Το τρέξιμο είναι μια άκρως εθιστική συνήθεια. Παθαίνεις εξάρτηση όπως οι καπνιστές με τη νικοτίνη. Είναι μια διαπίστωση που θα ομολογήσουν όλοι οι συνειδητοποιημένοι δρομείς. Δηλαδή αργά ή γρήγορα, όλοι όσοι βάζουν αθλητικά παπούτσια και δοκιμάζουν να δουν τα πόδια τους να εναλλάσσονται το ένα μπρος, το άλλο πίσω σε αυτή την θαυματουργή κίνηση που ονομάζουμε «τρέξιμο».
*Του Νίκου Αρμένη
«Και γιατί συνεχίζεις να κάνεις κάτι που σου προκαλεί εξάρτηση; Και μόνο αυτό δεν θα ήταν ένας σοβαρός λόγος για να το σταματήσεις;», με έχουν ρωτήσει ορισμένοι που έχουν με τον τρέξιμο την ίδια σχέση που έχω εγώ με την αστροφυσική.
Πρώτον, το τρέξιμο – και μιλάω για το τρέξιμο ως άσκηση και μόνο – συγκριτικά με άλλες συνήθειες είναι μια απολύτως και χωρίς αμφιβολία καλή συνήθεια. Εξάρτηση προκαλεί. Κακό στην υγεία ποτέ. Ξέρω ότι υπάρχουν βέβαια ορισμένοι ..επιστήμονες που υποστηρίζουν το ακριβώς αντίθετο αλλά ουδείς μπορεί επαρκώς να αντικρούσει τα επιχειρήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των συναδέλφων τους ιατρών που τεκμηριωμένα αποδεικνύουν ότι το τρέξιμο δίνει ζωή.
Δεύτερον, ψυχολογικά η επίδρασή του είναι εκπληκτική. Αναφέρομαι βέβαια στο τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων. Κάθε άσκηση του σώματος βελτιώνει την ψυχολογία μας αλλά ειδικά οι δρομείς αντοχής έχουμε τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε τις υπηρεσίες του καλύτερου ψυχοθεραπευτή στον κόσμο καθημερινά! Γιατί αυτό ακριβώς μας συμβαίνει, ψυχοθεραπεία!
Πρόσφατα μια καλή συνάδελφος – εξαιρετική στη δουλειά της – επιστρέφοντας στο γραφείο μετά τις καλοκαιρινές της διακοπές ήταν δικαιολογημένα στα …κάτω της. Την πίεζαν κιόλας με διάφορα «παράλογα» της δουλειάς και ήταν έτοιμη να εκραγεί. «Πώς να το αντιμετωπίσω αυτό;», μονολογούσε. «Με ψυχραιμία», πετάχτηκα. «Καλά τα λες αλλά πού να τη βρω…», μου απάντησε. «Άρχισε να τρέχεις και σύντομα θα διαθέτεις πολύ», της είπα. «Μα κάνω γυμναστική συστηματικά», υποστήριξε. «Η γυμναστική σού προσφέρει καλές αναλογίες. Ο μαραθώνιος είναι που θα σε κάνει να έχεις υπομονή και ψυχραιμία», της εξήγησα.
Τρίτον, το τρέξιμο σαν εξάρτηση είναι ένα υπέροχο δώρο που προσφέρουμε στον εαυτό μας κάθε φορά που δένουμε τα κορδόνια μας. Να δώσω και εδώ ένα παράδειγμα. Τις τελευταίες ημέρες, αισθάνομαι τα πόδια μου στα πρώτα 2-3 χλμ πολύ βαριά και πάω σαν χελώνα.. Είναι λογικό καθώς έχω αυξήσει σταδιακά τον όγκο των χιλιομέτρων που τρέχω κάθε εβδομάδα και το προπονητικό πλάνο λέει ότι το ίδιο θα συμβαίνει τους επόμενους μήνες ενώ θα βρίσκομαι στην καρδιά της προετοιμασίας μου για τον Μαραθώνιο στη Βαλένθια. Κάθε μέρα λοιπόν ξεκινάω να τρέχω με πολύ ζόρι και τα πόδια μου «λύνονται» εντελώς ίσως μετά το 5ο ή ακόμα και μετά το 7ο χλμ.. Δεν θα μπορούσα να πω ότι είναι ευχάριστο το συναίσθημα που νιώθω. Όμως.. Όμως έρχεται εκείνη η ώρα που «πατάω» το stop στο ρολόι μου γιατί μια ακόμα προπόνηση έχει ολοκληρωθεί. Και τότε είναι που αντιλαμβάνομαι ότι στην πραγματικότητα χάρισα και σήμερα αυτό το δώρο στον εαυτό μου και το σώμα μου με ευγνωμονεί. Το έχω ξαναγράψει νομίζω ότι το συναίσθημα που νιώθει ο δρομέας ενώ κάνει ντους μετά την προπόνηση είναι απερίγραπτο!
Εννοείται μπορώ να βρω κι άλλους λόγους να παραθέσω αλλά δεν θα το κάνω. Στο τέλος τέλος, όσοι τρέχετε γνωρίζετε πόσο δίκιο έχω, και όσοι δεν τρέχετε τι κρίμα που δεν μπορείτε να με «πιάσετε» 100% και δεν έχω σκοπό ζωής να σας μεταπείσω. Καθεμιά και καθένας άλλωστε κάνει ό,τι νομίζει.
Αν έστω και ελάχιστα πάντως προσπαθούσατε να μπείτε στα παπούτσια των δρομέων μεγάλων αποστάσεων, θα διαπιστώνατε ότι τη ζωή μας τη ζούμε και δεν αναπνέουμε απλά για να επιβιώσουμε.
*Ο Νίκος Αρμένης είναι δημοσιογράφος-πολιτικός συντάκτης και μαραθωνοδρόμος. Εργάζεται στο ΑΠΕ και το one tv.
