*Του Νίκου Αρμένη
Δεν μπορεί.. θα το έχετε ακούσει κι εσείς.
«Φαντάσου τι έχει θα έχει πάρει για να τα κάνει αυτά..».
Όχι ρε σεις. Δεν φαντάζομαι τίποτα. Για μένα δεν είναι σώνει και καλά κάθε τοπ αθλητής και ντοπαρισμένος.
Απορρίπτω τις γενικότητες ασυζητητί..
Την ίδια στιγμή, κυριολεκτικά την ίδια στιγμή, που κάποιοι αποθεώνουν αθλητές του στίβου για κάποια σπουδαία επίδοση, «ψιθυρίζουν» μερικοί και διάφορα τέτοια.
Δεν λέω..
Υπήρξαν και αθλητές που έδωσαν το δικαίωμα. Και όχι ένας και δύο. Πολλοί παγκοσμίως. Το ντόπινγκ είναι αναμφισβήτητα ο μεγάλος εχθρός του στίβου. Έκανε τα αγωνίσματα να μοιάζουν ψεύτικα και τις επιδόσεις να φαίνονται σικέ…
Αλλά προς Θεού. Δεν παίρνουν όλοι οι πρωταθλητές αναβολικά.
ΔΕΝ ντοπάρονται όλοι ρε φίλε, πώς να το κάνουμε..
Κι όμως αυτή η άποψή μου, δεν είναι η κυρίαρχη.
Κατ’αρχήν δεν είναι κυρίαρχη μεταξύ αθλητών. Έχουν φτάσει στα αυτιά μου τέτοιοι ισχυρισμοί αθλητών για άλλους αθλητές..
Ουδείς ωστόσο μου απέδειξε ότι τα λεγόμενά του τεκμηριώνονται.
Πολύ περισσότερο όμως στην κοινωνία κυριαρχεί η αντίθετη από τη δική μου άποψη. Ότι δηλαδή για να κάνεις πρωταθλητισμό – ειδικά στο στίβο και μάλιστα στους αγώνες ταχύτητας ή αντοχής – πρέπει να ντοπαριστείς γιατί αλλιώς – λένε – δεν θα νικήσεις τους άλλους ντοπαρισμένους.
Ειλικρινά με εξοργίζει όταν το ακούω.
Με εξοργίζει γιατί δείχνει μικροψυχία, ζήλεια και ασέβεια απέναντι στους αθλητές. Είναι τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που υποκρίνεται.
Και επιζητά τις επιτυχίες με το εθνόσημο σπεύδοντας να αποθεώσει τους πρωταγωνιστές, και ταυτόχρονα τους απαξιώνει και λασπολογεί.
Άθλιο τουλάχιστον.
Πολλοί δε από αυτούς που εύκολα βαφτίζουν «ντοπαρισμένους» τον Α ή τον Β, δεν έχουν ιδέα από αθλητισμό με εξαίρεση τις καφενειακές κουβέντες για την αγαπημένη τους ποδοσφαιρική ομάδα. Αφήστε που και εκεί ως κατ’εξοχήν ξερόλες φορούν το κοστούμι του προπονητή και τύφλα να’χει ο Μουρίνιο.
Δεν έχουν ιδέα ότι για να γίνει ο άλλος πρωταθλητής αφιερώνει όλη του τη ζωή σε αυτό.
Δεν έχουν ιδέα πως είναι να πονάς επειδή τόλμησες μες στον ύπνο σου να γυρίσεις πλευρό..
Πως είναι να κάθεσαι σε ένα τραπέζι με όλα τα καλά του Θεού μπροστά σου αλλά να μην μπορείς να αγγίξεις τίποτα παραπάνω από αυτά που επιτρέπονται και βέβαια σε συγκεκριμένη ποσότητα πείνας..
Πως είναι να βγαίνεις βραδινή βόλτα αραιά και πάντα με το ρολόι στο χέρι.
Πως είναι να μην πηγαίνεις διακοπές αλλά σε ένα αθλητικό κέντρο για προετοιμασία καθώς έχεις να αγωνιστείς στην τάδε διεθνή διοργάνωση..
Πως «βγάζουν» τις προπονήσεις τους οι γυναίκες πρωταθλήτριες τις ημέρες που έχουν περίοδο..
Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω τέτοια ασταμάτητα. Τους πρωταθλητές τους θαυμάζω πρωτίστως για τις θυσίες που κάνουν και μετά για τις επιδόσεις τους.
Πέρα για πέρα και αδιαμφισβήτητη αλήθεια είναι λοιπόν το εξής: Πρωταθλητής δεν γίνεσαι αν δεν έχει ταλέντο και αν δεν κοπιάσεις.
Και ειδικά πρωταθλητής με διάρκεια!
Ίσως με αυτόν τον τρόπο καταφέρετε όσοι διαδίδετε τέτοιες ανοησίες να ξεχωρίσετε ποιοι τα καταφέρνουν με το σπαθί τους και ποιοι ίσως και με αθέμιτα μέσα.
Αλλά έλεος. Μην τους βάζετε όλους στο ίδιο τσουβάλι.
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται ως πολιτικός συντάκτης στον τηλεοπτικό σταθμό Star και στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων
