Η 7η Οκτωβρίου ήταν η πιο φονική μέρα στην ιστορία του Ισραήλ. Η Χαμάς σκόρπισε τον θάνατο σε περισσότερους από 1.200 ανθρώπους. Όσοι επέζησαν εκείνης της ημέρας δεν είναι απλώς επιζώντες – είναι μάρτυρες, θεματοφύλακες.
Παρά τα βαθιά τραύματα και την καθημερινή μάχη να επιστρέψουν σε μια κάποια κανονικότητα – όσο τους επιτρέπουν οι εικόνες που έχουν χαραχτεί στο μυαλό τους – επιλέγουν να μιλούν. Να μοιράζονται τα όσα βίωσαν. Όχι από θυμό, αλλά για να μη ξεχαστεί. Για να μείνει ζωντανή η μνήμη εκείνων που χάθηκαν τόσο άδικα, τόσο πρόωρα.
Μια από αυτές τις φωνές είναι η Reut Karp. Μιλώντας στο ThePresident μοιράστηκε την δική της ιδιαίτερη ιστορία.
Το πρωί της επίθεσης, η Reut δεν βρισκόταν στο κιμπούτς Ρεΐμ. Είχε επισκεφθεί ένα φιλικό της πρόσωπο, ενώ ο πρώην σύζυγός της, Dvir, έμεινε σπίτι με τη νέα του σύντροφο και δυο από τα παιδιά τους την κόρη της Daria και τον γιό της Lavi.
«Νωρίς το πρωί, έλαβα ένα γραπτό μήνυμα από την κόρη μου, την Daria, η οποία τότε ήταν 10 ετών. “Μαμά, ο Dvir και η σύντροφός του δολοφονήθηκαν! Βοήθησέ μας”! Αμέσως κάλεσα το κινητό του Dvir. Απάντησε η Daria και ψιθυρίζοντας μου είπε ότι τρομοκράτες είχαν εισέλθει στο σπίτι. Την ρώτησα τρομαγμένη τι γίνεται. Προσπαθούσα να καταλάβω τι συνέβη. Ήταν τρομοκρατημένη. Φοβόμουν ότι θα τη σκοτώσουν», μας διηγείται η Reut.
Τα παιδιά όμως σώθηκαν. «Τρομοκράτες της Χαμάς στάθηκαν εκεί όπου βρίσκονταν κρυμμένα τα παιδιά αλλά σαν από θαύμα δεν τα σκότωσαν, ούτε τα χτύπησαν».
«Το κιμπούτς Ρεΐμ ήταν ένας παράδεισος, μια όαση. Αισθανόσουν ελεύθερος σε μια μικρή και αλληλέγγυα κοινότητα, όλοι γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον. Ποτέ δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα συνέβαινε μια τέτοια τραγωδία. Στο κιμπούτς δούλευαν Παλαιστίνιοι… Τους είχαμε εμπιστευτεί. Ωστόσο, πούλησαν στοιχεία και πληροφορίες στη Χαμάς. Ποιοι έμεναν στα σπίτια, που δούλευαν, πόσα άτομα ήταν… Πώς είναι δυνατόν να εμπιστευτούμε ξανά; Δεν έχουμε άλλη επιλογή πρέπει να πολεμήσουμε», εξηγεί η Reut.
Ωστόσο, μέσα από αυτή την οδύνη η Reut επιλεγεί την ελπίδα. «Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία», τονίζει χαρακτηριστικά. «Επιλέγω τη ζωή και θα συνεχίσω να την επιλέγω κάθε μέρα».
Η φιλοσοφία της απορρέει από μια παλιά ιαπωνική παράδοση, το Kintsugi («χρυσή επισκευή), η τέχνη της επισκευής σπασμένων κεραμικών.
Με αυτό το σκεπτικό η Reut δημιούργησε το Cafe Otef Re’im στο Τελ Αβίβ – έναν χώρο αφιερωμένο στη μνήμη του Dvir, που ήταν σοκολατοποιός. Σπούδασε στο Βέλγιο. Το καφέ προσφέρει γλυκά βασισμένα στις συνταγές του, αλλά και κάτι πιο βαθύ: μια αίσθηση κοινότητας. Ένα σημείο συνάντησης για επιζώντες.
«Πριν από την 7η Οκτωβρίου ήμουν μια πολύ αισιόδοξη γυναίκα. Και εξακολουθώ να είμαι αισιόδοξη. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι τα παιδιά μου είναι ζωντανά. Και αυτό που κάνω με τις σοκολάτες Dvir είναι για να κρατήσω την κληρονομιά του ζωντανή. Αγαπούσε πολύ αυτό που έκανε», εξηγεί φανερά συγκινημένη η Reut.
«Το Cafe Otef Re’im είναι ένας μέρος που παρέχει δύναμη ψυχής».
«Θα ακμάσουμε και πάλι. Πρέπει να το κάνουμε», τονίζει.
Νόαμ Κατς: Αυτός ο πόλεμος θα τελειώσει μόνο όταν οι όμηροί μας επιστρέψουν στα σπίτια τους
«Οι καρδιές μας βρίσκονται με τις οικογένειες των δύο συναδέλφων που σκοτώθηκαν σε επίθεση στην πρεσβεία του Ισραήλ στην Ουάσιγκτον», ανέφερε ο πρέσβης του Ισραήλ στην Αθήνα, Νόαμ Κατς, στην ομιλία του στη δεξίωση για την 77η επέτειο της ανεξαρτησίας του κράτους του Ισραήλ.
«Κανονικά η σημερινή μέρα θα ήταν μια μέρα που θα σηματοδοτούσε όλα τα επιτεύγματα του Ισραήλ, μεταξύ άλλων την εξέλιξή του σε ένα φάρο για την επιστήμη και την καινοτομία. Είμαστε εξαιρετικά υπερήφανοι για αυτό μας το επίτευγμα», σημείωσε ο κ. Κατς.
«Πέρυσι ελπίζαμε ότι ο πόλεμος θα είχε τελειώσει, αλλά εδώ βρισκόμαστε και πάλι φέτος και ο πόλεμος συνεχίζεται γιατί το ισλαμικό κράτος της Χαμάς εξακολουθεί να υπάρχει», τόνισε.
«Αυτός ο πόλεμος θα τελειώσει μόνο όταν οι όμηροί μας επιστρέψουν στα σπίτια τους. Δεν πρόκειται για πράξη εκδίκησης. Θέλουμε να βεβαιωθούμε ότι δεν θα γίνει απλώς άλλος ένας κύκλος βίας. Η Μέση Ανατολή είναι μια δύσκολη γειτονιά, αλλά δεν είμαστε μόνοι, αυτό αντανακλάται στη δυναμική μας», τόνισε.
«Ακόμα και σε στιγμές πόνου πρέπει να θυμόμαστε ότι έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε την πραγματικότητα. Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος», υπογράμμισε ο πρέσβης του Ισραήλ κλείνοντας την ομιλία του.
Ειρήνη Μυλωνά
