«H ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας σε ρήξη με την Κωνσταντινούπολη».
Τα «σχίσματα» στην ορθόδοξη οικογένεια βαθαίνουν, αναφέρει στο άρθρο.
Μετά το πέρας μιας Συνόδου, που οργανώθηκε για πρώτη φορά στο Μίνσκ, στις 15/10, η ρωσική ορθόδοξη Εκκλησία ανακοίνωσε την συνολική της ρήξη με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. «Δεν μπορούμε αν συνεχίσουμε την επαφή μας με αυτή την Εκκλησία, που βρίσκεται σε κατάσταση σχίσματος», ανέφερε ο μητροπολίτης Ιλαρίων, υπεύθυνος εξωτερικών σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας.
Δεν θα υπάρχουν πλέον κοινές λειτουργίες, ούτε καν αυτές της μεταλήψεως, για τους πιστούς καθώς κρίνονται πλέον «αδύνατες» και δεν θα είναι εφεξής αποδεκτές. Ακόμα και το Άγιον Όρος, στην Ελλάδα, το οποίο ο Vladimir Poutin έχει πολλές φορές επισκεφθεί, επηρεάζεται από αυτή την απαγόρευση. Η διακοπή του «ευχαριστηριακού δεσμού» ενσωματώνει στην πράξη μια βαθιά κρίση, που γεννήθηκε από την απόφαση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της ουκρανικής Εκκλησίας, εδώ και 332 χρόνια υπό την ρωσική κηδεμονία.
Στις 11 Οκτωβρίου, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που θεωρείται «πρώτο μεταξύ ίσων», αποκατέστησε στις ιεραρχικές του λειτουργίες τον Πατριάρχη Κιέβου Φιλάρετο, ιδρυτή μιας Εκκλησίας αντιφρονούσας και για το λόγο αυτό υπό αφορισμό από τη Ρωσία από το 1997.
Ταυτόχρονα, με αυτόν τον τρόπο παρέβλεπε το διάταγμα του 1686, που είχε επιτρέψει στην ρωσική Εκκλησία να διευρύνει την επιρροή της σε ολόκληρη την Ουκρανία, η οποία έκτοτε αποτελεί περισσότερο από το 1/3 της κληρονομιάς της. «Η υποδοχή στις λειτουργίες του των σχισματικών και ενός προσώπου που έχει το ανάθεμα (…), η εμπλοκή σε ξένα κανονιστικά εδάφη, η προσπάθεια να αρνηθεί τις ίδιες του τις ιστορικές υποχρεώσεις, τοποθετούν το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως έξω από τους κανόνες», βάλλει ο μητροπολίτης Ιλαρίων σε ανακοίνωση μετά το πέρας της Συνόδου του Μίνσκ. « Η 15η Οκτωβρίου 2018 θα γραφεί στην ιστορία και, δυστυχώς, πρόκειται για συνολική αποτυχία» για το Πατριαρχείο Μόσχας, εκτιμά ο Sergueï Chapnine, ρώσος ειδικός σε θρησκευτικά θέματα.
Η ρωσο-ουκρανική διαμάχη βρίσκει εδώ μια προέκτασή της στο χώρο της θρησκείας. Για τον Πρόεδρο Petro Porochenko, που ο ίδιος αυτοπροσώπως κατέθεσε την αίτηση αναγνώρισης του Φιλαρέτου στην Κωνσταντινούπολη, πρόκειται, ούτε λίγο ούτε πολύ, για μια «νέα πράξη ανεξαρτησίας». Ο Vladimir Poutin από την πλευρά του τηρεί σιγή μέχρι στιγμής. Αλλά, δείγμα της νευρικότητας της Μόσχας, η ηγέτης του Κρεμλίνου συγκάλεσε στις 12/10, την αμέσως επομένη της αποφάσεως της Κωνσταντινούπολης, συμβούλιο ασφαλείας που αφιερώθηκε, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, στο θέμα.
Στις κυρώσεις σε διπλωματικό και οικονομικό επίπεδο προστίθεται έτσι η πιο σημαντική ανατροπή που έχει ποτέ υποστεί η ρωσική ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς αμφισβητείται και μειώνεται η επιρροή της. Οργανωμένη στη Λευκορωσία, η Σύνοδος της Δευτέρας θέλησε να υπογραμμίσει ότι δεν είναι απομονωμένη. «Η λευκορωσική Εκκλησία ταυτίστηκε με την διακοπή των σχέσεων με την Κωνσταντινούπολη», υπογράμμισε ο Μητροπολίτης Ιλαρίων, ενώ υπογράμμιζε ότι η απόφαση για διάρρηξη των σχέσεων αφορούσε όλη την κανονιστική του επικράτεια.
Ο Λευκρώσος Πρόεδρος, Alexandre Loukachenko, έδωσε και αυτός στήριξη στη διαδικασία. «Η αποσχίσεις είναι πάντα κάτι άσχημο» ανέφερε μετά από συνάντηση με τον Πατριάρχη Κύριλλο Α’, εκφράζοντας την αποδοκιμασία του, που η ορθόδοξη Εκκλησία έγινε «όμηρος» των πολύ επιδεινωμένων σχέσεων. Οι περισσότερες άλλες ορθόδοξες Εκκλησίες παρέμειναν μέχρι στιγμής βουβές αφήνοντας την Κωνσταντινούπολη και τη Μόσχα να έρθουν αντιμέτωπες. Στα παρασκήνια, ωστόσο, κυριαρχεί. η ανησυχία. Στις 6 Σεπτεμβρίου, ο Σέρβος Πατριάρχης Ειρηναίος, σε επιστολή του προς τον Βαρθολομαίο, τέθηκε αντίθετος στο να δημιουργούν τα «νέα κράτη» τη δική τους Εκκλησία. Κάτι τέτοιο «θα μπορούσε να απειλήσει την ενότητα της ορθόδοξης Εκκλησίας» φέρεται (Blic) να δηλώνει. Ο επικεφαλής της σερβικής Εκκλησίας εξέφρασε με τον παραπάνω τρόπο την ανησυχία του για μια πιθανή μετάδοση της διαμάχης και το φόβο του ότι και άλλες Εκκλησίες, που θεωρούνται «νέες», ίσως μπορέσουν να νομιμοποιήσουν αξιώσεις παρόμοιες με αυτές του Κιέβου. Στη δεκαετία του 1960, η Σερβία είχε μπλοκάρει την αναγνώριση της «μακεδονικής» Εκκλησίας μετά την μονομερή αυτό-ανακήρυξή της σε ανεξάρτητη, καταλήγει το άρθρο.
