Έχοντας την τύχη να είμαστε πολίτες της ενωμένης Ευρώπης, συχνά ξεχνούμε το γεγονός ότι η ανθρώπινη ελευθερία είναι ανεκτίμητη. Σήμερα Παρασκευή 18 Οκτωβρίου – Παγκόσμια Ηµέρα κατά της Εµπορίας Ανθρώπων, καλό είναι να θυμηθούμε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ακόμα εμπορεύσιμο αγαθό.
Γράφει η Βάσω Κόλλια
Η εμπορία ανθρώπων είναι η τρίτη πιο επικερδής βιομηχανία εγλήματος στον κόσμο, μετά το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών. Και ορισμένες χώρες της Ευρώπης εξακολουθούν να είναι σούπερ μάρκετ ψυχών.
Μια έκθεση του 2017 της αυστραλιανής οργάνωσης Walk Free Foundation εκτιμούσε ότι σχεδόν 45 εκατομμύρια άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες, και παιδιά, ζουν σε κατάσταση δουλείας. Μιας σύγχρονης δουλείας με πολλά πρόσωπα, που εξυπηρετεί απεχθείς σκοπούς: σεξουαλική εκμετάλλευση, καταναγκαστική εργασία, εξόφληση χρέους, καταναγκαστικοί γάμοι, ακόμη και εμπορία οργάνων.
Σύμφωνα με το Διεθνή Οργανισμό Εργασίας (ILO), η καταναγκαστική εργασία παράγει $150 δις το χρόνο σε παράνομα κέρδη σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (ILO).Αυτό είναι περισσότερο από ότι το ΑΕΠ των περισσότερων αφρικανικών χωρών και τρεις φορές τα έσοδα της Apple.
Στην Ευρώπη και την Κεντρική Ασία τα θύματα είναι κυρίως ενήλικες και ειδικά γυναίκες. Σύμφωνα με στοιχεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το 62% των θυμάτων εμπορίας ανθρώπων προορίζονται για σεξουαλική εκμετάλλευση, εκ των οποίων 96% είναι γυναίκες και ανήλικα κορίτσια.
Η οικονομική και κοινωνική κρίση και η επακόλουθη αύξηση της ανεργίας πλήττουν συνήθως τις πλέον ευάλωτες γυναίκες που κινδυνεύουν με ακραία φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό. Φτωχές χώρες όπως η Μολδαβία γεμίζουν με γυναίκες τα χαμάμ, τα κέντρα μασάζ, και τους οίκους ανοχής της Ρωσίας, της Τουρκίας, και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Οι έμποροι τους υπόσχονται εργασία με αμοιβή $1000-2000 το μήνα, και τελικά της εγκλωβίζουν κλέβοντας τους τα χαρτιά με τη βία, και με την πρόφαση του χρέους για το ταξίδι.
Ένα πρόσφατο ντοκυμαντέρ με τίτλο «Δεν Πωλείται» (She is not for Sale) που πραγματεύεται την διαδικασία εμπορίας γυναικών από τη Μολδαβία, στον τουριστικό παράδεισο του Ντουμπάϊ είναι τουλάχιστον ανατριχιαστικό. Αναλύει την μοναδικότητα του βιώματος της κάθε γυναίκας και το δίκτυο εμπορίας και συνενοχής μέχρι τον τελικό καταναλωτή.Βλέπουμε μέσα από το συγκεκριμένο ντοκυμαντέρ ότι ο νόμος και η παρανομία δεν είναι παράλληλοι κόσμοι. Ο νόμος καθορίζει την τιμή του παράνομου προϊόντος και η εφαρμογή του νόμου καθορίζει τον πολιτισμό μας. Και τι εννοώ; Στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, περίπου το 90% του πληθυσμού είναι ξένοι αλλά δεν υπάρχει ούτε ένας μετανάστης με την ελληνική έννοια του όρου. Το νομικό καθεστώς 8,5 εκατομμύρια ανθρώπων συνδέεται με την πρόσκληση συγκεκριμένου εργοδότη. Ένας εργοδότης μπορεί να κρατήσει το διαβατήριο οποιουδήποτε, να μην τον πληρώσει, και να τον ελέγχει με την απειλή απέλασης ή μακροχρόνιας κράτησης. Από το 2006 στη χώρα αυτή έχουμε μόλις επτά καταδίκες για εμπορία ανθρώπων. Αυτή η τρομακτική σιωπή και συνενοχή φαντάζει μακριά, αλλά ίσως δεν είναι, όπως γνωρίζουν μισό εκατομμύριο συμπολίτες μας.
Ας έρθουμε τώρα στη χώρα μας να δούμε τι συμβαίνει. Σύμφωνα με τελευταία έρευνα του καθηγητή του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, Γρηγόρη Λάζου ο αριθμός των εκδιδόμενων γυναικών και ανδρών αυξάνεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια. Ο τζίρος από την πορνεία, από τα τέλη του 2012 έως σήμερα, κινείται στα 600-620 εκατ. ευρώ.
Ο αριθμός των εκπορνευόμενων γυναικών ανέρχεται περίπου στις 18.500 το 2014, ενώ ο αριθμός το 2012 ήταν 17000 γυναίκες. 13.000-14.000 αλλοδαπές εκδιδόμενες είναι θύματα εμπορίας. Οι πελάτες ανέρχονται σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του σε 550.000 στην Αθήνα.
Από αυτά και μόνον τα νούμερα καταλαβαίνουμε ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να κλείνουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας στο θέμα της εμπορίας ανθρώπων γενικά και ειδικά της πορνείας και να αρχίσει το πολιτικό μας σύστημα να συζητά πέρα από προκαταλήψεις και ταμπού πως θα αντιμετωπίσει δραστικά αυτό το έγκλημα.
Η έκρηξη του φαινομένου μετά και τα μεγάλα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους. Μια μικρή βόλτα σε κάποιους δρόμους της Αθήνας πολύ γρήγορα αποδεικνύει τις διαστάσεις του προβλήματος.
Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η έννοια του «νομικού πολιτισμού» είναι μια συζήτηση όχι για την ύπαρξη ή όχι παρανομίας, αλλά για το τι είναι αποδεκτό και τι δεν είναι. Μπορεί κανείς να συμφωνήσει ότι υπάρχει ο σκληρός κανόνας της προσφοράς και της ζήτησης, όπως στα όπλα και τα ναρκωτικά. Αλλά ο νόμος παίζει ρόλο και δεν καθορίζει μόνο την τιμή του προιόντος αλλά και την ποιότητα ζωής της κοινωνίας μας. Σε μια κοινωνία όπου οι ξένοι, οι φτωχοί, οι γυναίκες και τα κορίτσια είναι προϊόντα , αργά ή γρήγορα, θα γίνουμε και εμείς προϊόν . Εάν δεν δούμε τη δουλεία γύρω μας, θα πέσουμε πάνω της.
