Πολύ μεγάλη φασαρία προκάλεσε η αναφορά του Αγγελου Συρίγου περί πτώσης της δικτατορίας από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και όχι από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Επακολούθησε ένας απίστευτος χαμός εκ μέρους της Αριστεράς, κομμουνιστικής και μη που του επιτέθηκαν μέσα στη Βουλή με υβριστικούς και τοξικούς χαρακτηρισμούς ενώ από κοντά έσπευσε να διαμαρτυρηθεί και το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, σε πιο ήπιους, είναι η αλήθεια, και ευπρεπείς τόνους.
Του Νίκου Στέφου
Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί πολύ απλά ο υφυπουργός Παιδείας είπε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια! Μια αλήθεια που πόνεσε την Αριστερά γιατί για πρώτη φορά – και μάλιστα μέσα στο Κοινοβούλιο – κατερρίφθη τόσο τρανταχτά ένας μύθος της, μια διαστροφή της ιστορικής πραγματικότητας που αφορά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την πτώση της χούντας.
Βλέπετε, εδώ και 48 χρόνια επικράτησε η πεποίθηση σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης – και κυρίως στη απληροφόρητη και απολιτίκ νέα γενιά – ότι το Πολυτεχνείο ήταν που έριξε την επταετία και ότι βεβαίως η πτώση της ήταν έργο της Αριστεράς, κομμουνιστικής και μη!
Ομως εδώ έρχονται οι ιστορικές ευθύνες της Δεξιάς και του Κέντρου που επέτρεψαν στα αριστερά κόμματα να καπηλευτούν , να υιοθετήσουν και να γίνουν ιδιοκτήτες της κορυφαίας αντιστασιακής κίνησης κατά της δικτατορίας. Κανείς ποτέ από αυτές τις δυο μεγάλες παρατάξεις δεν τόλμησε ούτε καν να ψελλίσει ότι η Αριστερά, κομμουνιστική και μη, ψεύδεται όταν παραποιεί την ιστορία και οικειοποιείται το Πολυτεχνείο. Η Δεξιά κουβαλώντας πιθανόν συμπλέγματα από τη λήξη του εμφυλίου, άφησε την Αριστερά να μετατρέψει την εξέγερση του Πολυτεχνείου στην κυριολεξία σε «μαγαζάκι» της. Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου που απορρόφησε το ιστορικό Κέντρο συμπορεύτηκε με την Αριστερά στην προσπάθεια να γίνει «συνιδιοκτήτης» της εξέγερσης.
Αρέσει, όμως δεν αρέσει στην πάσης φύσεως Αριστερά – προσωπικά άλλωστε μου είναι παντελώς αδιάφορο τι της αρέσει- η κίνηση των φοιτητών να καταλάβουν το ιστορικό Ίδρυμα δεν είχε απολύτως καμία κομματική υποκίνηση. Πολύ απλά γιατί τα νέα παιδιά του ΄73, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές τους καταβολές, ζητώντας Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία, αποφάσισαν με την παράτολμη εξέγερσή τους να περάσουν μπροστά από τη φοβική και αμφιταλαντευόμενη πολιτική τάξη εκείνης της εποχής, να απορρίψουν την ψευτοφιλελευθεροποίηση του Παπαδόπουλου, να ενθαρρύνουν τον λαό, να συγκινήσουν τη διεθνή κοινή γνώμη και να ρίξουν τελικά το καθεστώς.
Αυτός ήταν ο στόχος τους. Κι αυτό το είχαν και οι ίδιοι οι φοιτητές ξεκαθαρίσει από την πρώτη στιγμή. Είτε με συνεντεύξεις τύπου είτε με τα συνθήματά τους από τον αυτοσχέδιο ραδιοφωνικό σταθμό που εξέπεμπε από το Πολυτεχνείο. Ούτε για Αριστερά μιλούσαν ούτε για κόμματα ούτε για τίποτα από όλα αυτά! Να πέσει η χούντα. Αυτό ζητούσαν, για αυτό αγωνιζόντουσαν, τελεία και παύλα!
