Τελικά δεν είμαστε όλοι ίδιοι , όχι ότι έπαιζε ποτέ κάτι τέτοιο . Αλλά έτσι το είπα για να κόψω αντιδράσεις . Και δε θα μπορούσαμε να είμαστε ίδιοι, καθώς γενιόμαστε και ξεκινάμε ο καθένας από διαφορετική αφετηρία και έχουμε πορεία όχι πάντα την ίδια κατεύθυνση . Ο καθένας από μας έρχεται με ορισμένες προδιαγραφές οι οποίες έχουν έντεχνα οριοθετηθεί από τα μικράτα μας αβίαστα και αβάδιστα που λένε.
Γράφει η Μαρία Ε. Δημητρίου
Έτσι κάπως χτίζεται η διαφορά . Ο ένας γεννιέται σε ένα σπίτι Α και ο άλλος σε ένα σπίτι Β. Αμέσως , αμέσως έχεις πάρει τη θέση σου απέναντι στην κοινωνία, apriori χωρίς να το καταλάβεις . Γιατί θα μεγαλώσεις μέσα στις συνθήκες που ήδη υπάρχουν στο συγκεκριμένο σπίτι και θα ανατραφείς με τα ιδεώδη που έχει η δική σου οικογένεια . Αυτή την αλήθεια θα γνωρίσεις . Σε αυτά τα κανάλια θα πορευτείς αναγκαστικά . Σημαδεμένα χαρτιά δηλαδή .
Στην πορεία βέβαια μπορεί να ανατρέψεις τα πράγματα και να βρεθείς σε ένα άλλο στρατόπεδο σε μια άλλη ομάδα , αλλά για να το κάνεις αυτό σημαίνει ότι το έχεις δουλέψει μέσα σου , έχεις επεξεργαστεί το υλικό που σου έχουν δώσει , το έχεις κρίνει και έχεις απορρίψει την αρχική γνώση και ότι πας για άλλα . Και δεν είναι εύκολο να γίνει αυτό. Γιατί τα αρχέγονα που υπάρχουν μέσα μας έχουν ήδη ποτιστεί και καλλιεργηθεί από τη μέρα που γεννιόμαστε με το πρώτο φιλί το πρώτο χάδι τις πρώτες λεξούλες , ταυτιζόμαστε με αυτούς που μας δίνουν αγάπη και θέλουμε να την ανταποδώσουμε και μια ένδειξη αγάπης είναι να ταυτιστούμε μαζί τους, να ασπαστούμε τις ιδέες τους, γιατί αν δε το κάνουμε αυτό ισοδυναμεί με προδοσία…
Γι αυτό μην ξαφνιάζεστε όταν βλέπετε παραδείγματος χάριν παιδιά τρομοκρατών να υπερασπίζονται με τόσο πάθος τις ιδέες των γονιών τους . Είναι η δική τους άμυνα , η δική τους ανάγκη να επιβεβαιώσουν την αγάπη τους προς τους γονείς τους αλλά και να νιώσουν και τα ίδια ότι ανήκουν κάπου και ότι αυτό το κάπου δεν είναι τόσο ζοφερό, τόσο λάθος και προσπαθούν να σε πείσουν για την ορθότητα των απόψεων τους, αυτών που τους πέρασαν με την πρώτη σταγόνα γάλα που τους έδωσαν, αλλά και να κατευνάσουν τους δικούς τους δαίμονες .
Γιατί γι αυτά τα παιδιά δεν υπάρχει η κοινή λογική , δεν πρέπει να υπάρχει , υπάρχει μόνο η δική τους αλήθεια που πρέπει πάση θυσία να είναι και η σωστή γιατί αλλιώς θα ανατραπεί ολόκληρο το οικοδόμημα πάνω στο οποίο στηρίζονται . Γι αυτό ακόμα και αν μερικές φορές αναδύονται από μέσα τους φωνές διαφορετικές τις πνίγουν, τους βάζουν φίμωτρο, κλείνουν τα αυτιά για να μην τις ακούν , γι αυτά δεν υπάρχει αντικειμενική εξέταση των πραγμάτων, υπάρχουν μόνο τα δικά τους γυαλιά μέσα από τα οποία βλέπουν τον κόσμο και αυτό είναι το οχυρό τους .
Αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα για να καταλάβουμε πως δημιουργούνται οι πεποιθήσεις και πως εδραιώνονται με τρόπο που αργότερα φτάνουν στο φανατισμό . Αρχικά από τις καταβολές μας . Αλλά υπάρχουν και κάποιοι που κάνουν την ανατροπή που απορρίπτουν αυτά που μαθαίνουν από το σπίτι . Εκεί γύρω στην εφηβεία που οι νέοι αρχίζουν να ψάχνονται , να αναζητούν , να προκαλούν τα όρια τους καμιά φορά ανακαλύπτουν την δική τους αλήθεια .
