Γράφει η Μαρία Ε. Δημητρίου
Πάντα υπήρχαν αυτοί που ήταν πρώτοι στη μάχη , οι αρχηγοί , οι γενναίοι, που ο στόχος ήταν ξεκαθαρισμένος στο μυαλό τους . Αυτοί που αψηφούσαν τις πιθανότητες και έκλειναν το μάτι στην πρόκληση, γνωρίζοντας ότι το τέλος είναι μονόδρομος. Είναι αυτοί που δεν αναζήτησαν μια έξοδο κινδύνου που δεν έμαθαν να κάνουν ένα βήμα πίσω . Που το μπροστά ήταν η μόνη επιλογή όπου κι αν έβγαζε . Ίσως το dna τους να ήταν διαφορετικό από όλων των υπολοίπων, αυτό δε θα το μάθουμε ποτέ . Θα μείνουμε πάντα με την απορία αν υπήρχε κάτι ξεχωριστό σε αυτούς τους ανθρώπους , που τους έκανε πολλές φορές να στέλνουν οι ίδιοι πρόσκληση στο θάνατο, με τόση παρρησία και τόση βεβαιότητα για το ορθόν της απόφασης τους .
Ο Λεωνίδας και οι τριακόσιοι του γνώριζαν το μάταιο της μάχης, όμως παρόλα αυτά ντύθηκαν και στολίστηκαν, γνωρίζοντας ότι ο προορισμός δεν ήταν η Σπάρτη, αλλά ο Άδης .. Οι Σουλιώτισσες κρατώντας στην αγκαλιά τους τα βρέφη και τα παιδιά τους πήδηξαν από το Ζάλογγο, κάποιοι λένε τραγουδώντας, κάποιοι λένε αποκλείεται να πήγαιναν για θάνατο και να τραγουδούσαν …Κανείς δε σκέφτηκε ότι αυτό το τραγούδι ήταν ακριβώς για να ξεπεράσουν το φόβο, κάτι που βγαίνει αυθόρμητα από μέσα σου ..
Εδώ πηγαίνουν σήμερα για μπάτζι τζάμπινγκ δεμένοι με εκατό σκοινιά και ουρλιάζουν, παρόλο που ξέρουν ότι οι πιθανότητες κάτι να πάει στραβά είναι μηδαμινές κι όμως αμφισβητούν την κραυγή των Σουλιώτισσων που πήγαιναν να αγκαλιάσουν το χάρο …
Στο Κούγκι ο μοναχός Σαμουήλ αρνήθηκε να συνθηκολογήσει και να παραδοθεί στον Αλή Πασά, γι αυτό έβαλε φωτιά στην μπαρουταποθήκη της εκκλησίας για να μην πέσει στα χέρια των τούρκων και σκοτώθηκε μαζί με τους πέντε ηλικιωμένους συντρόφους του ..Στην πρόκληση ενός τούρκου απάντησε , “ ότι δεν είναι άξιος ο βεζύρης σου να πιάσει άνθρωπον που δεν φοβάται και που ξέρει καλά το δρόμο του θανάτου …”
Η έξοδος του Μεσολογγίου ήταν ένα προκαθορισμένο ραντεβού με το χάρο. Πως πάνε σήμερα οι έγκυες με προκαθορισμένο ραντεβού για να γεννήσουν, έτσι κι εκεί, μόνο που αυτοί πήγαν για να πεθάνουν ..
Όλοι αυτοί που παρεβρίσκονταν ατάραχοι μέσα στην Αγιά Σοφιά λίγο πριν ο Μωάμεθ ο Πορθητής κατακυριέσει την Πόλη και έψελναν ενώ η ακολουθία συνεχιζόταν, είχαν επίγνωση του σίγουρου θανάτους, τους αλλά παρέμειναν μέχρι το τέλος ήρεμοι αποστασιοποιημένοι από τα γήινα ήταν ήδη στα μισά της γέφυρας …
Ο Γρηγόρης Αυξεντίου μέσα στο κρησφύγετο του , έδιωξε τους συμπολεμιστές του και παρέμεινε μόνος του τραυματισμένος να πολεμάει δέκα ώρες . Στις δε προτροπές των Άγγλων να παραδοθεί λίγο πριν τον κάψουν ζωντανό ,επανέλαβε τον πρόγονο του Λεωνίδα φωνάζοντας “ Μολών Λαβέ” και συμπληρώνοντας ότι
“ μέχρι σήμερα μαθαίνατε πως πολεμούν οι Έλληνες, σήμερα θα μάθετε πως πεθαίνουν ….” έγινε στάχτη που πότισε τα βουνά του Μαχαιρά .
Ο Σολωμός Σολωμού με το τσιγάρο στα χείλη ανέβηκε σε έναν ιστό μέσα στη νεκρή ζώνη στο οδόφραγμα της Δερύνειας για να κατεβάσει την τούρκικη σημαία, ενώ γύρω υπήρχαν οι γκρίζοι λύκοι και ελεύθεροι τούρκοι σκοπευτές και ήξερε τον κίνδυνο …. Ήταν τη μέρα της κηδείας του Τάσου Ισαάκ που είχαν σκοτώσει επίσης οι γκρίζοι λύκοι μετά από μια πορεία διαμαρτυρίας για την εισβολή και κατοχή της μισής Κύπρου .
Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υπήρξαν διάφορα εθελοντικά σώματα που συγκροτήθηκαν για να συμμετάσχουν στον πόλεμο κατά του φασισμού και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους προς την πατρίδα . Οι Κωνσταντινουπολίτες , Το σύνταγμα Δωδεκανησίων εθελοντών και οι Κύπριοι εθελοντές παρόλο που ο πόλεμος ήταν μακριά και δεν τους άγγιζε, συστρατεύτηκαν για να βοηθήσουν την Ελλάδα γνωρίζοντας ότι ο θάνατος ήταν ένας κλήρος που θα μπορούσαν να τραβήξουν ..
Είναι όλες αυτές οι θυσίες , όλοι αυτοί οι τάφοι μέσα στη γη της Ελλάδας που διαμαρτύρονται, για όποιον μπορεί να τους ακούσει , που απευθύνονται στους εύκαιρους της Ιστορίας και ζητάνε να μην παραδώσουν , να μην χαρίσουν , ούτε μια σπιθαμή γης και ιστορίας , γιατί αυτά είναι και δικά τους κι ακόμα πιο δικά τους γιατί τα έχουν σφραγίσει με το αίμα τους …
