Αποτελεί κοινή πεποίθηση σε όλο και περισσότερους Έλληνες, πως ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς πλησιάζει προς το τέλος αυτής της διακυβέρνησης και προκειμένου να διατηρήσει εντός του οπτικού του πεδίου την προοπτική επιστροφής στην εξουσία, «πυκνώνει» τις συμπεριφορές και τακτικές που «καλλιεργούν» νέο Εθνικό Διχασμό.
Του Βαγγέλη Μωυσή
Είναι ένας συνδυασμός επιλεγμένων ενεργειών ή τοποθετήσεων, που δημιουργεί σωρευτικά το αποτέλεσμα.
Πρώτον, ο ευτελισμός κάθε θεσμού, στον βωμό εξυπηρέτησης εκλογικών στοχεύσεων:
• Με νομοθεσίες στις οποίες αποδίδεται ταξικό πρόσημο κατά την ιδεοληπτική έννοια του όρου «ταξικό» .
• Με υπουργούς και βουλευτές να αιτιολογούν τις αποφάσεις με το απροκάλυπτο επιχείρημα πως οι θιγόμενοι «δεν είναι ψηφοφόροι μας».
• Με θεατρινίστικη χλεύη των κοινοβουλευτικών και συνταγματικών διαδικασιών από τους δυο κυβερνητικούς συνεταίρους, που ακόμα και τους «καυγάδες» τους, μοιάζουν να τους… προσχεδιάζουν.
Δεύτερον και με συνοδοιπόρο τη «Χρυσή Αυγή», είναι το συγκρουσιακό κλίμα στο οποίο προσπαθεί να παρασύρει τη Νέα Δημοκρατία εξαπολύοντας κάθε τόσο μύδρους περί «ακροδεξιάς στροφής» της αντιπολίτευσης.
Τρίτον, είναι οι ευτελείς «λύσεις» στα εθνικά θέματα, που εμπαίζουν τα πατριωτικά συναισθήματα μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης.
Τέταρτον, είναι με κινήσεις που παραπέμπουν σε γκρουπούσκουλο που ζει… το όνειρο το Κορυσχάδων και με στοχευμένες προκλήσεις στο πεδίο της εθνικής μνήμης και αξιολογικής κρίσης, ώστε να υπηρετηθεί ένας ακραίος ιδεολογικός διπολισμός με την Ακροδεξιά.
Η τακτική αυτή, εκτείνεται από τις αναρτήσεις κάδρων του Βελουχιώτη σε υπουργικά γραφεία και τις τελετές «καθαγιασμού» του ιστορικά συνδεδεμένου με τη σφαγή του Μελιγαλά, Μπελογιάννη, ως την προκλητική εύνοια στον αμετανόητο αρχιδολοφόνο τρομοκράτη Δημήτρη Κουφοντίνα.
Εκτείνεται από τα περί «φαντασιώσεων ελληνικότητας της Μακεδονίας» της ορισμένης ως …εκπροσώπου της Ελλάδας καθηγήτριας της επιτροπής εξέτασης των σχολικών βιβλίων Ελλάδας και Σκοπίων, ως την ιδεολογική «πλύση εγκεφάλου» που επιχειρείται μέσα από τα βιβλία ιστορίας ακόμα και τάξεων του δημοτικού, με αναφορές που παραπέμπουν σε ταύτιση με την Αριστερά του συνόλου των αντιστασιακών της περιόδου της γερμανικής κατοχής, που εν συνεχεία –βάσει της νέας εκδοχής- υπέφεραν στο σύνολό τους από τις κακές κυβερνήσεις που ακολούθησαν.
Στο παιχνίδι των προκλήσεων, οι ιδεολογικοί «ινστρούχτορες» του ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν συμπαίκτρια τη Χρυσή Αυγή, που συμπράττει μετά χαράς: «Φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες» οι μέν, «αλήτες προδότες κομμουνιστές» οι δε!
Η Κεντροδεξιά της σύγχρονης Ελλάδας, έχει τεράστια ευθύνη να «σπάσει» αυτό το πινγκ-πονγκ του Εθνικού Διχασμού.
Και αυτό δεν μπορεί να γίνει φυσικά, ούτε με ανταπόκριση στο παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ και την υιοθέτηση ακραίου λόγου από τη δημοκρατική Κεντροδεξιά, αλλά ούτε και με την προσφυγή σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου και εγκατάλειψη της έκφρασης του πατριωτισμού και της εθνικής μνήμης στην καπηλεία της ακροδεξιάς.
Δεν μπορεί καμία έκφραση πατριωτισμού να προκαλεί ενοχικά συναισθήματα και να εκχωρείται ως προνομιακό πεδίο της Χρυσής Αυγής.
Δεν μπορεί η αναδρομή στην εθνική ιστορική μνήμη να εγκαταλείπεται υπό το φόβο της ταύτισης με ακροδεξιές επιλογές…
Στη δε ιδεολογικά βεβαρυμμένη ιστορία, δεν είναι δυνατόν, το δικαίωμα μνήμης να είναι μονόπλευρό. Δημοκρατικό δικαίωμα για την Αριστερά και ακροδεξιό σύμπτωμα για όλους τους άλλους…
Πρέπει να ξαναθυμηθούμε το πνεύμα του Παύλου Μπακογιάννη. Εθνική συμφιλίωση δεν συνεπάγεται μονομερή εθνική αμνησία, γιατί τελικά αυτή δίνει χώρο στη αντίθετα μονομερή λεηλασία της μνήμης… Εθνική συμφιλίωση, είναι η αμοιβαία παραδοχή και συγχώρεση.
Μνήμη της ιστορίας, όχι για την αναβίωση του μίσους, αλλά για την κατανόηση του λάθους…
Αν δεν βρει η δημοκρατική Κεντροδεξιά τον τρόπο να εμφυσήσει την ισορροπία ανάμεσα στη μνήμη και στη συμφιλίωση, τότε προκλήσεις απέναντι στην αλήθεια θα συνεχιστούν κλιμακούμενες. Η Αριστερά θα «δηλητηριάζει» τις επόμενες γενιές με μισές αλήθειες και μονόμπαντες ερμηνείες, ενώ η Ακροδεξιά θα βρει το χώρο και θα συνεχίσει να ταυτίζεται με κάθε κομμάτι της παρατημένης μνήμης, αναβιώνοντας και εντάσσοντας το ένα μετά το άλλο ξεχασμένα γεγονότα στην δική της ρητορική. Από το μακελειό στους Φενεούς του νότου κι εκείνο στο Πηγάδι της Μάρως έξω από την Αρναία Χαλκιδικής, ως το κεφάλαιο «Γράμμος- Βίτσι». Και τα ανακύψουν αυτά τα ξεχασμένα τοπόσημα, όχι ως αφορμές διδαχής, αλλά ως «εργαλεία» ανακύκλωσης του μίσους…
