Η πρόσφατη εισβολή της Τουρκίας στη Βόρεια Συρία, συγκλόνισε και ταρακούνησε, κατά κανόνα, την κοινή γνώμη και το σύνολο των διεθνών παρατηρητών. Η αγριότητα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν, οι εν ψυχρώ εκτελέσεις αιχμαλώτων, οι κτηνώδεις βασανισμοί ανυπεράσπιστων πολιτών αλλά και η ωμότητα της βίας και των μέσων που χρησιμοποιήθηκε για να καμφθεί η αντίσταση των υπερασπιστών της μεθορίου και των πόλεών της, προκάλεσαν αποτροπιασμό. Ιδιαίτερα σε όσους έχουν βιώματα ή είναι αυτήκοοι μάρτυρες αφηγήσεων για τις Τουρκικές ωμότητες σε Μικρά Ασία, Πόντο, Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο, Τένεδο και Κύπρο. Και ο μακρύς κατάλογος, το δίχως άλλο περιλαμβάνει όλο το μωσαικό των εθνοτήτων, που έχει συνθλιβεί για να οικοδομηθεί το Κεμαλικό κράτος των Νεότουρκων.
Γράφει ο Πολύκαρπος Αδαμίδης*
Αξίζει στο πλαίσιο των γεγονότων αυτών να σταθεί κανείς και στην απόφαση των μεγάλων Δυτικών Χωρών να σταματήσουν την εξαγωγή οπλικών συστημάτων και πυρομαχικών στην Τουρκία. Πολλοί έσπευσαν να καγχάσουν την επιλογή αυτή. Μίλησαν για προφάσεις εν αμαρτίαις και για κροκοδείλια δάκρυα. Ενδεχομένως ωστόσο και πέρα από ευαισθησίες για ηθική και ανθρωπισμό, να πρόκειται για κίνηση αυτοπροστασίας. Να αφορά τη λήψη προληπτικών μέτρων ‘δια παν ενδεχόμενο’.
Το Δίκαιο του Πολέμου, που έχει εξελιχθεί μέσα από τις τραυματικές εμπειρίες περιφερειακών συγκρούσεων και των δύο Παγκοσμίων Πολέμων και έχει κατά βάση κωδικοποιηθεί στις συμβάσεις της Χάγης και της Γενεύης και τα πρόσθετα σε αυτές Πρωτόκολλα, προβλέπει σταθερά περιπτώσεις και συμπεριφορές που αποτελούν εγκλήματα πολέμου. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνεται η δολοφονία αμάχων και αιχμαλώτων πολέμου, η συστηματική στόχευση και βομβαρδισμός του αστικού ιστού και του άμαχου πληθυσμού, χωρίς μάλιστα να υπάρχουν εντός αυτών αντίπαλες ένοπλες ομάδες και οπλικά συστήματα, καθώς και η χρήση απαγορευμένων όπλων. Ως τέτοια μάλιστα προσδιορίζονται τα όπλα που προκαλούν επώδυνο και μακροχρόνιο τραυματισμό στον αντίπαλο. Για τα εγκλήματα αυτά ευθύνη υπέχουν τόσο οι φυσικοί και οι ηθικοί αυτουργοί τους, καθώς και όσοι τους παρέχουν βοήθεια ή τους διευκολύνουν (aid and abet κατά τη διεθνή ορολογία).
Στην περίπτωση της Τουρκικής εισβολής στη Βόρεια Συρία, η παγκόσμια κοινή γνώμη έγινε μάρτυρας των φρικαλεοτήτων που διέπραξαν οι Τουρκικές μονάδες, ή οι παραστρατιωτικοί που ενεργούσαν υπό την άμεση καθοδήγηση και ενίσχυσή τους. Τις φρικώδεις αυτές ακρότητες, που περιλάμβαναν βασανισμό και δολοφονία αμάχων, καθώς και εκτελέσεις αιχμαλώτων εν ψυχρώ, φρόντισαν μάλιστα να τις δημοσιεύσουν στο διαδίκτυο, με φωτογραφίες και βίντεο, σε μια πρόσθετη επίδειξη χυδαιότητας και εγκληματικού θράσους.
Από την πρώτη εξάλλου στιγμή και στο πλαίσιο πραγματοποίησης της εισβολής τους οι Τούρκοι βομβάρδισαν συστηματικά και στοχευμένα κατοικημένες περιοχές και πόλεις, χωρίς καμία απόδειξη από πλευράς τους, ότι εξουδετέρωναν εχθρικούς στόχους και αντίπαλα οπλικά συστήματα. Υπάρχουν μάλιστα καταγγελίες, αλλά και φωτογραφικό υλικό για χρησιμοποίηση βομβών φωσφόρου και φρικτά εγκαύματα στα σώματα των αμάχων κατά κανόνα θυμάτων τους και παιδιών.
Όλες αυτές οι βαρβαρότητες και θηριωδίες, δημιουργούν ευθύνη για τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς αλλά και όσους εφεξής και μονολότι γνωρίζουν την Τουρκική συμπεριφορά, συνεχίζουν να εφοδιάζουν τους Τούρκους με πολεμικό υλικό. Είναι ευθύνη της Διεθνούς Κοινότητας, των Διεθνών Οργανισμών, αλλά και κάθε τρίτου που εκπροσωπεί τα θύματα, ή γίνεται μάρτυρας των ακροτήτων και των εγκληματικών συμπεριφορών να απευθυνθεί στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για να εκκινήσουν οι σχετικές διαδικασίες, ενάντια σε όσους βοηθούν ή διευκολύνουν την τέλεση των εγκλημάτων. Οι πολύπειροι παράγοντες των μεγάλων εταιρειών πολεμικού υλικού, διέγνωσαν το κίνδυνο και ‘έκλεισαν το μάτι’, με το εμπάργκο τους. Έδαφος για συνέχεια υπάρχει.
*Ο Πολύκαρπος Αδαμίδης είναι Δικηγόρος, LL.M (Harvard’ 95), ΔΝ, αν. Καθηγητής Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων
