Οι φονικές πυρκαγιές στην Αυστραλία είναι αδιαμφισβήτητα μια απο τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές στον πλανήτη. Η κατάσταση που έχει αφήσει πίσω της η πύρινη λαίλαπα είναι δραματική και κάθε απολογισμός δείχνει να είναι πιο συντηρητικός απο τον επόμενο. Αθώες ζωές χάθηκαν, 1 δισεκατομμύριο ζώα περίπου έχουν αφανιστεί και εκατομμύρια στρέμματα δασικών και μη δασικών εκτάσεων έχουν γίνει στάχτη.
*Του Γιάννη Αναστασόπουλου
Παρακολουθώντας τις σοκαριστικές εικόνες από τον τόπο της καταστροφής, εύλογα θα διερωτηθεί κάποιος ποια ήταν τα αίτια αυτών των πυρκαγιών.
Σε πρώτο επίπεδο, διαπιστώνουμε οτι ο συνδυασμός των πολύ υψηλών θερμοκρασιών, της παρατεταμένης ξηρασίας και των πολύ ισχυρών θυελλώδων ανέμων ήταν αρκετός για να προκληθούν οι πυρκαγιές.
Σε δεύτερο επίπεδο όμως, το βαθύτερο και διαχρονικό αίτιο δεν είναι άλλο απο την κλιματική αλλαγή.
Η ανεξέλεγκτη (κατά)χρήση ορυκτών καυσίμων, η αποψίλωση των δασών, η ολοένα αυξανόμενη χρήση ρυπογόνων μηχανών εσωτερικής καύσης, αλλά και η απελευθέρωση στην ατμόσφαιρα βλαβερών και επιζήμιων χημικών ουσιών ανθρωπογενούς προέλευσης, επιβεβαιώνουν ότι η κλιματική αλλαγή είναι γεγονός και όχι υπόθεση, πρόβλεψη ή απλή ανησυχία.
Μόνο τυχαία, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι η αύξηση της συγκέντρωσης διαφόρων ρύπων στην ατμόσφαιρα, όπως του διοξειδίου του άνθρακα, του μεθανίου, του υποξειδίου του αζώτου, και άλλων «υπευθύνων» για την αύξηση της θερμοκρασίας της Γης και το λιώσιμο των πάγων.
Ας αναλογιστούμε μόνο ότι, η ηπειρωτική Ανταρκτική λιώνει με ρυθμούς επιτάχυνσης 280% τα τελευταία 40 χρόνια. Είμαστε τώρα περίπου 10C πάνω σε θερμοκρασία και ανεβαίνουμε γοργά. Ταυτόχρονα τις τρείς τελευταίες δεκαετίες ο παλαιότερος και παχύτερος από τους πάγους της Αρκτικής θάλασσας έχει μειωθεί κατά 95%.
Δυστυχώς σε αυτά τα δεδομένα έρχεται να προστεθεί ένα ακόμα ζήτημα, αυτό της επιτακτικής ανάγκης για ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των πολιτών και ιδιαίτερα της νέας γενιάς για τα περιβαλλοντικά θέματα και την κλιματική αλλαγή.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, όντας ο δεύτερος σημαντικότερος φορέας αγωγής καλείται να αναλάβει αυτό το έργο. Οι θεωρίες πρέπει να γίνουν πράξη με την εισαγωγή του μαθήματος περιβαλλοντικής αγωγής απο τα πρώτα χρόνια της μαθητικής ζωής. Ενός μαθήματος διαφορετικού από τα υπόλοιπα, που ναι μεν θα διδάσκει θεωρητικές έννοιες αλλά δεν θα περιορίζεται σε αυτές. Θα πρέπει να περιλαμβάνει δραστηριότητες εκτός της σχολικής αίθουσας, όπως εκδρομές στο φυσικό περιβάλλον, αναδασώσεις, εκπαιδευτικές επισκέψεις και φυσικά διάλογο, ανταλλαγή σκέψεων, απόψεων, προβληματισμών.
Με αυτό τον τρόπο θα καταφέρουμε, η περιβαλλοντική συνείδηση να αποτελέσει βίωμα του ατόμου και όχι στείρα αποστήθιση.
Στόχος όλων μας δεν είναι μόνο να προστατεύουμε το περιβάλλον, αλλά να φτιάξουμε έναν κόσμο στον οποίο το περιβάλλον δε θα χρειάζεται προστασία.
*Ο Γιάννης Αναστασόπουλος είναι Χημικός MSc, Β΄Γραμματέας Κ.Ε. ΟΝΝΕΔ
