Η ύπαρξη ενός αντιαμερικανικού και αντιδυτικού άξονα Κίνας-Ρωσίας-Ιράν-Βόρειας Κορέας μεγεθύνει και πολλαπλασιάζει τις σοβαρές απειλές που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Δύση. Η επικράτηση έναντι αυτού του άξονα είναι πλέον επιτακτική και απαιτεί μια ξεκάθαρη και ρεαλιστική στρατηγική, επιμονή και αποφασιστικότητα.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη *
Ο άξονας αυτός είναι πλέον στρατηγικός, και έχει στο κέντρο του τη στενή σχέση μεταξύ Ρωσίας και Κίνας. Στο πλαίσιο αυτό το Πεκίνο έχει αμβλύνει την επίδραση των κυρώσεων που επέβαλε η Δύση στη Ρωσία για την εισβολή της στην Ουκρανία, αλλά έχει υποστηρίξει διπλωματικά τον Πούτιν, προσφέροντας ένα μετριοπαθές ειρηνευτικό σχέδιο που κατοχυρώνει τα εδαφικά κέρδη της Μόσχας. Σε καμία περίπτωση το Πεκίνο δεν θα ανεχθεί να ηττηθεί στην Ουκρανία ο σημαντικότερος εταίρος του.
Η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν συντονίζουν, πλέον, και τις πολιτικές τους στη Μέση Ανατολή, εκμεταλλευόμενες το κενό που έχει δημιουργήσει η αμερικανική στρατηγική απόσυρση από την περιοχή. Το Πεκίνο, η Μόσχα και η Τεχεράνη, συνεργάζονται για να στηρίξουν το καθεστώς Άσαντ στη Συρία. Η Κίνα μεσολάβησε για μια συμφωνία μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, με στόχο, μεταξύ άλλων, να απομακρύνει τους Σαουδάραβες από την παραδοσιακή τους ευθυγράμμιση με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ρωσία και το Ιράν έχουν γίνει πλήρεις αμυντικοί εταίροι εν μέσω του πολέμου στην Ουκρανία, με το Πεκίνο και τη Μόσχα να στηρίζουν πλέον την προσπάθεια της Τεχεράνης να γίνει πυρηνική δύναμη.
Ένας δεύτερος Ψυχρός Πόλεμος, εξίσου επικίνδυνος με τον πρώτο βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν υπάρχει εύλογη εναλλακτική λύση πέραν της Αμερικής, για να ηγηθεί του συνασπισμού που θα αντιμετωπίσει και θα επικρατήσει έναντι αυτού του άξονα.
Οι προερχόμενες από την Ευρασία στρατιωτικές απειλές για την Αμερική και τη Δύση είναι οι πλέον σημαντικές, επειδή αυτή η τεράστια περιοχή – η μεγαλύτερη στον κόσμο – είναι η έδρα όλων των άλλων μεγάλων δυνάμεων του κόσμου. Σαν αποτέλεσμα η στρατηγική υπεράσπισης της Δύσης σε αυτόν το κρίσιμο γεωπολιτικά χώρο είναι μονόδρομος.
Μια τέτοια στρατηγική για να είναι επιτυχημένη απαιτεί ξεκάθαρες γεωπολιτικές προτεραιότητες. Είναι σαφές ότι ο βασικός αντίπαλος είναι η Κίνα. Άρα είναι επιτακτικό να στηριχθεί η Ταιβάν, διότι στην περίπτωση μια επίθεση και επικράτηση της Κίνας εκεί, θα επιφέρει ένα καταστροφικό πλήγμα στην αξιοπιστία της Αμερικής και όχι μόνο στον Ινδο-Ειρηνικό.
Ο Ινδο-Ειρηνικός έχει επισκιάσει την Ευρώπη ως το σημαντικότερο κέντρο εξουσίας στον κόσμο, αλλά αποτελεί ζωτικό συμφέρον για τη Δύση, η Αμερική να αποτρέψει την οικονομική, στρατηγική, ηθική και ιδεολογική επικράτηση του Πούτιν στην Κεντρική Ευρώπη.
Η σύγκρουση μεταξύ της Αμερικής – Δύσης και του άξονα της τυραννίας είναι ιδεολογική καθώς και γεωπολιτική. Η Κίνα δεν είναι μια παραδοσιακή μεγάλη δύναμη, αλλά είναι αποφασισμένη να εκτοπίσει την Αμερική, ως την κυρίαρχη δύναμη του κόσμου, ξεκινώντας από τον Ινδο-Ειρηνικό. Οι μουλάδες της Τεχεράνης, πιστεύουν αυτό που λένε όταν φωνάζουν «Θάνατος στο Ισραήλ» και επιτίθενται στην Αμερική αποκαλώντας την Μεγάλο Σατανά. Ο Πούτιν το εννοεί όταν θρηνεί για την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας της Σοβιετικής Ένωσης ως τη μεγαλύτερη τραγωδία του 20ού αιώνα.
