Ὤδινεν ὄρος καὶ ἔτεκε μῦν, δηλαδή, με τους τόνους και τα πνεύματα, ωραία και καλά. Κοιλοπονούσε το βουνό, για να γεννήσει ένα ποντίκι, θα λέγαμε σε νεοελληνική απόδοση.
Γράφει η Σοφία Μουρούτη Γεωργάνα
Την φράση την παραθέτει ο σατιρικός συγγραφέας και ρήτορας από τα Σαμόσατα της Συρίας Λουκιανός (125 – 180 μ.Χ.) στο έργο του «Πῶς δεῖ ἱστορίαν συγγράφειν». Σε αυτό κατηγορεί τους συγχρόνους του ιστορικούς ότι ακολουθούν άκριτα τα κλασσικά πρότυπα, ενώ θα πρέπει να διαθέτουν πολιτική ικανότητα, ως δώρο της φύσης και συγγραφική δεινότητα, που την αποκτούν μετά από άσκηση, για να γράψουν σωστά την ιστορία.
Θαυμαστής του Θουκυδίδη παραθέτει το εν λόγω απόφθεγμα, για να καυτηριάσει τον πολύ θόρυβο που κάνουν οι ιστοριογράφοι της εποχής του, γράφοντας πληθώρα έργων μετά τον πόλεμο του Ρωμαίου αυτοκράτορα Βήρου εναντίον των Πάρθων (162 – 166 μ.Χ.). Συχνά τα κείμενά τους ήταν πομπώδη και κακόγουστα, εξυμνώντας καθ’ υπερβολήν μόνο τα κατορθώματα των Ρωμαίων.
Την χρησιμοποιούμε σήμερα, όταν κάποιος καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες για μηδαμινό αποτέλεσμα ή για να έχει μικρό όφελος. Πολύ κακό για το τίποτα, ισοδύναμη έκφραση!
*Η Σοφία Μουρούτη – Γεωργάνα είναι φιλόλογος και διδάσκει στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδας
