποίους εκείνοι δε σεβάστηκαν για να ζητήσουν την απελευθέρωση τους .
Αυτό θα είχαμε να αφήσουμε κληροδότημα στις επόμενες γενιές ή στην κάψουλα που θα στέλναμε στο διάστημα με την ελπίδα να την ανακαλύψουν τίποτα εξωγήινοι πολιτισμοί και μάθουν για το δικό μας νομικό πολιτισμό όπως τον αντιλαμβάνονται ορισμένοι.
Και είπε και το άλλο ο Ξηρός “ εγώ με βραχιολάκι δε βγαίνω ”. Με κολιέ ίσως ;
Δεν έχει καταλάβει ότι στη θέση που βρίσκεται δεν έχει περιθώρια να θέτει όρους και να επιλέγει . Δεν κλείνει αεροπορικό εισιτήριο για ταξίδι ώστε να έχει την ευχέρεια να δηλώνει φαγητό προτίμησης . Ανθρώπους σκότωνε , αλλά αυτό είναι μια μικρή λεπτομέρεια .
Και επικαλείται την αναπηρία του για να εκμαιεύσει την αποφυλάκισης του , μιαν αναπηρία όμως που απέκτησε μέσα από την δολοφονική του δράση , αλλά ούτε αυτό φαίνεται να το αντιλαμβάνεται.
Και είπε ότι ζήτησε και συγγνώμη. Και αφού ζήτησε συγγνώμη είναι όλα εντάξει.
Μια ρήση λέει ότι από τη στιγμή που ανακαλύφθηκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο και έτσι είναι . Η έννοια της συγγνώμης εμπεριέχει μέσα την έννοια της επανόρθωσης . Εν προκειμένω ποια επανόρθωση μπορεί να προσφέρει είτε αυτός είτε ο Κουφοντίνας προς τα θύματα τους ; Μπορούν να τους επαναφέρουν στη ζωή; Όχι, άρα η συγγνώμη τους είναι μια άψυχη λέξη και πρέπει να κριθούν με τους ανθρώπινους νόμους .
Κάποιοι μιλούν για επιείκεια , για μια χριστιανική θέωρηση των πραγμάτων, για τη συγχώρεση που θα πρέπει να δίνουμε στους ανθρώπους που εγκληματούν και μετανοούν . Ξεχνούν όμως ότι ο ίδιος ο Ιησούς ξεχώρισε το κοσμικό από το θρησκευτικό γίγνεσθε όταν πολύ σωστά ανέφερε το γνωστό “ απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι τα του Θεού τω Θεώ “ εννοώντας ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι σωστός απέναντι και στο κράτος όπως είναι διαμορφωμένο με τους νόμους και τους κανόνες του και στο Θεό .
Σε προσωπική βάση κάποιος μπορεί να συγχωρέσει ακόμα και το μεγαλύτερο εγκληματία αν πιστεύει ότι έχει μετανοιώσει αληθινά , αλλά η πολιτεία οφείλει να εφαρμόζει τους νόμους ώστε να παραδειγματίζονται και οι μελλοντικοί επίδοξοι συνεχιστές, αλλά και για να μη διαταράσσεται η εμπιστοσύνη των ανθρώπων προς τους νόμους, γεγονός που θα μας οδηγούσε και πάλι στη ζούγκλα .
Άλλωστε η ανάγκη θέσπισης των νόμων είναι μια ξεκάθαρη απόδειξη ότι οι άνθρωποι χρειάζονται μια ανώτερη αρχή που να τους “ αναγκάζει” να φέρονται σωστά . Δίκαιος είναι ο άνθρωπος που δε χρείαζεται κανέναν νόμο για να είναι σωστός . Και αυτό είναι στην ουσία ο νομικός πολιτισμός , να μη χρειάζεσαι κανέναν νόμο για να κάνεις το αυτονόητο . Και το πιο αυτόνοητο από όλα είναι να μην κάνεις στους άλλους αυτό που δε θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε σένα , τόσο απλό και τόσο δύσκολο να το κατανοήσουν κάποιοι …
