Η Έλλη, καρπός του συμβατικού γάμου της Φωτεινής με τον Λάμπρο, είναι ένα κορίτσι χωρίς χαρά για τη ζωή, μοναχικό και μελαγχολικό. Στα έξι της χρόνια πεθαίνει ο πατέρας της…
Η Λήδα, που μεγαλώνει με τους υπέροχους αυτοδημιούργητους γονείς της, είναι ένα κορίτσι γεμάτο χαρά, αυτοπεποίθηση και όνειρα. Στα δεκαέξι της χρόνια βιάζεται…
Ο Λουκάς, γόνος ενός μισογύνη μεγαλοεπιχειρηματία που ξυλοφορτώνει τη γυναίκα του, σπουδάζει οικονομικά, σχεδιάζοντας να αναλάβει τις επιχειρήσεις του πατέρα του. Όταν η μητέρα του βάζει τέλος στη ζωή της…
Η Άννα, ετεροθαλής αδελφή του Λουκά, κορίτσι ατίθασο και ταλαντούχο, αποφασίζει να γίνει ηθοποιός, αντιδρώντας στις επιθυμίες της οικογένειας, όταν…
Ο Κώστας, ένας εικοσάχρονος νέος που ζει βυθισμένος στα ψέματα της γιαγιάς του και στον χαοτικό κόσμο του ίντερνετ, προσπαθεί να βρει την απάντηση στην ερώτηση που του καίει τα σωθικά…
Όταν οι ζωές αυτών των πέντε ανθρώπων διασταυρωθούν, όλα κινδυνεύουν να γίνουν στάχτη.
«Ο λαβύρινθος της Έλλης» είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που αποτυπώνει τη δαιδαλώδη διαδρομή μιας νέας γυναίκας να ανακαλύψει τον εαυτό της μέσα από τις συναντήσεις και τις συγκρούσεις της με τέσσερα ολότελα διαφορετικά πρόσωπα, της Λήδας, του Λουκά, της Άννας και του Κώστα. Το έγραψε η Κυβέλη Χατζηζήση, εξαιρετική συνάδελφος του πολιτιστικού ρεπορτάζ. Ασχολείται, κατά κύριο λόγο, με το πολιτιστικό, το διεθνές και το κοινωνικό ρεπορτάζ, ενώ διευρύνει τις γνώσεις της σπουδάζοντας Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Μένει σ’ ένα ρετιρεδάκι στο κέντρο της Αθήνας με την επιστήθια φίλη της, τη γάτα της, Νέλλη. «Ο λαβύρινθος της Έλλης» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Σύνθημα της ζωής της: 7 φορές να πέφτεις, 8 να σηκώνεσαι. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «24 Γράμματα».
-Γιατί τη λένε Έλλη ; ήταν η πρώτη ερώτηση που απευθύναμε στην Κυβέλη Χατζηζήση για το Thepresident.grΕίναι ένα αγαπημένο όνομα, έχει σχέση με την Έλλη της μυθολογίας που χάθηκε στον Ελλήσποντο; Γενικά, πώς επέλεξες τα ονόματα;
Χα! Ωραία σκέψη… Η Έλλη που χάθηκε στον Ελλήσποντο! Θα μπορούσε… Αλλά δεν ισχύει, γιατί δεν που πέρασε από το μυαλό. Έχω όμως μανία με τα ονόματα. Κατ΄αρχήν προτιμώ να μην είναι πολυφορεμένα. Να μην ανήκουν σ΄αυτά τα πέντε που κυριαρχούν. Το όνομα είναι το περιτύλιγμα του εαυτού μας και είναι πολύ κρίμα τα περιτυλίγματα να βγαίνουν μόνο σε πέντε χρώματα!
Επομένως, τα ονόματα των πρωταγωνιστών μου, της Έλλης, αλλά και της Λήδας, της Άννας, του Λουκά και του Κώστα, είναι επιλεγμένα βάση προσωπικού γούστου. Μ΄ αρέσουν τα δισύλλαβα ονόματα γιατί δεν είναι φλύαρα ή βαρύγδουπα. Μ’ αρέσουν τα ονόματα που περιλαμβάνουν αυτό το «μελωμένο» λάμδα, μ΄ αρέσει το καρκινικό Άννα γιατί διαβάζεται απ΄την καλή κι απ΄την ανάποδη.
Ο Κώστας βέβαια, δεν έχει κανένα τέτοιο στοιχείο. Κώστα όμως, λέγανε τον πατέρα μου. Είναι όνομα πέραν γούστου. Είναι όνομα χαραγμένο στην ψυχή μου.
