Το δις εξαμαρτείν, ουκ οπαδού σοφού. Μία θα ανοίξεις την παλαιστινιακή σημαία ή το πανό σου επάνω στην Ακρόπολη, δύο θα επαναλάβεις το χάπενινγκ, ε, κάποια φορά θα σε συλλάβουνε. Και άμα σε συλλάβουνε θα περάσεις και από δίκη, επειδή στην Ακρόπολη δεν επιτρέπεται η έπαρση άλλης σημαίας πλην της ελληνικής (και της ευρωπαϊκής σε κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις). Δεν επιτρέπονται ούτε τα χάπενιγκ, οι ακτιβισμοί, οι διαδηλώσεις επί του Ιερού Βράχου. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, υπάρχει νόμος, ακριβώς για να μη μετατρέπεται ο κορυφαίος αρχαιολογικός χώρος σε τόπο διαμαρτυρίας.
Γιατί όχι; Θα μου πείτε. Και θα σας πω το αποτέλεσμα: μηδέν εις το πηλίκον. Εκτός από την τουρκική Millet, ουδείς άλλος, παγκοσμίως, ασχολήθηκε με το θέμα. Ασχολήθηκαν και τα ελληνικά ΜΜΕ αν αυτό ήταν το ζητούμενο. Όμως αυτά, υποτίθεται πως δεν τα παρακολουθεί κανείς, είναι κατάπτυστα και χίλια δυο ακόμα. Ή μήπως όχι; Τώρα που γράφτηκαν τόσα μήπως αλλάξουν κάπως γνώμη οι διαμαρτυρόμενοι; Μάλλον όχι. Αναγκάστηκαν, σου λέει.
Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε, πλην μια τρύπα στο νερό, την κάνατε. Επειδή είχατε στο μυαλό σας ότι πέντε- δέκα άτομα μπορούν να κάνουν ακτιβισμό στην Ακρόπολη και να το παίξουν τα διεθνή μέσα, βάλτε επειγόντως μυαλό. Το πολύ το Κύριε ελέησον τα βαριέται κι ο παπάς.
Το αρχαίο μνημείο δεν είναι χώρος για να βγάλεις περίπατο τις πεποιθήσεις σου, είναι μνημείο. Το οποίο σημαίνει πως πρέπει να το σέβεσαι και να το προστατεύεις. Μην κάνεις τίποτα που δεν του ταιριάζει, με δυο λόγια. Μην κουβαλάς σαμπάνιες σε φορητό ψυγειάκι, μην παίρνεις πόζες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πορνό, μην σηκώνεις πλακάτ/ πανό με τα αιτήματά του, μην στήνεις χορευτικά δρώμενα (πολ ντάνσινγκ στην Ακρόπολη, ας πούμε, πώς θα σας φαινόταν;) Πολλά τα «μη». Για ό,τι ευτελίζει το μνημείο, του προκαλεί «έμμεση βλάβη» Αυτή στην οποία αναφέρεται ο αρχαιολογικός νόμος και δεν λέει να την καταλάβει κανείς.
Επί του προκειμένου, το κόμμα των διαμαρτυρομένων πριν από λίγες μέρες φώναζε επειδή πέταξαν μερικά drone μακριά από την Ακρόπολη αλλά η φωτογράφηση από συγκεκριμένη γωνία έκανε να φαίνεται ότι πετούσαν από πάνω.
Σχολιάζει κάποιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Δέκα λεπτά να άφηναν τη σημαία παραπάνω θα είχε σταματήσει ο πόλεμος». Σαρκάζει, εννοείται. Ας το ξανασκεφτούμε όλοι πάντως.
Τα μνημεία μας αντιμετωπίζουν πολλές φορές την ασέβεια. Μπορεί να μη σου περάσει από το μυαλό να κάνεις pole dancing μπροστά από τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, ή από το Βρετανικό Μουσείο. Ή, έστω, στην πλατεία Τραφάλγκαρ, όπου διάφοροι «αυθόρμητοι» στήνουν μικρές παραστάσεις δρόμου. Οι πέντε Βρετανίδες, που δεν θα έστηναν το ίδιο χάπενινγκ στην πατρίδα τους, διότι δεν θα το σκέφτονταν καν, θεώρησαν πως δεν υπάρχει πρόβλημα να το κάνουν εδώ και συγκεκριμένα έξω από το Ανάκτορο της Κέρκυρας, που είναι και Μουσείο. Γιατί; Προφανώς επειδή θεώρησαν ότι μπορούν. Διακοπές έκαναν, γιατί να μη συνδυάσουν και με ένα χάπενινγκ μπροστά στο μνημείο- μουσείο;
Ποια η διαφορά του Βρετανικού Μουσείου, του Μουσείου Ερμιτάζ, του Λούβρου ή όλων των μουσείων που στεγάζονται σε κτήρια ιδιαίτερα, με το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης στην Κέρκυρα; Σε τι είναι αλλιώτικο το Πετροτβαρέτς, το Μπάκιγχαμ, οι Βερσαλίες από το Ανάκτορο του ελληνικού νησιού; Εκ πρώτης όψεως σε τίποτα. Αν πάντως πάμε πιο βαθιά, θα ανακαλύψουμε πως οι νόμοι που υπάρχουν- και λειτουργούν σε άλλες χώρες- δεν επιτρέπουν τέτοια καραγκιοζολίκια. Αν κάνεις κάτι, θα την πληρώσεις. Εκεί, σέβονται τα μνημεία τους.
Δεν τα σεβόμαστε εδώ; Ως κοινωνία όχι, όπως δείχνουν τα κρούσματα των τελευταίων ημερών. Ό,τι και να κάνει το αρμόδιο υπουργείο Πολιτισμού- και πιστέψτε με, κάνει πολλά-αν δεν αισθάνεται ο πολίτης πως δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι όπως σου καπνίσει, αλλά πρέπει να ακολουθείς τους νόμους, τίποτα δεν γίνεται.
Οι μεν Βρετανίδες, κατηγορήθηκαν για παράβαση του αρχαιολογικού νόμου και οι δύο, που ήταν οι διοργανώτριες, καταδικάστηκαν. Δεν ήταν λίγοι όμως εκείνοι που αναρωτήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τι κακό έκαναν και πού είναι το πρόβλημα. Τι δηλοί αυτό; Πως δεν έχουμε καταλάβει τίποτα, πως δεν έχουμε αξίες, δεν έχουμε σοβαρότητα.
Αυτήν ψάχνει το υπουργείο Πολιτισμού. Κι εμείς, μαζί του.
Αγγελική Κώττη
