*Του Νίκου Αρμένη
Δεν ξέρω γιατί αλλά θυμάμαι την ακριβή ημερομηνία καθενός από τους δώδεκα μαραθωνίους που έχω τρέξει και τερματίσει μέχρι σήμερα.
Και δεν μιλάω μόνο για τους τέσσερις στην Αθήνα στον Αυθεντικό Μαραθώνιο που πάντα πέφτει τη δεύτερη Κυριακή του Νοεμβρίου και άρα είναι εκεί γύρω στις 8-10 του μήνα…
Θυμάμαι για παράδειγμα ότι στη Φρανκφούρτη έτρεξα 28 Οκτωβρίου 2018.. Και πώς αλήθεια θα μπορούσα να το ξεχάσω αφού ο αγώνας έγινε ανήμερα της εθνικής μας εορτής επί γερμανικού εδάφους…
Θυμάμαι αντίστοιχα ότι στην Ολλανδία, στο Ένσκεντε, έτρεξα 23 Απριλίου του 2017. Έχω κρατήσει στη μνήμη μου την ακριβή ημερομηνία γιατί ο αγώνας έγινε ανήμερα του Αγίου Γεωργίου και ενώ ζούσα στον …κόσμο του μαραθωνίου, ξέχασα να ευχηθώ στους Γιώργηδες φίλους μου… Πρώτος πρώτος στη σχετική λίστα ο αδερφός Γιώργος Μυζάλης… «Αυτά είναι για τους άλλους που μένουν στους τύπους.. μην το σκέφτεσαι καν», μου είχε πει ο Γιώργος όταν του ευχήθηκα μια δυο ημέρες μετά ετεροχρονισμένα.. Παρότι κινητή γιορτή, το «23» μου έμεινε…
Στην Ισπανία, στη Βαλένθια, έχω αγωνιστεί δυο φορές. Η πρώτη ήταν στις 20 Νοεμβρίου 2016 και μη με ρωτάτε γιατί αλλά αυτό το στρογγυλό «20» δεν ξεχνιέται. Η δεύτερη ήταν την 1η Δεκεμβρίου του 2019, που επίσης δεν λησμονώ μάλλον επειδή ήταν πρωτομηνιά αλλά και γιατί πρόκειται για έναν πολύ ιδιαίτερο αγώνα με μεγάλο συμβολισμό προσωπικά.
Στη Θεσσαλονίκη έτρεξα 5 Απριλίου του 2015. Θα γελάσετε αλλά έχω συνδέσει αυτόν τον αγώνα με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ως πολιτικός συντάκτης θυμάμαι την αγωνία που είχα εκείνους τους μήνες για την πορεία που είχαμε πάρει και που θα έβγαζε η ..περήφανη διαπραγμάτευση του α’ εξαμήνου του 2015.
5 Απριλίου του 2015 λοιπόν έτρεξα στα χώματα της Μακεδονίας, από την Πέλλα στη Θεσσαλονίκη, τερμάτισα με την ελληνική σημαία και με θυμάμαι να εύχομαι από μέσα μου όπως τα κατάφερα σε εκείνον τον αγώνα με ένα τεράστιο ατομικό ρεκόρ σχεδόν μιας ολόκληρης ώρας, να τα καταφέρει και η Ελλάδα στο bra de fer με τους δανειστές.
5 έγραφε το ημερολόγιο και στον αγώνα μου στην Πράγα τον Μάιο του 2018, σε έναν μαραθώνιο που ακόμα και αν μου διέφευγε η ακριβή ημερομηνία διεξαγωγής του, δεν θα ξεχάσω μέχρι να πεθάνω τη ζέστη και την υγρασία που επικρατούσε από την εκκίνηση μέχρι τον τερματισμό αλλά και την υπέροχη πόλη που είχα την ευκαιρία να αγωνιστώ!
Άφησα για το τέλος τον πιο πρόσφατο Μαραθώνιο και έναν ακόμη κομβικό. Στις 22 του περασμένου Νοεμβρίου έβγαλα τη διαδρομή των 42.195 μέτρων virtual με δυο επαναλήψεις των 21,1 χλμ πάνω στην αυθεντική διαδρομή, από την εκκίνηση μέχρι το ακριβές σημείο της σχετικής απόστασης λίγο μετά τη Νέα Μάκρη.
Άφησα τελευταίο τον αγώνα στη Βιέννη. Το Σάββατο είδα στο ημερολόγιο τον αριθμό «10» και αμέσως με θυμήθηκα στη γραμμή εκκίνησης του μαραθωνίου στην πρωτεύουσα της Αυστρίας. Ήταν 10 Απριλίου 2016, ακριβώς 5 χρόνια πριν. Στην εκκίνηση από τα μεγάφωνα άκουγα βαλς και στην τελική ευθεία για τον τερματισμό μου, με θυμάμαι να ανεμίζω την ελληνική σημαία και τα ηχεία να παίζουν συρτάκι.. Ήταν ένας κομβικός αγώνας γιατί είχα «σπάσει» πρώτη φορά το φράγμα των 4 ωρών και η συγκίνησή μου ήταν απερίγραπτη, όπως και στη φρανκφούρτη όταν έκανα sub 3:30…
Γιατί σας ζαλίζω με όλα αυτά; Για να καταδείξω πως κάθε τερματισμός στον μαραθώνιο δρόμο είναι απίστευτα σημαντικός. Προσωπικά βλέπω αυτούς τους 12 τερματισμούς μου, σαν σκαλοπάτια σε μια πορεία εξέλιξης που στο χέρι μου είναι να της δώσω χαρακτηριστικά ανέλιξης.
Ε, τις ημερομηνίες «σταθμούς» σε μια διαδρομή ανέλιξης δεν τις ξεχνάς..
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το MEGA
