Η Λίνα Παπαδάκη* γράφει στο The President για το lockdown, υπό μία άλλη διάσταση, την ανθρώπινη, αποκαλύπτοντας σκέψεις, συναισθήματα και τη ρουτίνα της. “Προτιμώ τις οθόνες της αδράνειας και της μικρής συμμετοχής για να ξεφεύγω” αναφέρει, προτού απαριθμήσει όσα της λείπουν.
Γράφει για τον φόβο και τι τον γεννά, τον θυμό που της προκαλούν οι επιπόλαιοι και την ελπίδα… τονίζοντας ότι “η ζωή των ανθρώπων δεν είναι σπαρμένη με σπόρους ρουτίνας και προβλεψιμότητας”.
Τα εναλλασσόμενα συναισθήματα
Η ψυχική κούραση είναι μεγάλη, γιατί δεν είμαστε φτιαγμένοι για να κρυβόμαστε απ’ τη σκιά των ανθρώπων γύρω μας. Και την επιδεινώνει το θολό τοπίο του αύριο. Την Άνοιξη προσβλέπαμε στο καλοκαίρι και το φορτίο ήταν ελαφρύτερο. Τώρα επιστρατεύουμε
εικόνες χαράς και ανακούφισης από το μέλλον για να θρέφουμε την ελπίδα
της επανόδου στις ζωές μας. Προσπαθούμε να βρίσκουμε χαραμάδες φωτός
στο μουντό μας παρόν.
O ελεύθερος χρόνος
Είναι παράξενο ότι ενώ έχω άπλετο χρόνο για διάβασμα και πολλά βιβλία
μαζεμένα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και να αφιερωθώ στο διάβασμα. Προτιμώ τις οθόνες της αδράνειας και της μικρής συμμετοχής για να ξεφεύγω. Ευτυχώς, συνεχίζω κανονικά τη δουλειά μου που με απορροφά σε ένα μεγάλο κομμάτι της μέρας και δεν είμαι υποχρεωμένη να κάθομαι διαρκώς στο σπίτι. Είναι φορές που η οδήγηση για τη δουλειά μου φαίνεται εκδρομή.΄Ομως μου λείπουν οι φίλοι μου, οι παρέες, ένα ποτό, ένα φαγητό με κουβέντα. Πόσο σημαντικά είναι τα απλά πράγματα που μας δωρίζονται καθημερινά και δεν τα εκτιμούμε όταν όλα βαδίζουν φυσιολογικά.
Ο θυμός
Εξοργίζομαι με αυτούς που εν γνώσει τους παρασύρουν τους ευάλωτους
στην παραπληροφόρηση για να προσποριστούν πολιτικά ή άλλα οφέλη. Αυτοί
εγκληματούν γιατί στοχεύουν στον θρόνο του βασιλιά του ανορθολογισμού.
Ωστόσο, με τους αρνητές δεν θυμώνω. Τους καταλαβαίνω, είναι δύσκολο να
αποδεχτεί κάποιος ότι η ανθρώπινη μοίρα είναι τόσο εύθραυστη… η
αποστροφή στην πραγματικότητα -νομίζω- για ένα μεγάλο ποσοστό είναι
άμυνα. Οι επιπόλαιοι είναι πιο κατακριτέοι, στην ουσία δεν έχουν
σοβαρή δικαιολογία να μην είναι προσεκτικοί.
Ο φόβος
Βέβαια, υπάρχει και φόβος. Και το σημαντικότερο ο φόβος μοιράζεται, δεν
είναι μόνο για τη δική σου ασφάλεια… είναι και για των ανθρώπων που
αγαπάς. Δεν είναι η πανδημία μόνο μια άσκηση ενστίκτου επιβίωσης. Εσύ
ξέρεις ότι παίρνεις για τον εαυτό σου τα απαραίτητα μέτρα και μειώνεις
τους κινδύνους. Όμως, αυτή τη φορά το μυαλό σου τρέχει και στους
αγαπημένους συνοδοιπόρους σου στη ζωή. Παίρνουν τα μέτρα που πρέπει;
Είναι ασφαλείς; Ο φόβος είναι μεγαλύτερος γιατί δεν έχεις τον έλεγχο
στις ζωές των άλλων…
Πάντως, όλες οι μεγάλες περιπέτειες στη ζωή των ανθρώπων αφήνουν κρυφά
ή φανερά τραύματα. Φαινομενικά ίσως μας παρασύρει το ρεύμα της
φουριόζας ζωής μας και απλώς θα βάλουμε αυτούς τους μήνες στο κουτάκι
με τις αναμνήσεις μας. Όμως ο φόβος είναι βιωμένο συναίσθημα και θα
επιστρέφει συχνότερα από πριν. Τουλάχιστον ελπίζω να γίνει οδηγός στην
αποτίμηση της κανονικής μας ζωής-πόσο σημαντική είναι.
Η διδαχή και μία ελπίδα
Αυτός που πιστεύει ότι τα έχει δει όλα δεν ξέρει τι του γίνεται. Η
ζωή των ανθρώπων δεν είναι σπαρμένη με σπόρους ρουτίνας και
προβλεψιμότητας. Από τη μια στιγμή στην άλλη μπορείς να δεις τον εαυτόν
σου να παίζει σε μια ταινία αγάπης, περιπέτειας ή επιστημονικής
φαντασίας. Ελπίζω τουλάχιστον ποτέ πολεμική.
*Η Λίνα Παπαδάκη είναι δημοσιογράφος, σύμβουλος προέδρου της ΕΡΤ
