Η ανθρωπότητα και μαζί της ο ελληνισμός έχουν μπει σε μια «μαύρη» τρύπα του χρόνου.
Γεμάτη θλίψη, θρήνο, αβεβαιότητες, ανασφάλειες και έναν ανίκητο φόβο για την υγεία και την ζωή αγαπημένων προσώπων.
Είναι μια βίαιη μετάβαση σε μια νέα ιστορική περίοδο για την ανθρωπότητα.
Κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει πόσο θα κρατήσει αυτή η φρικτή περίοδος και κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει πόσοι άνθρωποι θα χάσουν άδικα την ζωή τους.
Η πανδημία έπιασε την παγκόσμια ελίτ στον ύπνο. Απροετοίμαστη να την αντιμετωπίσει άμεσα και να την αποτρέψει.
Χάθηκε πολύτιμος χρόνος.
Όσα συνέβαιναν στην Κίνα από τα τέλη του 2019, φάνταζαν μακρινά για τους ηγέτες της παγκοσμιοποίησης.
Κανείς τους δεν χτύπησε έγκαιρα τον συναγερμό, κανείς τους δεν αποφάσισε να ρισκάρει την πορεία της οικονομίας για να ρίξει χρήμα στην θωράκιση των κοινωνιών και των κρατών.
Ο υγειονομικός κλάδος της οικονομίας δεν ξεκίνησε έγκαιρα το κατοστάρι της έρευνας και της παραγωγής των απαιτούμενων υλικών.
Κα η Ευρωπαϊκή Ένωση πιάστηκε στον ύπνο. Σπατάλησε χρόνο.
Δεν προέβλεψε έγκαιρα, δεν αντέδρασε άμεσα και με επάρκεια.
Τα ευρωπαϊκά κράτη ήταν σε λήθαργο.
Η Ελλάδα ήταν μια εξαίρεση. Κινήθηκε ταχύτερα από τους άλλους.
Και μόνο γι΄αυτό δεν βρίσκεται ακόμη στο βάθος του τούνελ της πανδημίας αλλά στην αρχή.
Και ελπίζει να καταφέρει να κερδίσει τον χρόνο που έχασαν οι Αμερικάνοι, οι Ευρωπαίοι, οι Φαρμακευτικές , ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.
Να κερδίσει χρόνο, να μην ασθενήσουν όλοι οι Έλληνες μαζί για να μπορέσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας να φροντίσει όσους θα χρειαστούν νοσηλεία.
Να κερδίσει χρόνο για να δημιουργήσει περισσότερες ΜΕΘ, να προσλάβει περισσότερους γιατρούς, να βρεθεί κάποιο αποτελεσματικό φάρμακο.
Να κερδίσει χρόνο μήπως η άνοδος της θερμοκρασίας ναρκώσει τον ιό.
Ο χρόνος ισοδυναμεί με ανθρώπινες ζωές.
Όσος περισσότερος χρόνος εξασφαλιστεί και όσο περισσότερο καθυστερήσει η εξάπλωση της νόσου τόσες περισσότερες ανθρώπινες ζωές θα σωθούν.
Ο χρόνος είναι το μοναδικό διαθέσιμο φάρμακο απέναντι στον κορωνοϊό.
Αλλά αυτό το φάρμακο πιάνει μόνο στην αρχή της επιδημίας.
Αποδίδει μόνο αν δεν έχει εξαπλωθεί η νόσος, μόνο αν σπάσει έγκαιρα η αλυσίδα της μετάδοσης.
Γι΄αυτό κι εμείς πρέπει να εκμηδενίσουμε τον χρόνο των εμπρόσωπων επαφών.
Να μείνουμε σπίτι.
Αυστηρά.
Πιο αυστηρά από ότι μας ζητά το κράτος.
Για να κερδίσουμε τον χρόνο που έχασαν οι άλλοι για μας.
Κι όταν με το καλό αρχίσουμε να βγαίνουμε από το σκοτάδι προς το φως, θα έχουμε όλο τον χρόνο για να χτίσουμε ξανά τις κοινωνίες και τις οικονομίες μας από την αρχή.
Ίσως τότε να έχουμε καλύτερη αντίληψη για τον χρόνο.
Ίσως μάθουμε αυτή τη φορά ότι αξία έχει να χρησιμοποιούμε τον χρόνο κι όχι απλώς να τον μετράμε.
