*Του Νίκου Αρμένη
Θα μπω απευθείας στο «ζουμί» του άρθρου που μόλις αρχίσατε να διαβάζετε. Αντιπαθώ το τρέξιμο στο διάδρομο. Ή για να το πω διαφορετικά, όσο γουστάρω αυτό που μου συμβαίνει όταν τρέχω οπουδήποτε έξω, τόσο πλήττω όταν αναγκάζομαι να ανέβω σε αυτό το κινούμενο έδαφος που λέγεται διάδρομος.
Είχα χρόνια να γυμναστώ σε διάδρομο και αναγκάστηκα να το κάνω στο πρόσφατο ταξίδι μου στην Κίνα. Τώρα που τα γράφω αυτά βρίσκομαι εν πτήσει από τη Σανγκάη για την πατρίδα. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα κάπου στο εξωτερικό και δεν είχα τη δυνατότητα να βρω χρόνο, μια κανονική ώρα του 24ωρου, για να ακολουθήσω το προπονητικό μου πρόγραμμα.
Η διαφορά της ώρας και η πολλή δουλειά αυτές τις έξι ημέρες που ήμουν σε αεροπλάνα και αεροδρόμια είτε στην ασιατική χώρα, καθιστούσαν αδύνατο να κάνω την προπόνησή μου έξω, στο δρόμο, κανονικά. Κρίμα γιατί, απ’ότι διαπίστωσα, υπήρχε τουλάχιστον ένα πάρκο κοντά στο ξενοδοχείο που έμενα και διάφορα άλλα σε σχετικά κοντινή απόσταση. Αλλά στις 3 τα ξημερώματα που είχα την δυνατότητα να θυσιάσω λίγο από τον, έτσι κι αλλιώς, ελάχιστο χρόνο ξεκούρασης για να προπονηθώ, δεν τολμούσα να πάω σε κανένα πάρκο..
Έτσι, αναγκαστικά, η μόνη επιλογή που είχα ήταν το γυμναστήριο του ξενοδοχείου. Το κατάφερα δύο φορές, αυτές τις τρελές ώρες. Στην Ελλάδα ήταν βραδάκι και στην Κίνα ξημερώματα. Όσο για την ώρα που «καταλάβαινε» το σώμα μου… άγνωστο. Μπερδεύτηκε αρκετά. Μπλέχτηκαν η μέρα με τη νύχτα χωρίς καμία τύχη προσαρμογής στην ώρα την Κίνας..
Ωστόσο βρίσκομαι σε περίοδο προετοιμασίας μαραθωνίου. Σε λιγότερο από μήνα θα σταθώ ξανά στην εκκίνηση πίσω από τα 42.195 μέτρα και περιθώριο για να χάνονται προπονήσεις δεν υπάρχει. Εντάξει, το κανονικό μου πρόγραμμα δεν θα μπορούσα να το ακολουθήσω. Αλλά θα ήταν και καταστροφικό να αφήσω τα πόδια μου ακίνητα και ταλαιπωρημένα από την αναπόφευκτη πολύωρη ορθοστασία, και την καρδιά μου στο ρελαντί..
Έτσι οι λιγοστές ώρες ύπνου που είχα στη διάθεσή μου, έγιναν ελάχιστες καθώς, όπως έγραψα παραπάνω, ξέκλεψα δύο 40λεπτα και ανέβηκα σε αυτόν τον αναθεματισμένο διάδρομο για να …τρέξω προκειμένου να διατηρήσω το σώμα μου δρομικά στη θέση «ΟΝ» του …διακόπτη.
Το συναίσθημα ήταν γνώριμο από τα παλιά εκείνα χρόνια που έτρεχα σε διάδρομο πιο συχνά. Σαν να κάνεις καταναγκαστικά έργα. Στο διάδρομο αγαπητοί μου δεν τρέχεις. Απλώς χοροπηδάς πάνω του… Από το τίποτα καλή και η Παναγιώταινα θα μου πείτε. Σωστά! Αλλά αλήθεια αναρωτιέμαι πώς κάποιοι συνηθίζουν από επιλογή να κάνουν την προπόνησή τους πάνω σε αυτό το πράγμα…
Το τρέξιμο ξέρετε δεν είναι απλά μια άσκηση όπως καταντάει στο διάδρομο. Μετατρέπεται με έναν ανεξήγητο τρόπο σε διαλογιστική διαδικασία με απόλυτα ψυχοθεραπευτικές ιδιότητες. Τρέχοντας έξω, τα μάτια σου γεμίζουν εικόνες, οι ενδορφίνες σου «χορεύουν», οι πνεύμονές σου φουλάρουν από οξυγόνο και το μυαλό σου καθαρίζει.
Όλα αυτά πάνω στο διάδρομο δεν υπάρχουν ούτε στο ελάχιστο. Είναι και θα παραμείνει για μένα λύση ανάγκης.
Αύριο πρωί πρωί θα τρέξω επιτέλους ξανά στο αγαπημένο γηπεδάκι της γειτονιάς μου και όπως καταλάβατε, δεν βλέπω την ώρα!
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το one tv.
