Η Αθήνα είναι, πληθυσμιακά, η μισή Ελλάδα Γεγονός που καθιστά τους καθημερινούς ρυθμούς της δύσκολους έως εξοντωτικούς. Αλλά τον Αύγουστο, όλα αλλάζουν.
Καθώς οι περισσότεροι κάτοικοί της εφορμούν στις παραλίες, εγκαταλείποντάς την, η Αθήνα έξαφνα αλλάζει. Και από μια έντονα κοινωνική κυρία μετατρέπεται σε μια “μετρημένη” γυναίκα, χωρίς εξαλλοσύνες και βεντετισμούς. Βλέπετε, όσοι την έχουν κάνει να δείχνει έτσι, μεταφέρονται στα νησιά. Και η Αθήνα μένει πίσω λησμονημένη, σαν κόρη του παραμυθιού που περιμένει τον καλό της να ξανάρθει – να ξαναχωθεί στην αγκαλιά της, μετά από την πολυήμερη απουσία του.
Ασφαλώς η υφιστάμενη κρίση έχει επηρεάσει και τον ρυθμό αλλά και τον αριθμό των εξοδούχων. Παρ’όλα αυτά, η πρωτεύουσα είναι όντως διαφορετική. Ισως κατά τη διάρκεια της ημέρας αυτό δεν πολυφαίνεται λόγω της ζέστης, της μιας κάποιας κινητικότητας στα μαγαζιά, των τρεχαμάτων όσων ετοιμάζονται για ταξίδι.
Αλλά όσο σουρουπώνει, τόσο η γοητεία της σε τυλίγει. Σταδιακά οι δρόμοι αδειάζουν και όσοι συνεχίζουν να βρίσκονται έξω αναζητούν δροσερές γωνιές – καταφύγια, για να σταθούν, να μιλήσουν, να πιουν κάτι.
Οι περιπατητές, όσοι αρέσκονται να περιδιαβαίνουν περιοχές είτε γνωστές είτε άγνωστες, πάντοτε όμως με την ιδιότητα εκείνου που παρατηρεί το περιβάλλον με μια κινηματογραφική ματιά, βλέποντας σε κάθε σημείο κι ένα πιθανό σκηνικό ταινίας, γίνονται, όσο περνά η ώρα, ολοένα και περισσότεροι.
Οι ηλικίες και πάλι ποικίλλουν καθώς μπορεί αυτοί να είναι μεγάλοι άνθρωποι αλλά και νέα παιδιά. Γιατί είναι όντως γοητευτικό να επανακαλύπτεις την πόλη, να περνάς από σημεία στα οποία, υπό “νορμάλ” συνθήκες γίνεται χαμός και τώρα να τα βλέπεις ήρεμα και σιωπηλά, έτοιμα και πρόθυμα να σου ανακαλύψουν τα κρυμμένα μυστικά τους, αυτά που κρατούν για τον εαυτό τους, όταν ¨οι μνηστήρες” είναι πάρα πολλοί.
Σε επίπεδο εξυπηρέτησης σαφώς και δεν είναι όλα τόσο εύκολα αλλά και αυτό έχει την χάρη του, καθώς ξεβολεύεσαι και προβαίνεις και πάλι σε…νέες ανακαλύψεις.
Μένεις μέχρι πολύ αργά έξω και καμιά φορά στρέφεις και το βλέμμα σου στον ουρανό, στο φεγγάρι, κάτι που -στα κανονικά σου- δεν προλαβαίνεις να το κάνεις.
Κι όταν γυρίζεις σπίτι, μια γλυκιά μουσική πλημμυρίζει τα αυτιά σου. Είναι ο ήχος των πουλιών, των φύλλων που τα θροϊζει το ελαφρύ αεράκι, των φωνών που ακουγονται σαν υπόκρουση κάπου μακριά.
Είναι η μουσική μιας Αθήνας, σχεδόν ολοκληρωτικά δικής σου….
ΠΗΓΗ: POPLIKE.GR