Για την αντιμετώπιση αυτής της υπαρξιακής απειλής για το Δυτικό κόσμο απαιτείται μια ψυχρά ρεαλιστική στρατηγική.
Η Αμερική, θα πρέπει να καλωσορίσει μη δημοκρατικές, για τα δυτικά δεδομένα, χώρες στον δυτικό συνασπισμό όπως το Βιετνάμ στον Ινδο-Ειρηνικό και, όπως έκανε η κυβέρνηση Τραμπ, να προτρέψει τη Σαουδική Αραβία να συνεργαστεί με το δημοκρατικό Ισραήλ για να αποτρέψει το Ιράν από το να εξελιχθεί σε πυρηνική απειλή.
Στο εσωτερικό των ΗΠΑ, ο πρόεδρος Μπάιντεν θα πρέπει να σταματήσει να δαιμονοποιεί τους Ρεπουμπλικάνους αντιπάλους του ως απειλή για την ελευθερία, διότι απαιτείται να σφυρηλατηθεί μια διαρκής εγχώρια συναίνεση στην αντιμετώπιση του αντίπαλου άξονα.
Η Αμερική θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη το αναδυόμενο κίνημα των αδεσμεύτων, συμπεριλαμβανομένων πολλών από τα μεγαλύτερα έθνη του Παγκόσμιου Νότου, που είναι απρόθυμα να πάρουν θέση στη σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ – Δύσης και του αντίπαλου άξονα.
Στο πλαίσιο αυτό, θα πρέπει να σεβαστούν την γνήσια ουδετερότητα σημαντικών χωρών στη Λατινική Αμερική, της Ινδονησίας, και να αποφασίσουν να ξεμπροστιάσουν μια και καλή την πλαστή ουδετερότητα της αυξανόμενα αυταρχικής, φιλορωσικής και αντιαμερικανικής Τουρκίας, η οποία δεν έχει ουσιαστικά καμία σχέση με το ΝΑΤΟ. Να αναγνωρίσουν, ότι η εξασφάλιση της συμμετοχής προσπάθειες για τον περιορισμό της Κίνας και η αντίσταση στο ριζοσπαστικό Ισλάμ, υπερισχύει της απογοητευτικής ουδετερότητας της Ινδίας στην Ουκρανία και της φθίνουσας αλλά ενοχλητικής συνεργασίας με τη Ρωσία σε άλλους τομείς.
Η αύξηση των αμερικανικών στρατιωτικών δαπανών από 3% σε τουλάχιστον 5% του ΑΕΠ είναι μια αναγκαία προϋπόθεση για την επικράτηση έναντι του αντίπαλου άξονα και άλλων απρόβλεπτων απειλών που μπορεί να προκύψουν. Κάτι τέτοιο, δυστυχώς δεν προβλέπεται στην επιτευχθείσα για το ύψος του χρέους συμφωνία μεταξύ του Λευκού Οίκου και των Ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο. Η αντίληψη της αμερικανικής παρακμής που εκπέμπει η κυβέρνηση Μπάιντεν, με τρανταχτό παράδειγμα την επαίσχυντη αποχώρηση από το Αφγανιστάν όχι μόνο ενθάρρυνε τον αντίπαλο άξονα, αλλά ώθησε ορισμένους από τους παραδοσιακούς εταίρους μας, όπως η Σαουδική Αραβία, να αντισταθμίσουν τη στρατηγική τους.
Δυστυχώς, η εμμονή της κυβέρνησης Μπάιντεν να προωθήσει την ατζέντα της ακραίας πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος, αυξάνοντας το μέγεθος, το πεδίο εφαρμογής και το κόστος του ρυθμιστικού κράτους κινδυνεύει να σπαταλήσει το τεράστιο οικονομικό πλεονέκτημα που απολαμβάνουν η Αμερική και η Δύση έναντι του αντίπαλου άξονα. Το ίδιο ισχύει και για την αβάσιμη πράσινη ατζέντα της κυβέρνησης Μπάιντεν, που θέτει σε κίνδυνο την ενεργειακή ανεξαρτησία που είχε επιτύχει η κυβέρνηση Τραμπ, απελευθερώνοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες από την εξάρτηση από ασταθείς τυραννίες, προσφέροντας παράλληλα στους Ευρωπαίους συμμάχους μια εναλλακτική λύση στην εξάρτηση από το ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
Το εάν η Αμερική και κατ’ επέκταση η Δύση θα επικρατήσει έναντι του αντίπαλου άξονα, θα εξαρτηθεί πάνω απ’ όλα από το να θυμηθεί πώς και γιατί απέκτησε την υπεροχή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόνο οι ισχυρές Ηνωμένες Πολιτείες που θα επιστρέψουν στις παραδοσιακές ιδέες και αξίες μπορούν να το καταφέρουν αυτό, εφαρμόζοντας μια συγκροτημένη και ρεαλιστική στρατηγική.
*Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
