Είναι δεκαεννιά χρονών και ο Μίκης γράφει για τη φωνή της έξι τραγούδια. Γράφει και το «Μαουτχάουζεν» στηριγμένο, όπως πολλοί πιστεύουμε, στο δικό της «μέταλλο». Στα 1966, όλα μοιάζουν ρόδινα για τη Μαρία Φαραντούρη. Έναν μόλις χρόνο μετά, έχουμε χούντα κι εκείνη, στα είκοσί της, θα σταλεί από τον όμηρο των συνταγματαρχών Μίκη στο εξωτερικό για να κάνει αντίσταση διαδίδοντας και τη μουσική του. Οταν η χούντα θα πέσει, η Μαρία έχει ήδη καθιερωθεί ως εμβληματική ερμηνεύτρια του έργου του. Εκείνος θα μετονομάσει τα έξι τραγούδια σε «Κύκλο Φαραντούρη» και θα κρατήσουν τον σύνδεσμό τους μια ζωή.
Μαρία Φαραντούρη, ένας από τους πιο ισχυρούς δεσμούς του Μίκη σε ολόκληρη τη ζωή του. Ιέρεια των τραγουδιών του, συνοδοιπόρος των οραμάτων του, αγαπημένος άνθρωπός του. Η Μαρία, για την οποία ο Μιτεράν είχε πει: «Για εμένα, η Μαρία είναι η Ελλάδα. Ετσι φαντάζομαι τη θεά Ηρα: δυνατή, αγνή και άγρυπνη». Η Μαρία, που ερμήνευσε μοναδικά σπουδαίους συνθέτες και μόνο σπουδαίους και που τίμησε και τους ίδιους και το μεγάλο της ταλέντο. Η μέγιστη ερμηνεύτρια σήμερα. Ανέβηκε και κατέκτησε με κόπο, με πόνο, με θυσίες. Ο,τι σημαντικότερο μάς έμεινε, μαζί με ελάχιστους καλλιτέχνες ακόμα.
Τούτων δοθέντων, κάποιος που πήγε στη Μικρή Επίδαυρο για να παρακολουθήσει μια συναυλία με εκείνη και τον Τάσση Χριστογιαννόπουλο, δεν μαγεύτηκε από το ακρόαμα. Ενοχλήθηκε και το διατράνωσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επειδή η Μαρία Φαραντούρη αφιέρωσε στη Λίνα Μενδώνη το κομμάτι «Της αγάπης αίματα» από το «Αξιον εστί». Εν παρενθέσει να πούμε πως η ερμηνεύτρια έκανε ορισμένες φορές σχόλια ανάμεσα στα τραγούδια, δίνοντας στοιχεία για εκείνο που θα ακολουθούσε. Ανάμεσα σε αυτά, ήταν και η αφιέρωση. Big deal που λέμε και στη μητρική μας (σιγά τα ωά). Κι όμως!
Το χειρότερο είναι πως τον ακολούθησε και ασπάστηκε την ανοησία, σαν έτοιμος από καιρό, όλος ο αντιμενδωνικός θίασος. Αυτή τη φορά δεν ζήτησαν να παραιτηθεί η υπουργός (μισή δουλειά κάνατε, αδέρφια). Κατηγόρησαν την ερμηνεύτρια για «προδοσία», σαν το έργο του Ελύτη να ήταν κομματικό ή πολιτικό λάφυρο. Και να έπρεπε να ανεμίζει δίκην πανό ή σημαίας στο αρχαίο θέατρο μόνο από συγκεκριμένες παρατάξεις και κόμματα. (Ω, ναι, πήξαμε φέτος από τέτοια στη μεγάλη Επίδαυρο. Αλλά επειδή οι εμμονικοί συμφωνούν, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Δεν προσβλήθηκε η αρχαία τραγωδία, η Ποίηση γενικά. Ενώ εδώ…)
Αν ήταν κάποιος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υποθέτω πως η αφιέρωση θα γινόταν δεκτή με αλαλαγμούς και χειροκροτήματα, θα ετύγχανε, δε, της απόλυτης αποδοχής από τους φωνασκούντες. Ε, το άξιον εστί σε μερικούς αξίζει…
Και η υπουργός βγήκε από κάποιους στη σέντρα. Ρώτησαν ακόμη και αν… γνωρίζει το Αξιον εστί. Μπαίνω στον πειρασμό να κάνω μια διαρροή, λέγοντας πως η Λίνα Μενδώνη και το έργο γνωρίζει και τον ίδιο τον Μίκη είχε συναντήσει, με πρωτοβουλία, μάλιστα, που ξεκίνησε από τη γράφουσα. Κατά τη μακρά τους συνομιλία, στην οποία βέβαια δεν ήμουν παρούσα, έμαθα και από τις δύο πλευρές πως είχαν συζητήσει διάφορα για τη μουσική του συνθέτη και για τη μουσική γενικώς. Μερικά από όσα δεν πρόλαβαν να γίνουν τότε, γίνονται τώρα, στο πλαίσιο των 100 χρόνων για τη γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη. Εκείνου που το έργο δεν ξέρει η υπουργός (εδώ ξαναπέφτει το διαρκές σύνθημα να παραιτηθεί) η οποία όχι μόνο το κήρυξε, αλλά σε μεγάλο βαθμό επέβλεψε και το πρόγραμμά του.
Αυτά τα ωραία έγιναν πάλι στον διαδικτυακό μας χώρο. Κάποιοι υιοθέτησαν το Αξιον Εστί και απαγορεύουν στην ερμηνεύτρια να κάνει αφιερώσεις. Επιτρέπονται σε όσους το κοινό αποδέχεται. Και το κοινό που χειροκρότησε ακούγοντας την αφιέρωση; Ποιος το λογαριάζει. Σημασία έχουν τα στιβαρά μυαλά, που χολώθηκαν.
«Βρέχει αντίσταση και δεν το πήραμε χαμπάρι πάλι….» σημείωσε φίλη από τα «διαμάντια» της δημοσιογραφίας.
Ανάξιοι εισίν, θα προσθέσω.