Και ξεφεύγουν από το καλούπι που τους είχαν τοποθετήσει . Και μπαίνουν σε ένα άλλο . Το δικό τους . Αυτό που αργότερα θα φροντίσουν να βάλουν τα δικά τους παιδιά . Και πάει λέγοντας . Πόσο καλύτερη ή χειρότερη είναι αυτή η μετάβαση κρίνεται εκ του αποτελέσματος πάντα .
Το σίγουρο είναι ότι ο κάθε άνθρωπος κρύβεται πίσω από τις δικές του πεποιθήσεις ταμπουρώνεται και δεν κάνει ένα βήμα πίσω . Και εκεί ξεκινά το παιχνίδι .
Και για να γίνει παιχνίδι χρειάζονται δύο . Εμείς και οι αντίπαλοι . Στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ στη ζωή ..
Συνήθως χωριζόμαστε σε δύο ομάδες . Εμείς που έχουμε δίκιο και οι άλλοι και το ανάποδο. Ή οι άλλοι και εμείς. Πάντα αυτό το διπολικό είχε την τιμητική του . Σπάει τη μονοτονία της ομοφωνίας . Και καλά όταν αφορά ομάδες το λες και χαριτωμένο μέχρι εκεί βέβαια που δεν ξεφεύγει από τα καθωσπρέπει και μετατρέπεται σε βία .
Όμως στη ζωή τα πράγματα διαφέρουν, ένα συγκεκριμένο γεγονός αντιμετωπίζεται με διαφορετικό τρόπο από τους μεν και από τους δε . Καμία χρυσή τομή δεν μπορεί να υπάρξει κανένας δεν μπορεί να δώσει λίγο από το δίκιο του στον άλλον . Όχι, το θέλει όλο δικό του . Κανείς δεν μπορεί να παραχωρήσει μια σπιθαμής αμφιβολία για την ορθότητα των απόψεων του . Όλοι έχουν το αλάθητο και από τις δύο ομάδες .
Και επιμένουν μέχρι τελικής πτώσης . Και δεν είναι ότι επιμένουν, είναι ο τρόπος που το κάνουν καμιά φορά . Αυταρχικός , φασιστικός , ακραίος . Αυτό φαίνεται και από τις συζητήσεις στα διάφορα πάνελ. Ποτέ δεν βγαίνει ένα συμπέρασμα, ένα αποτέλεσμα . Όλες οι συζητήσεις τις περισσότερες φορές καταλήγουν αφοριστικά , ο ένας προσπαθεί να αφανίσει τον άλλο, να τον εξουδετερώσει . Οι συζητήσεις κανονικά θα πρέπει να λειτουργούν συνθετικά , ως ερέθισμα για να οδηγηθούμε στην αλήθεια . Τις περισσότερες φορές όμως χανόμαστε μέσα σε ατέρμονες αντεγκλήσεις όχι μόνο δεν καταλήγουν αλλά δεν ξεκινάνε καν, μένουν δεμένες στο λιμάνι και ο ένας πετροβολεί τον άλλον .
Όμως σε σοβαρά θέματα αναρωτιέσαι πολλές φορές πως μπορεί να υπάρχει τόσο μεγάλη απόκλιση απόψεων. Πως μπορεί το σκάμμα που σε χωρίζει από τον άλλο να είναι τόσο βαθύ και δυσπρόσιτο . Πως μπορεί οι μεν να τα βλέπουν μαύρα και οι δε κόκκινα και αναρωτιέσαι πως μπορούν τα μυαλά των ανθρώπων να δολεύουν σε τόσο διαφορετικές συχνότητες που να μην συναντιούνται ποτέ .
Κανονικά η αλήθεια θα έπρεπε να είναι μία και να γίνεται αντικειμενικά αποδεκτή από όλους . Όμως ο κάθε ένας την οικειοποιείται και εξ ονόματος της βγάζει τα δικά του συμπεράσματα που τα διαχειρίζεται ως θέσφατο . Κι έτσι παγιωμένοι και αποκρυσταλλωμένοι όλοι πίσω από τη δική μας αλήθεια πορεύομαστε χωρίς να δημιουργούμε, αλλά αντίθετα αποσυντονίζουμε μια κοινωνία που μάταια περιμένει μέσα από τον ορθό λόγο να δει τον εαυτό της στον καθρέφτη..
