Παρακολουθώντας κανείς την παράλυση και την παρακμή στην οποία έχει εισέλθει σήμερα το σύνολο του δυτικού κόσμου, δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικά ανήσυχος. Είναι πλέον ξεκάθαρο, ότι μιλάμε για έναν ασθενή σε πολύ βαριά κατάσταση, του οποίου το φάρμακο αποδεικνύεται χειρότερο από την ασθένεια. Και όταν λέμε φάρμακο, μιλάμε για τις πραγματικά τραγικές πολιτικές που εφαρμόζονται στις χώρες τις Δύσης τα τελευταία χρόνια. Ένα φάρμακο το οποίο όχι μόνο δεν βοηθά στην αποκατάσταση του ασθενούς, αλλά οδηγεί σε μια οργισμένη αντίδραση, που είναι πολύ πιθανό να καταστήσει αδύνατη τη σωτηρία του ασθενούς. Σε κάθε χώρα, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, ανάλογα με τις συνθήκες, το φάρμακο είναι στην ουσία το ίδιο.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Γνωρίζουμε ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να υπάρξει για πολύ καιρό αφού ανοίξει τα σύνορά του σε παράνομους αλλοδαπούς, απαιτώντας ούτε ελέγχους ιστορικού ούτε νομιμότητα.
Θα μπορούσαμε απλώς να σταματήσουμε την αυτοκτονική πορεία, απελαύνοντας τους παραβάτες, ευνοώντας τον νόμιμο έναντι του παράνομου μετανάστη, απαιτώντας από τους επίδοξους πρόσφυγες να υποβάλουν αίτηση ασύλου πρώτα στις πατρίδες τους, διασφαλίζοντας στο έπακρον τα σύνορα.
Αλλά, αντί να κάνουμε αυτά τα αυτονόητα σηκώνουμε τους ώμους, αποδεχόμενοι ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, παράλυτοι από φόβο μήπως μας δυσφημίσουν ως ξενοφοβικούς, εθνικιστές ή ρατσιστές.
Η σημερινή πολιτική ελίτ και η σημερινή γενιά προφανώς αισθάνεται ότι μπορεί να αντέξει τις παράπλευρες απώλειες των επιθέσεων εναντίον πολιτών, την σχεδόν χρεοκοπία πόλεων, αλλά σίγουρα όχι την ιδέα ότι κατά κάποιο τρόπο δεν είναι πολιτικά ορθή ή συμπονετική.
Το ίδιο ισχύει και για το δυσθεώρητο χρέος των χωρών της Δύσης, με πρώτη και καλύτερη την Αμερική, με 35 τρισεκατομμύρια δολάρια. Όσοι έχουμε ακόμη κοινή λογική, γνωρίσουμε ότι δεν είναι βιώσιμο. Καταλαβαίνουμε, ότι τελικά θα οδηγήσει είτε σε καταστροφικό υπερπληθωρισμό, αυτοκτονική διαγραφή του ή κατάσχεση των ιδιωτικών αποταμιεύσεων.
Ωστόσο, αγνοούμε τις απερίσκεπτες δαπάνες, τα αλλεπάλληλα επιδόματα και συνεχίζουμε να δανειζόμαστε. Προφανώς, η γενιά μας προτιμά να επαινείται ως ενάρετη και στοργική. Έτσι, αφήνει την επόμενη γενιά να συκοφαντηθεί ως σκληρή και άδικη, όταν θα αναγκαστεί να περικόψει δικαιώματα και κυβερνητικές παροχές ή να αντιμετωπίσει πολιτισμική κατάρρευση.
Οι περισσότεροι αποδέχονται ότι αν ο Ντόναλντ Τραμπ δεν ήταν υποψήφιος για πρόεδρος το 2024 ή αν ήταν άνθρωπος του προοδευτικού δικαιωματισμού, δεν θα αντιμετώπιζε τώρα τέσσερις διαφορετικές δικαστικές υποθέσεις κακουργημάτων. Γίνεται αποδεκτό ότι τρεις από τους τέσσερις εισαγγελείς που τον διώκουν, είτε έχουν υποσχεθεί εκ των προτέρων να τον συλλάβουν είτε έχουν αποδειχθεί κατάφωρα ανήθικοι. Αν και δεν το εκφράσουν οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι είναι λάθος να βρίσκεται σε εξέλιξη προσπάθεια απομάκρυνσης ενός κορυφαίου προεδρικού υποψήφιου στην Αμερική, και η παρεμπόδιση κομμάτων που κερδίσουν εκλογές να σχηματίσουν κυβέρνηση, με δημιουργία ετερόκλητων κυβερνητικών συνασπισμών σε χώρες της Ευρώπης.
Ωστόσο, πολλοί σηκώνουν τους ώμους λέγοντας, ότι αυτή η οπλοποίηση του νομικού συστήματος της Μητρόπολης της Δύσης είναι πρόβλημα του ίδιου του Τραμπ, όχι το δικό τους. Έτσι, αγνοούν την τριτοκοσμιοποίηση του πολιτικού συστήματος της Αμερικής.
Διαλύεται ο ιστός της οικογένειας, εξαλείφεται η έννοια της μητρότητας και αλλάζουν βασικές αρχές σε Συντάγματα δυτικών χωρών, που για αιώνες και δεκαετίες, αποτελούν το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζονταν η φιλελεύθερη δημοκρατία και ο δυτικός πολιτισμός. Αλλά και πάλι δεν τρέχει τίποτα, όλα αποδίδονται στο ότι οι κοινωνίες και η ζωή εξελίσσονται. Αγνοώντας επιδεικτικά, ότι αυτή η δήθεν εξέλιξη οδηγεί σε αποσύνθεση και καταστροφή.
Η παράλυση των δυτικών κοινωνιών, επεκτείνεται και στην εξωτερική πολιτική. Καταδικάζουμε την τρομοκρατία του Ιράν και των τραμπούκων υποκατάστατών του, όπως η Χαμάς, η Χεζμπολάχ και οι Χούθις. Στηλιτεύουμε την αναθεωρητική πολιτική και την καταστρατήγηση του διεθνούς δικαίου, από το πειρατικό καθεστώς Ερντογάν στην Τουρκία, αλλά φοβόμαστε περισσότερο τη δυσάρεστη, δαπανηρή επιχείρηση να σταματήσουμε αυτή την επιθετικότητά.
Οι κοινωνίες δεν καταρρέουν πάντα από την έλλειψη πλούτου, την εισβολή ή τις φυσικές καταστροφές. Τις περισσότερες φορές, ξέρουν τι τις καταστρέφει. Αλλά είναι τόσο παράλυτες από το φόβο τους, ώστε ο δρόμος προς τη σωτηρία γίνεται πολύ οδυνηρός ακόμη και για να τον συλλογιστούν. Έτσι καταρρέουν σταδιακά, και στο τέλος ξαφνικά.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των, πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
