Δυστυχώς ή ευτυχώς ζούμε στην εποχή όπου ο δημόσιος διάλογος και το πολιτικό γίγνεσθαι, έχει μετατοπιστεί από την παραδοσιακή συζήτηση, στο ηλεκτρονικό σοσιαλμιντιακό παραλήρημα. Κάθε είδηση γίνεται αφορμή για να εκφράσουν όλοι την άποψη τους σε χρωματιστές γραμμούλες και ιστοριούλες στα σόσιαλ μίντια.
Είναι κακό να εκφράζονται οι απόψεις θα αναρωτηθεί κάποιος; Φυσικά και όχι! Το κακό είναι ότι όταν εκφράζεις μια άποψη θα πρέπει να έχεις μάθει να την στηρίζεις κιόλας με πράξεις και όχι μόνο με λέξεις. Στην πρόσφατη μεταναστευτική κρίση που πλήττει τη χώρα μας το τελευταίο διάστημα έχουν βγει διάφοροι «παπαγάλοι» και μη, να μας πουν ότι κρίμα βρε παιδί μου όλοι αυτοί οι άνθρωποι και πως τους συμπεριφέρεται η ελληνική κυβέρνηση έτσι και δεν τους αφήνει να μπουν στη χώρα μας.
Πρώτον ας ξεκαθαριστεί το γεγονός ότι η όλη κατάσταση δημιουργήθηκε λόγω των έντονων πιέσεων που δέχεται η Τουρκία από το «θείο Πούτιν», αδίκως ή όχι ας το κρίνει μόνος του ο καθένας, και όχι επειδή η ελληνική κυβέρνηση έχει κλείσει τα σύνορα. Η ελληνική κυβέρνηση που έκλεισε τα σύνορα, τα οποία τυγχάνει να είναι και τα σύνορα της ευρωπαϊκής ένωσης, το έκανε διότι παρά τις οποίες στηρίξεις και διαβεβαιώσεις από πλευράς ΕΕ, κακά τα ψέματα θα αναγκαστεί να σηκώσει όλο το βάρος της παραμονής όλων αυτών των ανθρώπων εντός της χώρας, βάρος το οποίο έχει οικονομικές, υγειονομικές, πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις.
Ως εκ τούτου λοιπόν όλοι αυτοί που ένθερμα – και όχι απαραιτήτως άδικα – υπερασπίζονται το δικαίωμα εισόδου των μεταναστών/προσφύγων στη χώρα, επικαλούμενοι δακρύβρεχτες φωτογραφιούλες αμφιβόλου προελεύσεως, καλό θα ήταν να αναλογιστούν ότι το κάνουν από την ασφάλεια του καναπέ τους στα social media και ούτε έχουν πατήσει το ποδαράκι τους στις περιοχές που αυτήν την στιγμή γίνεται μάχη.
Επιπρόσθετα αν όντως ενδιαφέρονται για αυτούς τους ανθρώπους ας ανοίξουν το σπίτι τους για να τους φιλοξενήσουν και το πορτοφόλι τους για να τους στηρίξουν και ταυτόχρονα ας κάνουν και τον κόπο να αναλογιστούν τι ζουν οι συνάνθρωποι τους στα νησιά και τους χώρους υποδοχής.
Μια άλλη λύση είναι να μετακινηθούν μέχρι εκεί και να εισπνεύσουν τα δακρυγόνα και τα χημικά που εισπνέουν όσοι προστατεύουν τα σύνορα τους για να έχουν την πολυτέλεια να κάνουν δακρύβρεχτα post στα social media από την ασφάλεια του καναπέ. Ή ίσως και να περικόψουν τα προσωπικά τους έξοδα για αναψυχή, διασκέδαση και παντός είδους καλλωπισμό και να αποστείλλουν τροφή και βοήθεια, σε όλους όσους τόσο ένθερμα «λυπούνται» και «στηρίζουν» (μόνο με τα λόγια).
Τέλος όταν εκφέρουμε άποψη για τόσο σημαντικά ζητήματα θα πρέπει αυτή να συνοδεύεται από την απαιτούμενη ιστορική, διπλωματική, στρατηγική και πολιτική γνώση για να στηρίζει τα λεγόμενα μας και όχι απλώς να γράφουμε κάτι για να τσεκάρουμε ποσά λάικ θα τσιμπήσουμε για να περάσει η ώρα μας ευχάριστα.
Δυστυχώς τα μεγάλα λόγια και οι αμπελοφιλοσοφίες όταν είσαι έξω από τον χορό, είναι πολύ εύκολα για όλους και πολύ γραφικά και ανούσια ταυτόχρονα, ακόμα χειρότερα δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε μέσα στο ιντερνετικό παραλήρημα που ζούμε, μπορούμε όμως να τα φιλτράρουμε.