Θα θυμήσω μάλιστα εδώ – και είμαι βέβαιος ότι πολλοί δεν το γνωρίζουν – ότι η εξέγερση των φοιτητών δεν στοχοποιήθηκε αμέσως μόνο από το καθεστώς του Παπαδόπουλου. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει άλλωστε; Καταγγέλθηκε και από την κομμουνιστική αριστερά! Πότε; Τις πρώτες μέρες της κατάληψης του Πολυτεχνείου μέσω της ΚΝΕ! Την χαρακτήριζε προβοκατόρικη και έκανε ό,τι μπορούσε για να τη σταματήσει. Στο περιβόητο δε φύλλο Νο 8 της “Πανσπουδαστικής”, του οργάνου του ΚΚΕ στη φοιτητική νεολαία και με ημερομηνία Φεβρουάριος 1974 διαβάζουμε τα εκπληκτικά χωρίς να κάνω καμία γραμματική ή συντακτική διόρθωση του κειμένου:
“Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου τη Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πραχτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικάνικης CIA…”
Οπου «πράχτορες» (sic) προφανώς ήταν οι πρώτοι 350 φοιτητές που κατέλαβαν το Πολυτεχνείο! Το ΚΚΕ δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι μια τόσο σημαντική αντιδικτατορική κίνηση γινόταν χωρίς να την ελέγχει και η οποία μάλιστα ξεκίνησε χωρίς να την πάρει χαμπάρι! Όταν όμως η κίνηση αυτή απέκτησε μαζική συμμετοχή του κόσμου, τότε οι κατηγορίες αυτές κόπηκαν με το μαχαίρι και άρχισε αμέσως η γνωστή αριστερή τακτική της οικειοποίησης… Και φυσικά ουδεμία πλέον κουβέντα γίνεται για εκείνη την άθλια τοποθέτηση του ΚΚΕ. Όλα μέλι γάλα στον θαυμαστό κόσμο της Αριστεράς! Κομμουνιστικής και μη…
Δυστυχώς όμως η εξέγερση των φοιτητών και του λαού απέτυχε να ρίξει τη δικτατορία. Τα τανκς που εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο στις 17 Νοεμβρίου του 1973 άνοιξαν μεν τον δρόμο για την πτώση του Παπαδόπουλου αλλά εγκατέστησαν μια εβδομάδα αργότερα, στις 25 Νοεμβρίου, μια ακόμη πιο στυγνή δικτατορία! Αυτή του αόρατου αρχηγού της ΕΣΑ. Του Δημήτρη Ιωαννίδη. Η Ελλάδα θα ζούσε για αρκετούς μήνες ακόμη μέσα στο πιο πυκνό σκοτάδι της μεταπολεμικής ιστορίας της…
Επομένως δεν καταλαβαίνω πού είναι το πρόβλημα της Αριστεράς με τα όσα είπε ο κ. Συρίγος; Η μάλλον καταλαβαίνω γιατί τους χάλασε τη σούπα που με τόση μαεστρία είχαν μαγειρέψει εδώ και σχεδόν μισό αιώνα! Της αρέσει όμως, δεν της αρέσει – θα πω και πάλι, προσωπικά μου είναι αδιάφορο – η μόνη αλήθεια είναι ότι Η ΧΟΥΝΤΑ ΕΠΕΣΕ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ!!!
Η επτάχρονη τυραννία κατέπεσε και διαλύθηκε σαν χάρτινος πύργος όταν οι Τούρκοι πάτησαν το πόδι τους στο όμορφο νησί της Αφροδίτης στις 20 Ιουλίου του ΄74 εκμεταλλευόμενοι το επαίσχυντο πραξικόπημα του Ιωαννίδη και την ανατροπή του Μακαρίου… Τερμάτισε τον εγκληματικό της βίο το μεσημέρι της 23ης Ιουλίου 1974 όταν οι στρατηγοί παραμέρισαν τον Ιωαννίδη και κάλεσαν τους πολιτικούς σε σύσκεψη για να τους παραδώσουν τα ηνία της χώρας. Χάρις δε στην πρόταση του Ευάγγελου Αβέρωφ, επέστρεψε στην Ελλάδα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ξεκινώντας σιγά σιγά αλλά μεθοδικά την οικοδόμηση μιας νέας Ελλάδας. Μιας Ελλάδας δημοκρατικής, ελεύθερης και με τους Ελληνες να γνωρίζουν μια πρωτοφανή ευημερία και ανάπτυξη.
Συμπέρασμα: Ολα όσα υποστηρίζει συνολικά η Αριστερά, είναι ωραία για να αποκοιμίζει αφελείς, ιστορικά ημιμαθείς και τον κομματικό στρατό της. Ομως οι μύθοι της είναι πλέον ξεπερασμένοι και δεν μπορούν να πείσουν όσους έζησαν τα γεγονότα και έχουν επίγνωση της ιστορίας. Για αυτό και ήρθε η ώρα για όλους αυτούς να πουν ένα μεγάλο “ΦΤΑΝΕΙ, ΩΣ ΕΔΩ!”