-Ο λαβύρινθος έχει και ψυχαναλυτική χροιά. Πώς μπαίνει η Έλλη μέσα- ανεπαισθήτως την έκλεισαν από τον κόσμον έξω όπως θα έλεγε ο Καβάφης; Το επέλεξε; Της το επέβαλαν;
Η Έλλη δεν έχει συναίσθηση της κατάστασής της. Δεν καταλαβαίνει γιατί της συμβαίνει ό,τι της συμβαίνει. Κάτι δεν της ταιριάζει, δεν χωράει πουθενά, δεν ανήκει πουθενά, ο ύπνος της χαλάει, η όρεξη για ζωή χάνεται, η επικοινωνία με τους ανθρώπους μπλοκάρεται. Κι έτσι αρχίζει να ψάχνει. Δεν της το επιβάλει κάποιος, ούτε το επιλέγει η ίδια. Προσπαθεί μόνο να κρατηθεί από κάπου. Ψάχνει για διέξοδο και συναντά λαβύρινθο. Μπαίνει για να βρει, μπαίνει κατά λάθος; Ποιος ξέρει πώς πραγματικά αρχίζουν αυτές οι διαδρομές;
-Έχουμε πράγματι όλες τις απαντήσεις μέσα μας, ή μήπως τις ταιριάζουμε με τα βιώματά μας σε κάποια καμπή; Όντως σε καμπή; Σε έκτακτες στιγμές βρίσκουμε στοιχεία του εαυτού μας;
Απαντήσεις γενικής χρήσεως δεν υπάρχουν. Αν υπήρχαν θα τις τυπώναμε σε μάνιουαλ. Νομίζω όλα είναι υποκειμενικά. Και η αντικειμενική δημοσιογραφία, υποκειμενική είναι κατά τη γνώμη μου. Επομένως, ναι, στα βιώματα μας ταιριάζουμε τις απαντήσεις μας. Και στις δυνατότητές που έχουμε την κάθε φορά, την κάθε στιγμή, σε κάθε μας φάση. Όσο πιο επείγουσα είναι η συνθήκη, όσο πιο κοντά στο μεταίχμιο περπατάς, τόσο πιο πιθανό είναι να μπεις στον κόπο να αναζητήσεις τις δικές σου απαντήσεις στα δικά σου ερωτηματικά.
-Μιλάς για βαθιά, αδιαπραγμάτευτη πίστη. Σε τι; Σε ποιον;
Στην ανθρωπιά.
-Μια παρέα οι ήρωες, ο καθένας με τους δικούς του δαίμονες. Αγαπάς πολύ τους φίλους σου; Προλαβαίνεις να τους συναναστραφείς ή είναι μια ιδεατή «Πολιτεία» (κατά Πλάτωνα) η παρέα στο μυθιστόρημα;
Φυσικά και αγαπάω τους φίλους μου! Με την καρδιά μου και με το μυαλό μου. Τους έχω διαλέξει έναν έναν! Παρόλα αυτά η ζωή είναι γεμάτη λαβυρίνθους και η ιδεατή «Πολιτεία» παραμένει ζητούμενο.
-Τι είναι αυτό που κατά τη συνάντηση των ηρώων πυροδοτεί την κίνηση της κοινής τους ιστορίας; Και γιατί υπάρχει κίνδυνος να γίνουν όλα στάχτη;
Ο «Λαβύρινθος της Έλλης» είναι ψυχολογικό θρίλερ. Έχει σασπένς. Οπότε, θα μου επιτρέψεις, να μην απαντήσω σ΄ αυτήν την ερώτηση.
-Τελικά η ρήση του Σωκράτη γνώθι σαυτόν είναι πράγματι μια μεγάλη αλήθεια, ένα μεγάλο ζητούμενο;
Για μένα, είναι. Έχει όμως πολλά σκαμπανεβάσματα, ανατροπές, απρόοπτα, διαψεύσεις, κόπο, πόνο, «δυσοσμία», δυσάρεστες ανακαλήψεις. Χρειάζεται θάρρος και πείσμα για να αναζητήσεις κάτι που θα ψάχνεις και θα ψάχνεις και θα ψάχνεις. Βλέπεις, το γνώθι σαυτόν δεν πιστοποιείται από κανέναν. Λες «Να! Το βρήκα επιτέλους! Κατάλαβα γιατί κάνω αυτό ή εκείνο. Γιατί νοιώθω έτσι ή αλλιώς». Και μετά, όλα τούμπα! Και… φτου κι απ΄την αρχή!
-Ποια η διαφορά της λογοτεχνίας από τη δημοσιογραφία για εσένα; Τι έπρεπε να προσέξεις γράφοντας το μυθιστόρημα έτσι ώστε να μην είναι «ρεπορτάζ»;
Στη δημοσιογραφία, το κέντρο είναι ο άλλος. Στη λογοτεχνία, είσαι εσύ. Η μόνη σχέση που νομίζω πως έχουν λογοτεχνία και δημοσιογραφία είναι η σωστή χρήση της γλώσσας. Και στις δύο περιπτώσεις γράφεις επί της ουσίας.
-Η συγγραφή απαιτεί χρόνο, συγκέντρωση, μοναξιά. Πώς τα πήγες με όλα αυτά;
Η συγγραφή απαιτεί αυτά που λες, αλλά απαιτεί και διάθεση για αφοσίωση. Νομίζω πως δεν έχω ακόμη την ωριμότητα που απαιτεί η αφοσίωση. Αυτό με ζόρισε πιο πολύ απ΄ όλα.
-Τι θα ήθελες να έχει πάρει ο αναγνώστης όταν θα κλείσει το βιβλίο;
Μακάρι να πάρει ό,τι κι εγώ όταν διαβάζω ένα βιβλίο που μ΄αρέσει. Μακάρι, να νοιώσει λιγότερο μόνος.
Αγγελική Κώττη
